Roger Federer

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Roger Federer

Miejsce urodzenia	Bazylea
Państwo	Szwajcaria
Data urodzenia	8 sierpnia 1981
Wzrost	185 cm
Waga	80 kg
Gra	praworęczny
Status profesjonalny	1998
Trener	Tony Roche
Miejsca w listach rankingowych
Najwyższe miejsce w rankingu ATP	1
Najwyższe miejsce w rankingu debla ATP	24
Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych
Australian Open	2004, 2006
Roland Garros	-
Wimbledon	2003, 2004, 2005, 2006
US Open	2004, 2005, 2006
Masters	2003, 2004, 2006
Zwycięstwa w turniejach singlowych i deblowych
Turnieje singlowe	45
Turnieje deblowe	7

Roger Federer (ur. 8 sierpnia 1981 w Bazylei), tenisista szwajcarski.

Mimo młodego wieku i wciąż trwającej kariery zaliczany jest do jednych z najlepszych i najbardziej utalentownych tenisistów w historii. Ma za sobą bogatą karierę juniorską, z tytułem mistrza Wimbledonu (1998, w finale z Irakli Labadze z Gruzji w singlu oraz w parze z Olivierem Rochusem z Belgii w deblu), finałem na US Open (1998, porażka z Davidem Nalbandianem) oraz mistrzostwem prestiżowego turnieju Orange Bowl (1998, w finale pokonał Guillermo Corię).

Od 1998 tenisista zawodowy. Wygrał dziewięć turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej (Wimbledon 2003, po finałowym zwycięstwie nad Markiem Philippoussisem; Australian Open 2004, w finale z Maratem Safinem; Wimbledon 2004, w finale z Andy Roddickiem; US Open 2004, w finale z Lleytonem Hewittem; Wimbledon 2005, w finale z Roddickiem; US Open 2005, w finale z Andre Agassim; Australian Open 2006, w finale z Marcosem Baghdatisem, Wimbledon 2006, w finale z Rafaelem Nadalem, US Open 2006, w finale z Roddickiem) łącznie do grudnia 2006 zwyciężył w 45 turniejach z cyklu ATP.

Sezon 2003 zakończył na 2. miejscu rankingu światowego, w trakcie sezonu był przez pewien czas na pozycji lidera rankingu; powrócił na pierwsze miejsce listy światowej po wygranej w Australian Open 2004. Seria sukcesów w 2004, w tym trzy tytuły wielkoszlemowe oraz turniej Masters, zapewniły mu miejsce lidera na koniec sezonu. W roku 2005 wygrał łącznie 11 turniejów z cyklu ATP, a Międzynarodowa Federacja Tenisowa przyznała Szwajcarowi tytuł Mistrza Świata.

Obecnie trwający sezon 2006 sam Roger uważa za najlepszy w karierze. Wygrał 3 turnieje wielkoszlemowe Australian Open, Wimbledon i US Open. Na kortach French Open dotarł aż do wielkiego finału, gdzie musiał uznać wyższość najlepszego na tej nawierzchni Rafaela Nadala. Do zdobycia klasycznego Szlema zabrakło Szwajcarowi 2 setów. W 2006 roku Roger pobił kilka rekordów(patrz Rekordy). Jednak celem Rogera nadal pozostaje wygranie Szlema.

Przez wielu fachowców okrzyknięty następcą Pete Samprasa (pokonał siedmiokrotnego mistrza Wimbledonu na korcie centralnym w 2001 w 1/8 finału, kiedy Sampras bronił tytułu), ceniony za techniczną grę, szczególnie za stylowy, grany jedną ręką backhand.

W ostatnich 3 sezonach Roger wygrywał US Open i Wimbledon i jest pierwszych tenisistą w dziejach, który tego dokonał. Ten rekord i inne oraz genialna technika gry Rogera skłaniają coraz większą rzeszę fanów i ekspertów do przyznania mu tytułu tenisisty wszechczasów. Jeszcze kilka lat gry i Roger rzeczywiście może zostać okrzyknięty najlepszym w dziejach.

[edytuj] Kariera

[edytuj] Pierwsze lata

Roger zaczął grać w wieku 8 lat. Kariera juniorska Rogera zaowocowała m.in. zwycięstwem w juniorskim Wimbledonie. Już wówczas był bardzo utalentowanym zawodnikiem. W 1999 roku nastąpił debiut Rogera w pucharze Davisa. Na koniec roku wskoczył do pierwszej setki rankingu ATP i jako najmłodszy wówczas zawodnik zadomowił się tam. W następnym roku Olimpijskim Roger osiągnął półfinał na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney. Kariera Federera rozwijała się stopniowo. W 2001 roku wygrał swój pierwszy turniej ATP w Mediolanie, jednak w tym roku wsławił się głównie pokonaniem w 1/8 finału Wimbledonu siedmiokrotnego triumfatora tej imprezy Amerykanina Pete'a Samprasa, który zamierzał wówczas wygrać w Londynie po raz 5. z rzędu. W tym samym sezonie Szwajcar osiągnął także ćwierćfinał Roland Garros, a także finał imprezy rozgrywanej w jego rodzinnej Bazylei.

