Włodzimierz Cimoszewicz

Z Wikipedii

Prezes Rady Ministrów
Włodzimierz Cimoszewicz
ur. 13 września 1950 w Warszawie
Poprzednik	Józef Oleksy
Okres urzędowania	od 7 lutego 1996 do 31 października 1997
Następca	Jerzy Buzek
Wiceprezes(i) Rady Ministrów	Roman Jagieliński, Grzegorz Kołodko, Mirosław Pietrewicz, Jarosław Kalinowski
Szef Kancelarii Premiera	Grzegorz Rydlewski
Zobacz rząd tego premiera

Włodzimierz Cimoszewicz (ur. 13 września 1950 roku w Warszawie) – polski polityk, Marszałek Sejmu RP IV kadencji od 5 stycznia 2005 do 19 października 2005.

Sprawował funkcje: wicepremiera i ministra sprawiedliwości–prokuratora generalnego w rządzie Waldemara Pawlaka (1993-1995), premiera rządu RP i przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej (1996-1997), ministra spraw zagranicznych w rządzie Leszka Millera (2001-2004) oraz rządzie Marka Belki (2004-2005). Jest kawalerem Orderu Zasługi Republiki Francuskiej i Orderu Zasługi Republiki Greckiej.

Spis treści 1 Wykształcenie 2 Kariera polityczna 2.1 Polska Rzeczpospolita Ludowa 2.2 III Rzeczpospolita 2.2.1 Minister sprawiedliwości 2.2.2 Wicemarszałek Sejmu 2.2.3 Przewodniczący Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego 2.2.4 Prezes Rady Ministrów 2.2.5 Sojusz Lewicy Demokratycznej 2.2.5.1 Dystans do SLD 2.2.6 Marszałek Sejmu 2.2.7 Wybory prezydenckie 2005 2.2.7.1 Przesłuchanie przed komisją śledczą ds. PKN Orlen 2.2.7.2 Rezygnacja 3 Życie prywatne 3.1 Sprawa pochodzenia 4 Zobacz też

[edytuj] Wykształcenie

Jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1972 roku. Od roku 1978 jest doktorem prawa międzynarodowego publicznego. W latach 1972-1985 pracował jako asystent, a potem adiunkt Zakładu Organizacji Międzynarodowych Instytutu Prawa Międzynarodowego Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1980-1981 był stypendystą fundacji Fulbrighta na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych. Jest doktorem honoris causa amerykańskich uniwersytetów: Apallachijskiego oraz Południowej Karoliny.

[edytuj] Kariera polityczna

[edytuj] Polska Rzeczpospolita Ludowa

Karierę polityczną rozpoczął jako działacz organizacji młodzieżowych w Polsce Ludowej. Był m.in. członkiem Związku Młodzieży Socjalistycznej w latach 1968-1973 oraz Zrzeszenia Studentów Polskich, w którym w 1972 wybrany został na stanowisko przewodniczącego tej organizacji na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1971, aż do rozwiązania w styczniu 1990 roku był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Podczas swojej pracy na uczelni był sekretarzem komisji uczelnianej partii. W 1985, wycofał się z aktywności politycznej przenosząc się do Kalinówki Kościelnej na Podlaskie, gdzie objął gospodarstwo rolne swoich teściów.

Do polityki wrócił po zmianach zapoczątkowanych obradami Okrągłego Stołu. W 1989 roku wystartował po raz pierwszy w wyborach do Sejmu i został wybrany posłem do Sejmu X kadencji z ramienia PZPR (Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej).

[edytuj] III Rzeczpospolita

Wystartował jako kandydat w pierwszych demokratycznych i powszechnych wyborach prezydenckich w Polsce w 1990 roku. Uzyskał 9,21% głosów (1 514 025 głosów), co pozwoliło mu zająć 4 miejsce. Mandat poselski sprawował od 1989 do 2005 roku (za pierwszej kadencji jako poseł PZPR, następnie z list Sojuszu Lewicy Demokratycznej). W latach 1990-1991 był przewodniczącym Parlamentarnego Klubu Lewicy Demokratycznej. Pomimo nalegań partyjnych kolegów, nie wstąpił do utworzonej w 1990 roku Socjaldemokracja Rzeczypospolitej Polskiej. W 1991 odmówił objęcia funkcji szefa klubu parlamentarnego SLD uzasadniając tę decyzję sprzeciwem wobec objęcia mandatu poselskiego przez Leszka Millera, zamieszanego w sprawę tzw. pożyczki moskiewskiej. Od 1992 do 1996 był członkiem Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

[edytuj] Minister sprawiedliwości

Premier Waldemar Pawlak powierzył Cimoszewiczowi w swoim rządzie stanowisko wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra sprawiedliwości (26 października 1993–1 marca 1995). Był inicjatorem rządowych działań antykorupcyjnych zapamiętanych pod hasłem czyste ręce. W wyniku kontroli ujawnił w październiku 1994 roku nazwiska osób, które pełniły funkcje rządowe i jednocześnie zasiadały w radach nadzorczych spółek prawa gospodarczego. Efektem akcji były rezygnacje urzędników różnego szczebla z powodu zasiadania w radach nadzorczych, a do dymisji podał się minister Andrzej Olechowski. Powstał także projekt nowelizacji ustawy antykorupcyjnej, w którym Cimoszewicz proponował m.in. zakazanie urzędnikom państwowym, którzy odchodzą z pracy w administracji, podejmowania przez trzy lata pracy w przedsiębiorstwach, wobec których podejmowali decyzje, a także, by najbliższa rodzina urzędnika była objęta zakazem prowadzenia działalności gospodarczej.

