Saladyn
Z Wikipedii
Saladyn, Al Malik Al Naser Salah ad-Din Yusuf Abu Al Muzzafar Ibn Ayyub w skrócie Salah Eddin Al Ajjubij (ur. 1137 lub 1138 w Tikricie w Mezopotamii – zm. 4 marca 1193 w Damaszku) wódz i polityk muzułmański pochodzenia kurdyjskiego, sułtan Egiptu, władca imperium rozciągającego się od Sudanu po Syrię, od Jemenu przez Półwysep Arabski, Irak do Turcji (Dijar Bakr) uważany za założyciela dynastii Ajjubidów.
W nocy narodzin Saladyna, jego ojciec, Nadżm ad-Din Ayyub, zebrał całą swoją rodzinę i przeprowadził się do Aleppo, wstępując na służbę do wpływowego tureckiego gubernatora Syrii, Nur ad-Dina. Saladyn dorastał w Baalbeku i Damaszku.
W 1152 r. wstąpił na służbę do Nur ad-Dina. Początkowo został wysłany wraz ze swoim stryjem Asad-Eddinem Szirkuhem by bronić Egiptu i dynastii Fatymidów. Po śmierci stryja w 1169 został wezyrem i po obaleniu ostatniego z Fatymidów przejął władzę w Egipcie. W 1171 ogłosił się sułtanem Egiptu. Jego potęga rosła wraz z wciąż nowymi zdobyczami terytorialnymi. W 1174 r. zdobył Damaszek, w 1183 r. – Aleppo. Po pokonaniu przeciwników w obozie muzułmańskim skierował się przeciw Królestwu Jerozolimskiemu. W bitwie pod Hittin 4 lipca 1187 rozbił wojska Franków, a 2 października zdobył Jerozolimę, wypierając chrześcijan z niemal całego obszaru Ziemi Świętej. Reakcją na wydarzenia w Ziemi Świętej była III krucjata. W 1192 zawarł z krzyżowcami traktat kończący oblężenie Akki. Chrześcijanie nazwali jego wojska Saracenami.
Saladyn zasłynął jako zręczny polityk i wódz, a przy tym mecenas sztuki i nauki (zwłaszcza medycyny), człowiek wspaniałomyślny, prawy i rycerski. Jego postać została uwieczniona przez Torquata Tassa w Jerozolimie wyzwolonej.