[edytuj] 2002

Osiągnął swoją pierwszą wygraną w turnieju Masters Series w Hamburgu oraz finał w Miami. Znaczna stabilizacja formy Rogera. W wielu turniejach Masters Series dochodził do ostatnich rund. Jednak w turniejach wielkoszlemowych na razie bez sukcesów. Na koniec roku osiąga jednak 6 miejsce w rankingu i bierze udział w turnieju Masters Cup, gdzie dochodzi do półfinału, w którym ulega w trzech setach późniejszemu triumfatorowi imprezy, Australijczykowi Lleytonowi Hewittowi.

[edytuj] 2003

Przełomowy rok w karierze Rogera. Właśnie wtedy nastąpiła przemiana z utalentowanego zawodnika w mistrza kortów. Po wygranych w Dubaiu, Marsylii i Monachium następuje nieudany jak zawsze do tej pory French Open. Jednak potem krótki sezon trawiasty zapowiada zmiany. W Halle Roger wygrywa turniej, a następnie w Wimbledonie idzie jak burza i dociera do wielkiego finału, gdzie w 3 setach wygrywa z Markiem Philippoussisem odnosząc pierwsze zwycięstwo w turnieju wielkoszlemowym. Mimo nieco słabszych występów w US Open i Australian Open, kończy rok na 2 miejscu rankingu i wygrywa rozgrywany na koniec sezonu turniej Masters Cup w Houston, gładko pokonując w finale faworyta gospodarzy Andre Agassiego. Rok ten był wyraźnym zwiastunem dominacji Szwajcara.

[edytuj] 2004

Przed sezonem Federer rozstał się ze swoim coachem Peterem Lundgrenem, co spowodowało falę spekulacji, w jak dużym stopniu wpłynie to na jego grę. Odezwały się głosy krytyki, uciszone jednak po wygraniu turnieju Australian Open. W finale turnieju w Melbourne Roger pokonał Rosjanina Marata Safina w 3 setach. W tym roku Roger zaliczył jeden z najlepszych sezonów tenisowych w erze Open. Federer wygrywał kolejne turnieje i miał na koniec sezonu aż 11 wygranych. Obronił tytuł na kortach Wimbledonu i wygrał US Open, a więc skompletował wygrane w 3 z 4 turniejów wielkoszlemowych. W finale US Open odprawił Lleytona Hewitta w 3 setach, dwa z nich wygrywając 6:0! Zachwycił kibiców w Nowym Jorku i ekspertów. We French Open na wolnych kortach Rollanda Garossa odpadł niestety już w 3 rundzie ulegając jednak nie byle komu, bo trzykrotnemu triumfatorowi tej imprezy Brazylijczykowi Gustavo Kuertenowi. W kończącym sezon turnieju Masters Cup 'Fed' ponownie wygrał i skończył rok na 1 miejscu rankingu z wielką przewagą nad innymi rywalami bijąc przy tym rekordy punktacji rankingów ATP 'Entry System' i 'Champions Race'.

[edytuj] 2005

W styczniu Roger nie obronił tytułu w Australii przegrywając w półfinale z Maratem Safinem po niemal 5-godzinnej walce. Jednak sezon rozpoczął od bilansu wygranych i przegranych 35-1! Tylko John McEnroe mógł poszczycić się lepszym startem w erze Open. W kolejnych turniejach odnosił wygrane i rzadko kiedy znajdował pogromcę. Na kortach French Open dotarł do półfinału, gdzie przegrał z rewelacyjnym Rafaelem Nadalem, późniejszym zwycięzcą. Druga część sezonu to jednak nieustająca passa zwycięstw. Roger w wielkim stylu po raz 3 z rzędu wygrał Wimbledon. W finale z Andy Roddickiem rozegrał jeden z najlepszych swoich meczów w karierze [1]. Zaczęto mówić, że to najbardziej utalentowany zawodnik wszechczasów. Na kortach Flushing Meadows w Nowym Jorku grał również świetnie i obronił tytuł US Open. Po finale Andre Agassi stwierdził, że z nikim nie grało mu się przez 20 lat tak trudno jak z Rogerem. Jednak jego seria zwycięstw trwała dalej, aż do turnieju Masters Cup, gdzie w finale nie wytrzymał trudów meczu z Davidem Nalbandianem (narzekał na lekki uraz) i przegrał w pięciu setach po serii 35 wygranych. Zanotował bilans 81-4 na koniec roku, drugi w dziejach ery Open. Na koniec roku był zdecydowanym liderem obu rankingów ATP.