[edytuj] Wicemarszałek Sejmu

Gdy w 1995 roku premierem został Józef Oleksy, Cimoszewicz został wybrany na wicemarszałka sejmu. Funkcję tę sprawował w latach 1995-1996.

[edytuj] Przewodniczący Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego

Po objęciu funkcji prezydenta RP przez Aleksandra Kwaśniewskiego przejął po nim stanowisko przewodniczącego Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego (na 2 miesiące).

[edytuj] Prezes Rady Ministrów

Po dymisji Józefa Oleksego z funkcji szefa rządu, złożonej w wyniku odrzuconego później oskarżenia o działalność szpiegowską na rzecz Rosji (tzw. afera Olina), prezydent Aleksander Kwaśniewski powierzył Włodzimierzowi Cimoszewiczowi 7 lutego 1996 roku utworzenie nowego gabinetu.

Rząd Włodzimierza Cimoszewicza przeprowadził reformę centrum administracyjnego i przygotował także m.in. reformę systemu ubezpieczeń społecznych wprowadzając ustawy – o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz o pracowniczych programach emerytalnych.

Dwa miesiące przed wyborami, w lipcu 1997 miała miejsce największa powódź we współczesnej historii Polski tzw. powódź tysiąclecia. Rząd i premier byli krytykowani w związku z działaniami w zakresie przeciwdziałania skutkom powodzi. Z tego czasu Cimoszewiczowi zapamiętano wypowiedź na temat braku ubezpieczeń u poszkodowanych, twierdził, że ludzie którzy się nie ubezpieczyli są sami sobie winni. Premier uznał ją później za niefortunną i publicznie przeprosił ofiary powodzi urażone jego sformułowaniem: "to jest kolejny przypadek, kiedy potwierdza się, że trzeba być przezornym i trzeba się ubezpieczać, a ta prawda jest ciągle mało powszechna".

Przed wyborami parlamentarnymi we wrześniu 1997, premier podjął decyzję dotyczącą zmiany 18 dyrektorów generalnych departamentów, a już po wyborach, kiedy SLD przechodziło do opozycji, dopuścił do nominacji siedmiu prokuratorów krajowych przez ministra sprawiedliwości Leszka Kubickiego. Był za to krytykowany przez polityków prawicy oraz prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Włodzimierz Cimoszewicz tłumaczył te zmiany koniecznością "zabezpieczenia prawidłowego funkcjonowania organów rządu w okresie przesilenia wyborczego".

W rezultacie wyborów parlamentarnych w 1997 roku, SLD mimo lepszego wyniku wyborczego niż 4 lata wcześniej, przegrał z prawicą i oddał władzę koalicji Akcji Wyborczej Solidarność i Unii Wolności.

[edytuj] Sojusz Lewicy Demokratycznej

W latach 1997-2001 Włodzimierz Cimoszewicz był posłem SLD. Po wyborach wraz z niektórymi członkami swojego rządu założył firmę doradczą Business Management Consulting, w której pełnił funkcję szefa rady nadzorczej.

W 1999 roku Cimoszewicz wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

Po ponownym dojściu do władzy lewicowej koalicji SLD-UP-PSL, nowy premier Leszek Miller powierzył Cimoszewiczowi stanowisko ministra spraw zagranicznych w swoim rządzie. Był on jednym z dwóch sygnatariuszy podpisujących w imieniu Polski Traktat o Przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej w Atenach 16 kwietnia 2003 roku. Po dymisji gabinetu Millera, tą samą tekę w swoim gabinecie zaproponował mu premier Marek Belka i Włodzimierz Cimoszewicz dalej pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych do 5 stycznia 2005, kiedy zastąpił rezygnującego z kierowania parlamentem Józefa Oleksego na stanowisku marszałka Sejmu.

[edytuj] Dystans do SLD

W 2004, Cimoszewicz był jednym z twórców projektu uchwały "Dość złudzeń", zgłoszonej przez Marka Borowskiego w trakcie krajowej konwencji SLD. W uchwale tej grupa polityków lewicy, skrytykowała wewnętrzne działania Sojuszu i część z nich wystąpiła z tej partii. Cimoszewicz nie przyłączył się jednak do nowo powstałej Socjaldemokracji Polskiej Marka Borowskiego, lecz zdystansował się od SLD, wypowiadając się publicznie, że jest "w jednoosobowej partii, która nazywa się Włodzimierz Cimoszewicz". Później również konsekwentnie opowiadał się, wbrew stanowisku partii, za przyśpieszonymi wyborami parlamentarnymi. Na ostatniej konwencji SLD w lipcu 2005 podziękował partii za poparcie w wyborach prezydenckich, ale zapowiedział, że Sojusz nie może liczyć na jego zaangażowanie w kampanię partyjną. Cimoszewicz tym samym kończy swoją działalność w parlamencie.

