Nicolas Escudé
Z Wikipedii
Nicolas Jean-Christophe Escudé (ur. 3 kwietnia 1976 w Chartres), tenisista francuski, zwycięzca sześciu turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa.
Escudé jest człowiekiem leworęcznym, ale jako dziecko został nauczony grać w tenisa prawą ręką. Bekhend gra oburęcznie. Karierę zawodową rozpoczął w 1995, a pierwszy raz dał się szerzej poznać w 1997, kiedy dotarł do III rundy French Open i III rundy turnieju w paryskiej hali Bercy (pokonał wówczas m.in. Gustavo Kuertena). Awansował w ciagu sezonu 1997 o ponad 300 miejsc w rankingu światowym, do pierwszej setki. W styczniu 1998 osiągnął swój najlepszy rezultat wielkoszlemowy – doszedł aż do półfinału Australian Open. Jako pierwszy zawodnik w erze "open" tenisa zdołał w jednej imprezie wielkoszlemowej wygrać trzy mecze ze stanu 0:2 w setach – pokonał w ten sposób w Melbourne Szweda Magnusa Larssona, Amerykanina Richeya Reneberga i Niemca Nicolasa Kiefera (w ćwierćfinale). W półfinale uległ zdecydowanie Chilijczykowi Marcelo Riosowi 1:6, 3:6, 2:6. Wynik uzyskany w Australian Open pozwolił mu jesienią na udział w Pucharze Wielkiego Szlema, gdzie odpadł już w I rundzie. Na turnieju w hali Bercy pokonał kończącego karierę Niemca Beckera.
W 1999 odniósł pierwsze turniejowe zwycięstwo, pokonując w finale w Tuluzie Czecha Daniela Vacka 7:5, 6:1 (wcześniej w tym turnieju wyeliminował Brytyjczyka Tima Henmana). Był również w ćwierćfinale US Open, gdzie pokonał dwóch rywali z czołowej dziesiątki rankingu – Carlosa Moyę i Marcelo Riosa (odpadł z Andre Agassim). W 2000 doszedł do IV rundy Australian Open (gdzie pokonał m.in. Holendra Krajicka) i finału turnieju na kortach trawiastych w Hertogenbosch (przegrał z Patrickiem Rafterem), a w halowej imprezie w Wiedniu pokonał wicelidera rankingu Marata Safina. Wyniki uzyskane w 2001 – wygrany turniej w Rotterdamie (w finale z Rogerem Federerem 7:5, 3:6, 7:6) i ćwierćfinał Wimbledonu (zwycięstwa nad Grosjeanem i Hewittem, porażka z Agassim) – dały mu awans na najwyższą pozycję rankingową w karierze (nr 17 w czerwcu 2001).
W 2002 w ciągu dwóch tygodni był w finale w Marsylii (przegrał z Enqvistem) i wygrał turniej w Rotterdamie, gdzie pokonał kolejno Ferrero, Robredo, Federera, Grosjeana i Henmana. Bez większych sukcesów startował w 2003, ale na otwarcie kolejnego sezonu wygrał turniej w Ad-Dauha (w finale z Chorwatem Ljubiciciem), co dało mu na krótko pozycję lidera rankingu Champions Race, uwzględniającego tylko wyniki z bieżącego roku. Ostatni znaczący rezultat uzyskał na French Open 2004, gdzie w 1/8 finału został wyeliminowany przez późniejszego finalistę Corię. W lipcu tegoż roku odpadł w I rundzie Canadian Open w Toronto z Hiszpanem Feliciano Lopezem; mecz ten okazał się ostatnim w karierze zawodowej Francuza.
Wysoki, szczupły (w czasie aktywnej kariery ważył około 70 kg przy 185 cm wzrostu), znany był z waleczności na korcie, ale także licznych kontuzji, przez które niemal corocznie tracił kilka miesięcy startów turniejowych. W maju 2006, po prawie dwuletniej nieobecności na kortach, ogłosił oficjalne zakończenie kariery sportowej, jako przyczynę podając problemy z prawym barkiem. W czasie 10 lat występów zawodowych zarobił ponad 3 miliony dolarów. Miał na koncie także dwa wygrane turnieje deblowe, oba w 2002, a w styczniu 2003 zajmował 35. miejsce w klasyfikacji gry podwójnej.
W 1998 debiutował w reprezentacji Francji w Pucharze Davisa. Był jednym z bohaterów zwycięskiej francuskiej ekipy w 2001, kiedy pozostawał niepokonany w singlu, pokonując w ćwierćfinale Szwajcarów Federera i Bastla, w półfinale Holendra Schalkena, a w finale, na kortach trawiastych w Melbourne, Australijczyków Hewitta i Arthursa. W 2002 występował rzadziej i tylko w deblu, zdobył m.in. punkt w finale z Rosjanami (z Santoro pokonał Kafelnikowa i Safina), ale nie wystarczyło to do obrony Pucharu. Ostatni mecz w reprezentacji Escudé rozegrał w 2004, przyczyniając się do ćwierćfinałowego zwycięstwa nad Szwajcarią. Bilans jego występów daviscupowych to 18 zwycięstw i 5 porażek. Barw narodowych bronił również w Drużynowym Pucharze Świata oraz na igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), gdzie przegrał w I rundzie z Argentyńczykiem Chelą.
Bratem Nicolasa jest Julien Escudé, piłkarz, zawodnik Ajaxu Amsterdam i Sevilla FC.
Zwycięstwa turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 1999 Tuluza
- 2001 Rotterdam
- 2002 Rotterdam
- 2004 Ad-Dauha
- gra podwójna
- 2002 Marsylia (z Arnaudem Clementem), Paryż (hala Bercy, z Fabrice Santoro)
Finały turniejowe (wszystkie w grze pojedynczej):
- 2000 Hertogenbosch
- 2002 Marsylia
