Dick Savitt
Z Wikipedii
Richard Savitt, Dick Savitt (ur. 4 marca 1927 w Bayonne, New Jersey), tenisista amerykański, zwycięzca mistrzostw Australii i Wimbledonu w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.
Praworęczny Amerykanin znany był głównie z silnych uderzeń z głębi kortu (zwłaszcza bekhendu), które umiejętnie wykorzystywał na szybkich nawierzchniach, dysponując także skutecznym serwisem. W 1950 po raz pierwszy znalazł się w czołowej dziesiątce krajowego rankingu amatorskiego. W kolejnym sezonie uzyskał szczytową dyspozycję, wygrywając mistrzostwa Australii i Wimbledon. W finale australijskiej imprezy pokonał w czterech setach reprezentanta gospodarzy Kena McGregora w czterech setach, zostając pierwszym amerykańskim triumfatorem od 1938, kiedy wygrał Don Budge. Na Wimbledonie Savitt, który uczestniczył w turnieju jako debiutant, został rozstawiony z szóstym numerem i skorzystał z porażek swoich głównych rywali - Frank Sedgman (nr 1 rozstawienia) uległ w ćwierćfinale Herbiemu Flamowi, Jaroslav Drobny odpadł w III rundzie z Brytyjczykiem Tony Mottramem, obrońca tytułu Budge Patty pożegnał się z turniejem już w II rundzie za sprawą Hama Richardsona. Herbie Flam okazał się dla Savitta najtrudniejszym przeciwnikiem, kiedy w meczu półfinałowym był o krok od wyniku 2:0 w setach - prowadził już 6:1, 5:1. Savitt zdołał ostatecznie wygrać drugiego seta 15:13, a potem łatwo dwie kolejne partie. W finale ponownie zmierzył się z McGregorem i tym razem wygrał bez straty seta.
W pozostałych turniejach wielkoszlemowych 1951 Savitt również dochodził do dalekich rund - w mistrzostwach Francji odpadł w ćwierćfinale z późniejszym triumfatorem Drobnym, w mistrzostwach USA uległ w półfinale Vicowi Seixasowi. Wyniki te dały mu pozycję wicelidera zarówno w klasyfikacji amerykańskiej (za seixasem), jak i nieoficjalnym rankingu światowym (za Sedgmanem). W 1952 w obronie wielkoszlemowych tytułów Savitt przegrał w półfinale mistrzostw Australii z McGregorem i w ćwierćfinale Wimbledonu z Mervynem Rose. W półfinale mistrzostw USA był w 1950 (przegrał z Artem Larsenem), w ćwierćfinale w 1952, 1956 i 1958. W 1956 odpadł po dramatycznym meczu z późniejszym zwycięzcą Kenem Rosewallem 4:6, 5:7, 6:4, 10:8, 1:6.
W grze podwójnej nie udało się Savittowi triumfować w imprezie wielkoszlemowej - był dwukrotnie w finale mistrzostw Francji w parze z Gardnarem Mulloyem, za każdym razem przegrywając z Kenem McGregorem i Frankiem Sedgmanem. Trzykrotnie wygrywał w grze pojedynczej halowe mistrzostwa USA, w 1952 pokonując w finale Billa Talberta 6:2, 6:3, 6:4, w 1958 Budge'a Patty'ego 6:1, 6:2, 3:6, 12:10, w 1961 ówczesnego lidera rankingu amerykańskiego Whitneya Reeda 6:2, 11:9, 6:3. Savitt wystąpił jeszcze w dwóch finałach tego turnieju, w 1959 przegrywając z pochodzącym z Peru Alexem Olmedo 9:7, 3:6, 4:6, 7:5, 10:12.
Savitt, absolwent Cornell University, w składzie amerykańskiej reprezentacji daviscupowej znalazł się jedynie w 1951, i to w meczach z mniej wymagającymi rywalami (Japonią i Kanadą). Bilans jego występów to trzy singlowe wygrane, bez porażki. Zabrakło go w przegranym finale z Australijczykami, w którym USA reprezentowali Vic Seixas, Ted Schroeder i Tony Trabert. W 1976 Savitt został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame. Uczestniczył w turniejach weteranów, zdobywając m.in. w 1981 mistrzostwo USA w kategorii "ojciec i syn" z synem Robertem.
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:
- mistrzostwa Australii
- gra pojedyncza - wygrana 1951
- mistrzostwa Francji
- gra podwójna - finały 1951, 1952 (oba z Gardnarem Mulloyem)
- Wimbledon
- gra pojedyncza - wygrana 1951
Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych:
- mistrzostwa Australii 1951 - 6:3, 2:6, 6:3, 6:1 z Kenem McGregorem
- Wimbledon 1951 - 6:4, 6:4, 6:4 z Kenem McGregorem
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
