Columbanus
De Heilige Columbanus (provincie Leinster, ca. 543 - Bobbio, 23 november 615) was een Ierse abt, missionaris en stichter van verschillende kloosters op het Europese vasteland.
Hij kreeg zijn opleiding in het klooster van Bangor, waar hij ook 30 jaar lang onderricht gaf.
In 591 vetrok hij met twaalf metgezellen, waaronder de Heilige Gallus naar Frankrijk waar hij de abdij van Luxeuil en Fontaines stichtte. Hij schreef voor deze gemeenschappen strenge kloosterregels (Regula monachorum en Regula coenobialis) en een poenitentiale (boeteboek).
Deze regels zijn in de 9e eeuw door de regel van Benedictus vervangen.
Hij kwam in conflict met sommige bisschoppen over de berekening van de Paasdatum omdat hij vasthield aan de methode die gebruikelijk was in het Keltische christendom. Zie: Quartodecimanen.
Omdat hij de zedeloosheid aan het hof aan de kaak stelde, werd hij in 610 door koningin Brunhilde van Austrasië uit Bourgondië verdreven. Na een omzwerving door Zwitserland kwam hij in 614 in Italië terecht, waar hij het klooster van Bobbio stichtte.
Als Ierse missionaris op het vasteland heeft hij een zeer aanzienlijke invloed gehad op de godsdienstige en culturele ontwikkeling van West-Europa.
De heilige Columbanus mag niet verward worden met zijn tijdgenoot Columba, de stichter van de abdij op het eiland Iona, en missionaris in Schotland.
