Philippe de Milly
Z Wikipedii
Philippe de Milly (zm. 3 kwietnia 1171) siódmy wielki mistrz zakonu templariuszy w latach 1169 - 1171
Wywodził się z pikardyjskiego rodu osiadłego w Syrii. Był synem Guya de Milly, rycerza przybyłego do Ziemi Świętej wraz z I krucjatą, i jego żony (prawdopodobnie drugiej) Stefanii z Flandrii. Stefania i Guy mieli 3 synów i Filip był prawdopodobnie najstarszym z nich.
Filip poślubił dziedziczkę lenna Zajordanii Izabellę, a następnie zamienił to lenno na Nablus koło Jerozolimy. Jako pan Nablusu stał się jednym z najbardziej wpływowych baronów Królestwa Jerozolimskiego. W 1144r. królowa Melisanda wysłała go do na odsiecz oblężonej przez Turków Edessy, ale dotarł tam już po upadku miasta. W 1148 r., w trakcie II krucjaty, uczestniczył w oblężeniu Damaszku.
Wstąpił do zakonu templariuszy po śmierci żony i został wybrany wielkim mistrzem pod naciskiem króla Amalryka, którego był wiernym poddanym i doradcą. Po 2 latach od wyboru na wielkiego mistrza z nieznanych powodów podał się do dymisji i następnie towarzyszył królowi Amalrykowi w podróży do Konstantynopola, umierając jednak przed osiągnięciem celu podróży.
Poprzednik Bertrand de Blanquefort |
wielki mistrz zakonu templariuszy 1169 - 1171 |
Następca Eudes de Saint-Amand |