Pełnoletność

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Pełnoletność (uwaga: niepoprawny jest zapis pełnoletn-i-ość ze zmiękczającym i) — określony przepisami prawa status prawny osoby fizycznej, która uzyskuje go po osiągnięciu określonego wieku (osoba pełnoletnia, pełnoletni). Osoba, która nie osiągnęła jeszcze tego wieku nazywana jest niepełnoletnią.

Osiągnięcie pełnoletności wiąże się zazwyczaj z osiągnięciem pełnej zdolości do czynności prawnych oraz możności bycia podmiotem pewnych praw (np. możności zawarcia małżeństwa) i obowiązków.

[edytuj] Pełnoletność w Polsce

W Polsce pełnoletnim jest ten, kto ukończył lat osiemnaście. Przez zawarcie małżeństwa małoletni uzyskuje pełnoletność i nie traci jej w razie unieważnienia małżeństwa (art. 10 KC), ani tym bardziej rozwodu.

Niektóre skutki pełnoletności to:

uzyskanie pełnej zdolności do czynności prawnych (art. 11 KC), a wskutek tego możliwość samodzielnego zawierania umów,
wygaśnięcie władzy rodzielskiej nad dzieckiem (art. 92 KRiO).

[edytuj] Pełnoletność na świecie

[edytuj] Federacja Rosyjska

Pełnoletnim jest jedynie ten, kto ukończył 18 lat.

Przez zawarcie małżeństwa małoletni nie nabywa pełnoletności, mimo że uzyskuje pełną zdolność do czynności prawnych. Z tego powodu nie może podejmować niektórych czynności zastrzeżonych wyłącznie dla osób pełnoletnich - nie może np. sprawować opieki ani kurateli.

[edytuj] Pełnoletność a inne pojęcia

Termin pełnoletni nie jest tożsamy w prawie z terminem osoba, która ukończyła 18 lat:

do zawarcia małżeństwa cywilnego w Polsce wymagane jest ukończenie 18. roku życia (a wyjątkowo dla kobiet także 16.), a nie pełnoletność (art. 10 KRiO);
do zatrudnienia na umowie o pracę wymagany jest ukończenie 18 lat (art. 22 § 2 KP); nie uchybia to możliwości podjęcia pracy przez młodocianego (art. 190 KP),
obowiązek szkolny trwa do ukończenia 18 roku życia (art. 15 ust. 1 ustawy o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r. [1]).

Cywilnoprawna odpowiedzialność deliktowa małoletniego zaczyna się już od 13. roku życia (art. 426 KC). Możliwość bycia pełnomocnikiem nie zależy od stopnia zdolności do czynności prawnych (art. 100 KC).

Karalność według prawa karnego nie obejmuje nieletnich, a więc rozpoczyna się generalnie od 17. roku życia (z pewnymi wyjątkami). Obecnie tak jest też według prawa o wykroczeniach.

Dorosłym, według różnych ujęć, może być każdy osobnik dojrzały biologicznie lub psychicznie. Pełnoletnim jest jedynie osoba, która spełniła warunek wiekowy, a wyjątkowo dodatkowe inne przesłanki.