[edytuj] Marszałek Sejmu

5 stycznia 2005 roku po przyjęciu przez Sejm rezygnacji Józefa Oleksego z funkcji marszałka Sejmu Włodzimierz Cimoszewicz został wybrany trzecim z kolei marszałkiem Sejmu IV kadencji. Konkurował ze sprawującym już ten urząd Józefem Zychem, którego pokonał stosunkiem głosów 223:219.

[edytuj] Wybory prezydenckie 2005

Więcej informacji w artykule: Kampania przedwyborcza Włodzimierza Cimoszewicza

18 maja 2005 ogłosił publicznie, że nie będzie kandydował na urząd prezydenta w wyborach w 2005 roku. Jednak 28 czerwca 2005 zmienił zdanie i ogłosił, że będzie kandydował na urząd prezydenta w wyborach. Swoją decyzję, uzasadnił wpływem wyborców. Do zmiany deklaracji o zakończeniu kariery politycznej namawiał go także prezydent Aleksander Kwaśniewski oraz Stowarzyszenia Ordynacka, które w całym kraju zebrało prawie 50 tysięcy głosów poparcia dla kandydatury Cimoszewicza na urząd Prezydenta RP.

Choć pozostał członkiem SLD i jego klubu poselskiego, wystartował jako kandydat niezależny. 3 lipca na konwencji wyborczej SLD Cimoszewicz uzyskał poparcie tej partii w nadchodzących wyborach, a wcześniej, 2 lipca poparcie uzyskał także od Unii Lewicy III RP. Poparcia udzieliły mu także Federacja Młodych Socjaldemokratów i fundacja Jolanty Kwaśniewskiej "Porozumienie bez barier".

Szefem komitetu wyborczego została Jolanta Kwaśniewska, natomiast szefową sztabu wyborczego została była wiceprzewodnicząca SLD Katarzyna Piekarska.

[edytuj] Przesłuchanie przed komisją śledczą ds. PKN Orlen

Po ogłoszeniu kandydatury, marszałek został wezwany przed komisję śledczą ds. PKN Orlen. Do przesłuchania Cimoszewicza doszło 30 lipca 2005 roku. W efekcie śledczy grozili stawieniem przesłuchiwanego przed Trybunałem Stanu, a do prokuratury złożyli doniesienia o możliwości popełnienia przez Cimoszewicza przestępstwa. Ostatnimi konsekwencjami przesłuchiwań i śledztwa członków komisji są zeznania Anny Jaruckiej z ostatnich dni. Efektem dochodzenia prokuratury jest przedstawienie zarzutów Annie Jaruckiej między innymi składanie fałszywych zeznań, ujawnienie tajemnicy służbowej.

[edytuj] Rezygnacja

14 września 2005 roku ogłosił rezygnację z kandydowania na urząd prezydenta oraz wycofanie się z życia publicznego. Powodami tej decyzji miały być ataki ze strony oponentów politycznych na niego samego i jego rodzinę. Bezpośrednio wpłynęła na to sprawa Anny Jaruckiej.

[edytuj] Życie prywatne

Włodzimierz Cimoszewicz jest synem Renaty i Mariana Cimoszewiczów. Ojciec Włodzimierza był zawodowym wojskowym, uczestnikiem II wojny światowej, pracownikiem WAT na stanowisku szefa Informacji Wojskowej, następnie w WSW. Włodzimierz Cimoszewicz od 1972 roku jest mężem Barbary Aponowicz. Ma dwoje dzieci: córkę Małgorzatę Nataszę Cimoszewicz-Harlan i syna Tomasza. Ma też dwie adoptowane wnuczki Olgę i Tanię.

Od 1985 roku jest rolnikiem indywidualnym: prowadzi 20-hektarowe gospodarstwo rolne w Kalinówce Kościelnej w województwie podlaskim.

Od roku 2006 wykładowca na Uniwersytecie w Białymstoku , gdzie jest kierownikiem Ośrodka Polityki Zagranicznej na Wydziale Prawa .

[edytuj] Sprawa pochodzenia

Więcej informacji w artykule: Życie polityczne Mniejszości Białoruskiej w Polsce

Niekiedy przypisuje się mu białoruskie pochodzenie, choć on sam nigdy publicznie nie wypowiadał się na ten temat. Faktem jest, że Cimoszewicz cieszy się dużą popularnością w gminach województwa podlaskiego zamieszkałych przez mniejszość białoruską.

[edytuj] Zobacz też

• Skład rządu Włodzimierza Cimoszewicza
• Wybory prezydenckie w Polsce 1990
• Wybory prezydenckie w Polsce 2005