Efrem de Syriër

De heilige Efrem de Syriër, (ܡܪܝ ܐܦܪܝܡ ܣܘܪܝܝܐ, Mor Efrem Suryoyo), was de grote heilige dichter van de Syrisch sprekende kerken. Sinds 1920 wordt hij in de Rooms-Katholieke Kerk vereerd als kerkleraar.

[bewerk] Leven

Hij werd geboren in ca. 306 na Chr. in Nisibis (Nusaybin, Mardin, Turkije). Terwijl sommige late bronnen beweren dat zijn vader een heidense priester was die een idool, genaamd Abnil vereerde, bevestigen zijn eigen beschrijvingen dat hij in een christelijke familie werd opgegroeid.

Adversos Haereses, XXVI:

"Ik werd geboren in de weg van waarheid: hoewel mijn jeugd niet de grootsheid van het voordeel begreep, ik wist het toen de poging kwam".

Opnieuw uitdrukkelijker, als wij op een bekentenis kunnen vertrouwen die slechts in het Grieks bestaat: "Ik werd vroeg door mijn ouders onderwezen over Christus; zij die mij verzorgden na het vlees, had mij in de angst van de Heer opgeleid. Mijn ouders waren biechtvaders voor de rechter: Ja, ik ben een verwante van martelaren."

Hij werd in ca. 338 na Chr. tot diaken aangesteld en diende de bisschop van Nisibis, Mor Yaqub, die aan het Concilie van Nicaea (325 na Chr.) deelnam. Hij leefde als een solitair en schijnbaar persoon die het priesterschap niet betrad. Na de reis van Nisibis naar Perzië in 363 na Chr., trok Efrem zich in het Romeinse Rijk terug en vestigde zich in Edessa waar hij de hymnen samenstelde die vandaag de dag in de Syrisch-Orthodoxe Kerk worden gebruikt. Hoewel hij in de kerkelijke hiërarchie slechts een diaken was, wordt hij herinnerd als een geweldige persoon van de universele Kerk. Mor Efrem overleed op 9 juni, 373 na Chr. Hij wordt in de Syrisch-Orthodoxe Kerk op de eerste zaterdag van het Grote Vasten (Sowmo Rabo) herdacht.

[bewerk] Werken

Efrem schreef uitsluitend in het Syrisch (kthobonoyo, taal van het boek), het Aramese dialect, maar zijn werken werden vertaald in het Armeens en het Grieks, en via de laatstgenoemde taal in het Latijn en Slavisch vertaald. Vele werken in deze talen die aan hem toegeschreven worden, zijn, nochtans, niet echt. Veel van Efrems exegetische, dogmatische en ascetische werken zijn in versvorm. Hij schreef verscheidene polemische werken om de ketterijen van Marcion, Bardaisan, Mani, het Arianisme en de Anomeanen te weerleggen. Hij schreef wijd beschouwendde bijbelse commentaren op Genesis en de Diatessaron.

Zijn geschriften stellen een uitgebreide typologie en symboliek werk. Meer dan 500 echte hymnen van geweldige schoonheid en inzicht bestaan nu nog. Zijn poëzie bevat twee genres: madrãshe (hymnen) en memre (vers homilie). Na zijn dood werden de hymnen in hymnecycli geplaatst, waarvan het bekendste die op Geloof (inclusief de vijf 'Op de Parel') is, op Paradijs en op Nisibis (de tweede helft geschikt waarvan op de Afdaling van Christus in Hel is). Zijn liturgische poëzie had een geweldige invloed op de Syrische en Griekse hymnographie. Syrische kerken eren hem als 'de lier van de Heilige Geest'.

{{{afb_links}}}	Kerkleraren	{{{afb_rechts}}}	{{{afb_groot}}}
Albertus de Grote - Alfonsus van Liguori - Ambrosius van Milaan - Anselmus van Canterbury - Antonius van Padua - Athanasius van Alexandrië - Augustinus van Hippo - Basilius de Grote - Beda Venerabilis - Bernard van Clairvaux - Bonaventura van Bagnoregio - Catharina van Siena - Cyrillus van Jeruzalem - Efrem de Syriër - Franciscus van Sales - Gregorius de Grote - Gregorius van Nazianze - Hiëronymus van Stridon - Hilarius van Poitiers - Isidorus van Sevilla - Johannes Chrysostomus - Johannes Damascenus - Johannes van het Kruis - Laurentius van Brindisi - Leo de Grote - Petrus Canisius - Petrus Chrysologus - Petrus Damiani - Robertus Bellarminus - Theresia van Avila - Theresia van Lisieux - Thomas van Aquino