[edytuj] 2006

Na początek roku w Australian Open Roger przeżywał trudne chwile zwłaszcza w meczach 1/8 finału z Tommy Haasem i w 1/4 finału z Nikołajem Dawidienką. Był to ciężki turniej, jednak mimo trudności Roger dotarł do finału, gdzie po niemałych kłopotach w pierwszym i drugim secie wygrał turniej z rewelacyjnym Cypryjczykiem Marcosem Baghdatisem. Podczas ceremonii pomeczowej Roger się wzruszył i popłakał, gdy wręczał mu trofeum dwukrotny zdobywca klasycznego Wielkiego Szlema, Australijczyk Rod Laver. Mógł być drugim mężczyzną w erze Open, który wygra Szlema, właśnie od czasów Lavera. Jednak na drodze stanął Rafael Nadal. Wygrywał z Rogerem kolejno finały w Dubaiu, Monte Carlo i Rzymie, a w końcu pokonał go w finale French Open. To był najlepszy występ Rogera we Francji, ale zaczęto mówić o pewnym 'kompleksie gry z Nadalem' w odniesieniu do Federera. Wygrywał gładko z wszystkimi, a tylko z Rafaelem przegrywał. W Dubaiu przegrana z Nadalem nastapiła przecież na kortach twardych i skończyła rekordową serię 56 wygranych Rogera na tej nawierzchni. Na trawiastych kortach Wimbledonu- królestwie Rogera, nieoczekiwanie Nadal dotarł do finału i doszło do powtórki z Francji. Jednak tym razem Roger wygrał i to raz 4. pod rząd w Wimbledonie, osiągając rekordową serię 48 zwycięstw na trawie. Trzeba podkreślić, że Nadal walczył bardzo dzielnie w finale. Zaczęto mówić o wielkiej rywalizacji tych dwóch tenisistów także podczas US Open. Jednak Nadal odpadł w ćwierćfinale a Roger w wielkim finale zmierzył się z Andy Roddickiem wracającym do formy pod opieką Jimmy'ego Connorsa. Kolejna wygrana Rogera i już 3-ci z rzędu triumf w Nowym Jorku przypieczętował najlepszy rok Rogera. Wygrał 3 z 4 turniejów wielkoszlemowych a we Francji dotarł do finału. Jesień w wykonaniu Rogera była jeszcze skuteczniejsza. Nie przegrał żadnego meczu wygrywając w Tokio, Madrycie i Bazylei i pieczętując sezon wygraniem turnieju Masters Cup. Pobił przy tym wszelkie rekordy punktowe w rankingu ATP. Niebywały sezon z kilkoma rekordami (patrz Rekordy). Coraz więcej tenisowych sław skłania się ku opinii, że Federer po zakończeniu kariery będzie najbardziej utytułowanym tenisistą wszech czasów.

[edytuj] Rekordy

[edytuj] Turnieje

Wygrywając 4 razy z rzędu w latach 2003-2006 Wimbledon i 3 razy z rzędu w latach 2004-2006 US Open Fereder stał się pierwszym zawodnikiem w historii, który dokonał tej sztuki.
W ciągu 3 lat(2004-2006) Roger wygrał 8 turniejów wielkoszlemowych. Nikt w dziejach nie dokonał takiej sztuki w 3 lata. Można więc powiedzieć, że ostatnie 3 lata to największa dominacja w męskim tenisie.
Dochodząc do finału tegorocznego US Open Roger Osiągnął 6 finałów turniejów wielkoszlemowych z rzędu, co jest najlepszym wynikiem w erze Open.
W 2006 roku osiągnął finały wszystkich turniejów wielkiego szlema, po raz pierwszy od czasów Roda Lavera.
Półfinał US Open 2006 był 10 z rzędu półfinałem Federera w imprezie wielkoszlemowej, co jest wyrównaniem rekordu Ivana Lendla.
Jedyny zawodnik od 1969 roku, któremu dwukrotnie udało się wygrać przynajmniej 3 turnieje wielkiego szlema w jednym roku (lata 2004 i 2006).
Roger wygrywając Wimbledon 4 razy z rzędu(2003-2006) stał się 3-cim zawodnikiem w erze Open (po Borgu (5 razy z rzędu) i Samprasie (4 razy z rzędu)), który tego dokonał.
Wygrywając 3 razy z rzędu US Open (2004-2006) Federer dokonał tego jako trzeci zawodnik w erze Open(po McEnroe (3) i Lendlu(3)).
W latach 2005-2006 Roger osiągnął 18 finałów turniejowych z rzędu, o jeden finał mniej od rekordu Ivana Lendla.
Dotychczas Federer wygrał 9 turniejów wielkiego szlema, co stawia go na 5. miejscu w dziejach(prowadzi Sampras z 14 tytułami).

