Umbar

Z Wikipedii

Umbar – port i obszar wybrzeża w Śródziemiu, fantastycznym świecie z utworów J. R. R. Tolkiena.

Informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu Władcy pierścieni oraz w Silmarillionie.

Na mapach Śródziemia dołączonych do powieści, Umbar zwykle nie jest niewidoczny z powodu skali mapy. Zobaczyć jego położenie można na mapach w Atlasie Śródziemia Karen Wynn Fonstad lub w Przewodniku po nazwach miejscowych Śródziemia Arkadiusza Kubali.

• W angielskim oryginale – Umbar
• Przekład Marii Skibniewskiej – Umbar
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Umbar
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Umbar

Umbar to port w zatoce oraz krainie o tej samej nazwie, położony na południe od zatoki Belfalas i na zachód od Haradu. Wielkość kraju Umbar wynosi 38 757 mil kwadratowych. Tamtejszy port miał on znakomite naturalne położenie. Przez większość czasu był on zamieszkiwany przez Korsarzy.

Umbar został najpewniej założony Drugiej Erze^[1]. Należał on do Númenorejczyków, którzy w 2280 roku uczynili go potężną twierdzą. Osiedlało się tam coraz więcej kolonistów, głównie pochodzący ze stronnictwa Ludzi Króla, wrogo nastawieni do elfów. W 3621 roku wylądował w Umbarze Ar-Pharazôn na czele swojej potężnej armii, gdy prowadził wojnę z Sauronem.
Po upadku Númenoru (3319 rok), Umbar dostał się pod wpływ Władcy Ciemności. Ludzie zamieszkujący go, stali się Czarnymi Númenorejczykami. W ciągu kolejnych stuleci wymieszali się oni z innymi ludami. Ich potomkowie, korsarze, rozpoczęli walkę ze swym północnym sąsiadem, Gondorem. Gondorczycy odeszli od działań obronnych i przeszli na morską ofensywę. Wreszcie król Eärnil I zdobył port w 933 roku Trzeciej Ery. Przez kolejne 500 lat miasto broniło się przed próbującymi je odbić korsarzami i Haradrimami. W 1050 roku ówczesny król Gondoru, Hyarmendacil I, syn Ciryandila, zgromadziwszy wielkie siły zaatakował najeźdźców od lądu oraz od morza i rozbił doszczętnie wojska Haradu. Przez następne prawie 400 lat Umbar pozostawał częścią Południowego Królestwa, umacniając jego zwierzchnictwo nad Haradem. Był to też ważny ośrodek handlowy i potężna twierdza.
Podczas wojny domowej w Gondorze (tzw. Waśń Rodzinna) mieszkańcy Umbaru poparli Castamira Samozwańca. W 1448 roku synom uzurpatora (pokonanego przez króla Eldacara) udało się zająć port i stworzyć tam własne, korsarskie państewko. Oni i ich następcy toczyli zacięte walki z władcami Gondoru. W końcu król Telumehtar zdobył Umbar w 1810 roku i wcielił go ponownie do królestwa. Pozostawało ono pod władzą jego potomków do czasu najazdów Woźników. Wtedy to, w bliżej nieznanym czasie (może w 1944 roku ?), Haradrimowie zajęli Umbar, korzystając z osłabienia Gondoru.
Ci nowi korsarze przez resztę Trzeciej Ery często okrutnie najeżdżali wybrzeża Belfalas i Anfalas w Gondorze, również za rządów namiestników. W czasie Wojny o Pierścień Umbar był sprzymierzony z Sauronem, lecz korsarze zostali pokonani przez Aragorna II i Umarłych z Dunharrow. Aragorn, objąwszy tron Gondoru jako król Elessar, niewątpliwie odzyskał Umbar i włączył go do swego państwa.

Nazwa Umbar pochodzi z języka ludzi z czasów przed przybyciem Númenorejczyków. Jego znaczenie zostało z czasem zapomniane.

[edytuj] Przypis

1. ↑ W Silmarillionie (tekst Akallabeth) na temat przybycia floty Ar-Pharazôna do Umbaru pada następujące zdanie: Lecz flota królewska płynęła aż do miejsca zwanego Umbarem, gdzie Numenorejczycy mieli port wspaniały, chociaż nie zbudowały go ręce ludzkie. (przekład Marii Skibniewskiej). Na tej podstawie wysuwane jest przypuszczenie, iż Umbar został założony przez elfy lub krasnoludów. Tematowi temu jest poświęcona dyskusja na forum dyskusyjnym Hobbiton [1]