Buidelwolf
| Buidelwolf IUCN-status: Uitgestorven (1936) |
||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||||||||
| Taxonomische indeling | ||||||||||||
|
||||||||||||
| Soort | ||||||||||||
| Thylacinus cynocephalus |
De buidelwolf (Thylacinus cynocephalus) of Tasmaanse tijger is een recentelijk uitgestorven diersoort. Het was één van de grotere vleesetende buideldieren in Australië voordat de mens arriveerde. De buidelwolf behoort tot de Thylacinidae, een familie van de roofbuideldieren.
Inhoud |
[bewerk] Uiterlijk en naamgeving
De buidelwolf lijkt een kop te hebben van een hondachtige. Hieraan heeft de buidelwolf zijn naam ook te danken. Het dier is echter geen afstammeling of deelt ook geen voorouder van de wolf. Het uiterlijk van de kop van de buidelwolf is echter ontstaan door een gelijke niche, ook wel convergente evolutie genoemd. Je kunt zeggen dat de buidelwolf de plaats heeft (had) in Australië waar de wolf het heeft in Noord-Amerika.
De naam Tasmaanse tijger verwijst naar de strepen op de rug van het dier. Deze strepen dienen als camouflage in de bossen.
Verder heeft het dier een lange staart waar de strepen enigszins doorlopen. In tegenstelling tot andere buideldieren in Australië zijn zowel de voor poten als de achterpoten even lang.
[bewerk] Leefgebied
Ooit kwam de buidelwolf voor in heel Australië en Nieuw-Guinea. Met de komst van de Aboriginals, die de dingo mee brachten, stierven de buidelwolven op het vasteland uit. De dingo had de buidelwolf weggeconcurreerd. Alleen op Tasmanië wist een grote populatie stand te houden. Dit gebeurde ongeveer tweeduizend jaar geleden.
[bewerk] Uiteindelijk toch uitgestorven
Met de komst van de Europeanen is het dier geheel van de aardbodem verdwenen. De boeren die zich in Tasmanië vestigden maakten jacht op de buidelwolf, omdat het dier schapen zou doden. Tussen 1888 en 1914 zouden volgens officiële cijfers 2268 buidelwolven gedood zijn. De schatting van dit aantal ligt veel hoger.
Dit was niet de enige oorzaak van uitsterven. Aan het begin van de 20ste eeuw heerste er een epidemie onder de vleesetende buideldieren. Niet alleen de buidelwolf, maar ook de Tasmaanse duivel en de gevlekte buidelmarter hadden hieronder te lijden. Omdat de buidelwolf al te lijden had onder de jacht, was dit een extra strop.
De laatste buidelwolf die werd gevangen was in 1933. Het dier zat in de dierentuin van Hobart, Tasmanië. Drie jaar later stierf het. In 1936 werd de buidelwolf in Tasmanië wettelijk beschermd. Dit was mosterd na de maaltijd, want waarschijnlijk was de soort toen al uitgestorven.
Toch zijn er sinds zijn waarschijnlijke uitsterven in 1936 ruim 4000 informele waarnemingen geweest van de buidelwolf, daarvan zijn er een aantal die als betrouwbaar kunnen worden bestempeld. Ook zijn er enkele voetafdrukken gevonden. In 1966 is er een verlaten hol gevonden van een buidelwolf, men kon echter niet vaststellen wanneer dit hol verlaten werd. Ook belangrijk bewijsmateriaal dat de buidelwolf niet is uitgestorven is een foto van een Duitse toerist waarop een buidelwolf te zien is. Volgens deskundigen lijkt de foto echt, maar dit kon niet bewezen worden omdat die foto werd gemaakt met een digitale camera, wat de mogelijkheid open houdt dat er met de foto geknoeid is. Het is dus wel degelijk mogelijk dat er nog kleine groepjes buidelwolven schuilen in de uitgestrekte wildernis van Tasmanië.
[bewerk] Voeding
De buidelwolf at geen grote dieren zoals vaak gesuggereerd wordt. Kangoeroes stonden waarschijnlijk niet op het menu. De dieren waarop de buidelwolf joeg waren niet zwaarder dan 10 kg. Er werd voornamelijk spierweefsel gegeten, de rest liet de buidelwolf achter voor de aaseters. Het is dus zeer onwaarschijnlijk dat de dieren op de schapen van de plaatselijke boeren joegen. Waarschijnlijk wel op de kippen en dergelijke.
[bewerk] Voortplanting
Er is weinig bekend over deze dieren in het wild. Ook over de voortplanting is er weinig bekend.
[bewerk] Klonen
In 1999 ontstond er een idee om van een embryo dat sinds 1866 in alcohol geconserveerd was te klonen. Het DNA bleek echter niet van goede kwaliteit te zijn en zo gedegenereerd dat het zelfs ongeschikt is om in een DNA-databank op te slaan. Hoewel het plan nu van tafel is hoopt de wetenschapper Archer zijn plan in de toekomst toch uit te kunnen brengen.
[bewerk] Externe link
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden op de pagina Thylacinus cynocephalus op Wikimedia Commons. |
