SU-100

Z Wikipedii

SU-100, średnie działo samobieżne produkcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.

[edytuj] Historia

W końcu 1943 roku w związku z planowanym przezbrojeniem czołgu T-34 w armatę 85 mm, konieczne stało się dalsze wzmocnienie uzbrojenia dział samobieżnych. Podjęto decyzję o skonstruowaniu nowego średniego działa samobieżnego wyposażonego w armatę 100 mm. Zespół pod kierunkiem gen. F.Pietrowa z Fabryki Artyleryjskiej nr.9 w Swierdłowsku, skonstruował nową armatę oznaczoną D-10. Równocześnie w fabryce "Uralmaszzawod" w Swierdłowsku dokonano adaptacji kadłuba działa SU-85.

[edytuj] Służba

Nowe działo samobieżne przyjęto do uzbrojenia armii radzieckiej w lipcu 1944 roku. Do końca 1944 roku dostarczono ok. 500 nowych dział. W pierwszej połowie 1945 wyprodukowano jeszcze ok. 700 wozów.

Były one niezwykle efektywnym środkiem walki z nowymi typami czołgów niemieckich. Odegrały bardzo istotną rolę w końcowej fazie wojny, m. in. w operacji balatońskiej i berlińskiej.

Od kwietnia 1945 roku działa SU-100 znalazły się w uzbrojeniu Ludowego Wojska Polskiego. Większe ich ilości otrzymało ono jednak już po wojnie. W uzbrojeniu pozostawały do końca lat 50.

W okresie powojennym działo SU-100 weszło na uzbrojenie armii państw Układu Warszawskiego oraz Kuby i państw arabskich. Zostało użyte bojowo w wielu konfliktach zbrojnych (np. wojna koreańska, wojny arabsko-izraelskie).

[edytuj] Dane taktyczno-techniczne

• Masa - 31,6 t.
• Załoga - 4 ludzi
• Wymiary - długość całkowita 9,45 m, długość kadłuba 6,10 m, szerokość 3,00 m, wysokość 2,25 m, prześwit 0,35 m.
• Uzbrojenie - 1 armata 100 mm wz. 1944 D-10S, 2 pistolety maszynowe 7,62 PPSz; kąty ostrzału w płaszczyźnie poziomej 16 stopni, w płaszczyźnie pionowej od -2 stopni do +17 stopni. Przyrządy celownicze i obserwacyjne - 1 peryskopowy przyrząd dowódcy, 1 celownik teleskopowy TSz-19, 1 panorama artyleryjska Goertza, 3 peryskopy obserwacyjne, 5 szczelin obserwacyjnych, (po wojnie, urządzenia noktowizyjne)
• Amunicja - 33-34 naboje do działa, 300 nabojów do pm, 20 granatów ręcznych.
• Pancerz - spawany z płyt walcowanych o grubości - przód 75mm, boki i tył 45 mm, dno i góra 20 mm.
• Napęd - silnik dieslowski, 4-suwowy, widlasty 12-cylindrowy W-2-34, średnica cylindrów 150 mm, skok tłoków 180-186 mm, stopień sprężenia 15, pojemność 38880 cm, moc 500 KM przy 1800 obr/min, chłodzony cieczą.
• Paliwo - olej napędowy, pojemność zasadniczych zbiorników paliwa 400 l, dodatkowych 270 l, zużycie paliwa 270 l/100 km drogi lub 350 l/100 km terenu.
• Instalacja elektryczna - jednoprzewodowa 24 V.
• Łączność - zewnętrzna - radiostacja krótkofalowa 10-RF-26F, wewnętrzna - wewnętrzny telefon czołgowy TPU-47.
• Osiągi - moc jednostkowa 11,6 kW/t (15,8 KM/t), nacisk jednostkowy 0,82 kg/cm, prędkość maksymalna 48 km/h, zasię po drodze 320 km, w terenie 180 km.
• Pokonywane przeszkody - wzniesienia 35 stopni, rowy szerokości 2,50 m, ściany wysokości 0,73 m, brody głębokości 1,10 m.

Radzieckie pojazdy wojskowe z okresu II wojny światowej
Czołgi lekkie
BT-2/5/7/8 • T-18 • T-26 • T-27 • T-37 • T-38 • T-40 • T-50 • T-60 • T-70
Czołgi średnie	Czołgi ciężkie
T-28 • T-34/76 • T-34/85 • T-44	T-35 • Rodzina KW • IS-1, 2 • IS-3
Działa samobieżne
SU-12 • SU-57 • SU-76 • SU-85 • SU-100 • SU-122 • SU-152 • ISU-122 • ISU-152 • ZiS-30 • ZSU-37
Samochody pancerne i opancerzone ciągniki artyleryjskie
FAI • BA-20 • BA-27 • BA-64 • BA-6 • BA-10 • T-20
Pojazdy prototypowe i doświadczalne
SU-5 • SU-6 • SMK • T-100 • T-46 • PPG • T-34M • T-43 • SU-76I