Pałac Górków w Poznaniu
Z Wikipedii
Pałac Górków w Poznaniu - powstał w latach 1545-1549 w wyniku przebudowy kilku należących do Andrzeja II Górki gotyckich kamienic. Zaistniał zwarty pałac w stylu renesansowym. Posiadał on wiele niespotykanych rozwiązań architektonicznych takich jak ogród na dachu. Andrzej II, jako luteranin użyczał sal pałacowych na zbory i synody swoim współwyznawcom oraz braciom czeskim, jednak gdy jedna z powodzi zalała nieomal wszystkie kościoły w Poznaniu udzielił również gościny katolikom, sprowadził wręcz ambonę i ławki, a ściany kazał obić kosztowną tkaniną (co był sprzeczne z ascetycznym luteranizmem który sam wyznawał). Po śmierci Stanisława, brata Andrzeja II, ostatniego z rodu, pałac przeszedł w ręce Wojciecha Czarnkowskiego (męża siostry Stanisława - Barbary), od którego w 1596 nabyła go Rada Miasta Poznania, która sprzedała go w 1605 chełmskim benedyktynkom, które po przebudowie zmieniły go na klasztor. Pałac pełnił tę funkcję do 1833. W 1880 stał się siedzibą żeńskiej szkoły średniej, a następnie był wykorzystywany jako kamienica czynszowa. Liczne przebudowy zatarły jego charakter. Zamurowano krużganki, usunięto zewnętrzne ozdoby. W 1945 pałac został poważnie uszkodzony. Odbudowa z lat 1960 - 1967 prowadzona była na podstawie litografii z 1833 i starych fotografii. Odsłoniono wówczas renesansowe arkady na dziedzińcu oraz dwa renesansowe portale. Obecnie znajduje się w nim Muzeum Archeologiczne, które posiada najbogatsze w Polsce zbiory dotyczące starożytnego Egiptu będące depozytem z Muzeów Archeologicznych w Berlinie i Monachium. Jest wśród nich stojący na dziedzińcu obelisk Ramzesa II sprzed świątyni w Athribis. Unikatowy monolit po renowacji odzyskał piramidon wykonany z 23 karatowego złota. Inną stałą wystawą są "Pradzieje Wielkopolski".
