Gardnar Mulloy
Z Wikipedii
Gardnar Putnam Mulloy (ur. 22 listopada 1913 w Waszyngtonie), tenisista amerykański, specjalista gry podwójnej, zwycięzca wielkoszlemowych mistrzostw USA w deblu, zdobywca Pucharu Davisa.
Studiował prawo na University of Miami, gdzie był organizatorem i zawodnikiem pierwszej drużyny tenisowej. Służył wojskowo w czasie II wojny światowej. W 1936 po raz pierwszy pojawił się w rankingu amerykańskim - jako nr 11 w klasyfikacji gry podwójnej. W latach 40. i 50. tworzył parę deblową z Billem Talbertem - wspólnie wygrali cztery razy mistrzostwa USA oraz byli w dalszych dwóch finałach. W kolejnych finałach Mulloy i Talbert pokonywali Teda Schroedera i Sidneya Wooda (1942), Boba Falkenburga i Jacka Tuero (1945), Dona McNeilla i Franka Guernseya (1946) oraz Franka Parkera i Teda Schroedera (1948). Najbardziej zacięty finał miał miejsce w 1946 - Mulloy i Talbert triumfowali 3:6, 6:4, 2:6, 6:3, 20:18, broniąc siedmiu piłek meczowych. W pozostałych finałach mistrzostw USA amerykański debel przegrywał z Johnem Bromwichem i Frankiem Sedgmanem (1950) oraz z Rexem Hartwigiem i Mervynem Rose (1953). Mulloy był również w finałach mistrzostw USA w 1940 (w parze z Henrym Prusoffem) i 1941 (z Wayne Sabinem) - w obu przypadkach przegrywając z parą Jack Kramer i Ted Schroeder, a także w 1957 (z Budge'm Patty'm, porażka z Ashleyem Cooperem i Neale Fraserem).
Sukcesy deblowe Gardnar Mulloy odnosił także na innych turniejach wielkoszlemowych. W 1951 i 1952 w parze z Dickiem Savittem dochodził do finałów mistrzostw Francji (dwie porażki z Frankiem Sedgmanem i Kenem McGregorem, zdobywcami deblowego Wielkiego Szlema). Jedyne zwycięstwo na Wimbledonie odniósł w wieku 43 lat w 1957, w parze z Budge'm Patty'm. Nierozstawieni Amerykanie pokonali w finale najwyżej rozstawionych faworytów z Australii - Lew Hoada i Neale Frasera w czterech setach (8:10, 6:4, 6:4, 6:4). Mulloy był również finalistą wimbledońskiego debla w 1948 (w parze z Tomem Brownem, porażka z Bromwichem i Sedgmanem) i 1949 (w parze z Tedem Schroederem, porażka z Pancho Gonzalezem i Frankiem Parkerem). W 1956 w grze mieszanej partnerował Althei Gibson i para ta dotarła do finału (porażka z Shirley Fry i Vicem Seixasem).
Jako singlista Mulloy figurował w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego czternastokrotnie w latach 1939-1954. W 1952 był liderem tej klasyfikacji, kiedy jedyny raz osiągnął finał mistrzostw USA także w grze pojedynczej (przegrał z młodszym o czternaście lat Frankiem Sedgmanem). W 1946, 1949 i 1952 był w dziesiątce rankingu światowego według "Daily Telegraph" (1952 jako nr 7).
W sezonach 1946, 1948, 1949, 1950, 1952, 1953 i 1957 Mulloy bronił barw amerykańskich w Pucharze Davisa. We wszystkich tych latach finały Pucharu Davisa rozgrywały między sobą USA i Australia - Amerykanie wychodzili z nich zwycięsko w 1946, 1948 i 1949, a Mulloy przyczynił się do sukcesu szczególnie w 1948, zdobywając z Billem Talbertem ważny punkt deblowy przeciwko Sidwellowi i Longowi. W 1952 i 1953 Mulloy pełnił funkcję grającego kapitana. Bilans jego występów pucharowych to 3 zwycięstwa (bez porażek) w singlu oraz osiem zwycięstw i trzy porażki w deblu.
Praworęczny zawodnik, przygodę z tenisem kontynuował jeszcze jako 80-latek - w 1996 był liderem klasyfikacji amerykańskiej w kategorii powyżej 80 lat w singlu i deblu. Zdobył szereg tytułów mistrza USA w rozmaitych kategoriach wiekowych, na różnych nawierzchniach i we wszystkich dyscyplinach (w singlu, deblu i mikście, a nawet w specjalnej deblowej kombinacji ojciec-syn). W 1952 jako 38-latek był najstarszym finalistą mistrzostw USA (pięć tygodni starszy od Billa Larneda w 1911), w 1957 jako 43-latek najstarszym reprezentantem USA w Pucharze Davisa. Jest również najstarszym deblowym mistrzem Wimbledonu (43 lata w 1957). W 1972 został przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Sukcesy w turniejach wielkoszlemowych:
- mistrzostwa Francji
- gra podwójna - finały 1951, 1952 (oba z Dickiem Savittem)
- Wimbledon
- gra podwójna - wygrana 1957 (z Budge'm Patty'm), finały 1948 (z Tomem Brownem) i 1949 (z Tedem Schroederem)
- gra mieszana - finał 1956 (z Altheą Gibson)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - finał 1952
- gra podwójna - wygrane 1942, 1945, 1946, 1948 (wszystkie z Billem Talbertem), finały 1940 (z Henry Prusoffem), 1941 (z Wayne Sabinem), 1950, 1953 (oba z Talbertem), 1957 (z Budge'm Patty'm)
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
