Protagoras (dialog)
Z Wikipedii
Protagoras – dzieło filozoficzne Platona, należące do tak zwanych dialogów wczesnych, opatrzone podtytułem: „Sofiści; dialog prowadzący.” Zasadniczą problematyką dzieła jest cnota i kwestia jej ewentualnej nauki. Pierwsze tłumaczenie „Protagorasa” na język polski opublikowane zostało w 1881 roku, współczesny przekład w 1923 roku Władysław Witwicki.
W dialogu biorą udział Sokrates oraz sofista Protagoras, urodzony około 486 roku przed Chrystusem. Protagoras przebywał w Atenach dwukrotnie, to jest około 444 roku przed Chrystusem i około 432 roku przed Chrystusem. Historycy wskazują drugą z powyższych dat jako datę rozmowy, która opisana została w dialogu (jeśli rzeczywiście miała ona miejsce). Sokrates w rozmowie z Protagorasem stosuje metodę indukcji, zadaje Protagorasowi bardzo dużo pytań i zwodzi rozmówcę. Ostatecznie jednak zgadza się z twierdzeniem, że cnoty można się nauczyć (na tym stanowisku od początku dialogu stał Protagoras).
Platon wprowadza do dialogu również kilka postaci epizodycznych, np. przyjaciel Sokratesa (któremu filozof zdaje relację z rozmowy z Protagorasem), młody Hipokrates (pragnący zjednać sobie Protagorasa na nauczyciela, najsłynniejszy lekarz w Starożytnej Grecji) oraz Kallias, u którego gościł Protagoras. W dialogu pojawiają się również sofiści Hippiasz i Prodikos oraz uczeń Sokratesa Alkibiades (wywodzący się z zamożnego i szanowanego rodu ateńskiego, dowódca wojskowy w czasie wojny Peloponeskiej).
[edytuj] Zobacz też
| Eutyfron • Obrona Sokratesa • Kriton • Fedon • Kratylos • Teajtet • Sofista • Parmenides • Fileb • Uczta • Fajdros • Alkibiades I • Alkibiades II • Hipparch • Rywale • Teages • Charmides • Lyzis • Eutydem • Protagoras • Gorgiasz • Menon • Hippiasz Większy • Hippiasz Mniejszy • Ion • Meneksenos • Klejtofon • Państwo • Timajos • Kritiasz • Minos • Prawa • Epinomis • Listy • Syzyf • Zimorodek • Aksjochos • Eryksjas |
