Województwo inflanckie
Z Wikipedii
 |
|
| Herb | |
| Nazwa łacińska | Ducatus Livoniae |
| Istniało | 1620 - 1772 |
| Prowincja | Inflanty |
| Stolica | Dyneburg |
| Sejmik | Dyneburg |
| Wojewoda | Zobacz: Wojewodowie inflanccy |
| Powierzchnia | ok. 12 000 km² |
| Liczba powiatów | 4 |
| Liczba senatorów | 3 |
Województwo (księstwo) inflanckie zwane też Inflantami polskimi powstało w 1620 r. z pozostałej przy Polsce części województwa wendeńskiego. Oficjalnie dopiero postanowieniem sejmu z 1667 roku otrzymały tytuł księstwa, a ustrój województwa, dzieląc się administracyjnie na tzw. trakty: dyneburski, rzeżycki, lucyński i marienhauski. Miały trzy godności senatorskie: biskupa, wojewody i kasztelana. Miastem odbywania sejmów był Dyneburg (Dźwinów). Inflanty były we wspólnym władaniu Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Herbem województwa był srebrny gryf w koronie na czerwonym polu z mieczem skierowanym do góry i monogramem SA (Sigismundus Augustus).
Szlachta Inflant polskich, pochodząca z rodów rycerskich Kawalerów Mieczowych pochodzenia niemieckiego, związana licznymi węzłami cywilizacyjnymi z Polską, uległa gruntownej polonizacji, dostarczając szeregu zasłużonych Polsce rodów, w tym: Tyzenhausów, Grotusów, Rejtanów, Denhoffów, Korffów, Romerowie, Mohlów, Weissenhoffów, Platerów, Manteuffelowie i inne. Inflanty polskie po pierwszym rozbiorze Polski zostały wcielone do Rosji.
[edytuj] Wojewodowie
Wojewodami byli m.in.:
- Hieronim Radziejowski (1667)
- Józef Kos (1709-1717)
bełskie • bracławskie • brzesko-kujawskie • brzesko-litewskie • chełmińskie • czernihowskie • dorpackie • gnieźnieńskie • inflanckie • inowrocławskie • kaliskie • kijowskie • krakowskie • lubelskie • łęczyckie • malborskie • mazowieckie • mińskie • mścisławskie • nowogródzkie • parnawskie • płockie • podlaskie • podolskie • połockie • pomorskie • poznańskie • rawskie • ruskie • sandomierskie • sieradzkie • smoleńskie • trockie • wendeńskie • wileńskie • witebskie • wołyńskie • żmudzkie