[edytuj] Serie zwycięstw

Do Rogera należy najdłuższa seria zwycięstw na kortach trawiastych – 48 meczów (lata 2003-do dziś), wynik lepszy o 7 wygranych od rekordu Bjorna Borga.
Roger jako drugi w erze Open(po Borgu) osiągnął 5-krotnie serie zwycieśtw ponad 20 meczy
Również najdłuższa seria zwycięstw na kortach twardych – 56 meczów (styczeń 2005- marzec 2006) to wyczyn Federera.
Federer wygrał 55 meczów pod rząd na terenie Ameryki Północnej – kolejny rekord.
Roger w latach 2003-2005 wygrał 27 meczów pod rząd z zawodnikami z pierwszej 10-ki rankingu ATP – to też rekord.
Od czerwca do listopada 2005 roku Roger wygrał 35 meczów pod rząd. To najlepszy wynik ostatnich kilkunastu lat. Rekord należy do Guillermo Vilasa i wynosi 46 meczów. Obecnie Roger posiada serię 29 meczów wygranych (stan koniec roku 2006)
Bilans meczów 81-4 (95,3 procent wygranych) to 2 osiagnięcie w erze Open po Johnie McEnroe (82-3 i 96,5 procent wygranych).

[edytuj] Ranking

Roger od 146 tygodni jest na pierwszym miejscu rankingu ATP bez przerwy (stan 13.11.2006). To 3-ci wynik w dziejach rankingu po Connorsie(160) i Lendlu(157). Jednakże wiadomo, że przy obecnej gigantycznej przewadze nad rywalami w rankingu niedługo(pod koniec lutego 2007) to on będzie prowadził w tej klasyfikacji. Jednak do ogólnego rekordu liczby tygodni na 1-szym miejscu rankingu ATP Samprasa (286 tygodni) jeszcze sporo brakuje.
Roger osiągnął najwyższy ranking ATP od wprowadzenia punktacji. To 8370 pkt (20 listopada 2006 roku).
Federer posiada też rekord liczby punktów na koniec roku kalendarzowego (8370 pkt na koniec 2006 roku), to nowy rekord bijący te z poprzednich lat.
W innym rankingu ATP 'Champions Race', który rusza co rok w styczniu i się kończy w grudniu, Roger posiada kilka najwyższych wyników m.in. w 2005 roku osiągnął 1345 pkt, w tym roku ten rekord już pobił (1674 pkt) i jest to nowy rekord.
Roger posiada na koniec 2006 roku największą w dziejach przewagę nad rywalami, nad 2-gim w rankingu ATP Nadalem wynosi ona blisko 3900 pkt!

[edytuj] Zwycięstwa turniejowe

gra pojedyncza
- 2001 Mediolan
- 2002 Hamburg, Sydney, Wiedeń
- 2003 Dubaj, Halle, Marsylia, Monachium, Wiedeń, Wimbledon, Masters Cup
- 2004 Australian Open, Dubaj, Indian Wells, Hamburg, Halle, Wimbledon, Gstaad, Toronto, US Open, Bangkok, Masters Cup
- 2005 Ad-Dauha, Dubaj, Rotterdam, Indian Wells, Miami, Hamburg, Halle, Wimbledon, Cincinnati, US Open, Bangkok
- 2006 Ad-Dauha, Australian Open, Indian Wells, Miami, Halle, Wimbledon, Toronto, US Open, Tokio, Madryt, Bazylea, Masters Cup
gra podwójna
- 2001 Rotterdam, Gstaad
- 2002 Moskwa, Rotterdam
- 2003 Wiedeń, Miami
- 2005 Halle
- 2006 Ambisenmark

[edytuj] Osiągnięcia

Turniej	2006	2005	2004	2003	2002	2001	2000	1999	W całej karierze
Australian Open	W	SF	W	4r	4r	3r	3r	-	2/7	29-5
Roland Garros	F	SF	3r	1r	1r	QF	4r	1r	0/8	20-8
Wimbledon	W	W	W	W	1r	QF	1r	1r	4/8	32-4
US Open	W	W	W	4r	4r	4r	3r	-	3/7	31-4
Tennis Masters Cup	W	F	W	W	SF	-	-	-	3/5	22-2
Turnieje wielkoszlemowe – wygrane/porażki	27-1	24-2	22-1	13-3	6-4	13-4	7-4	0-2	-	112-21
Turnieje rozegrane	17	15	17	24	25	21	28	14	3	164
Osiągniętych finałów	16	11	11	9	5	3	2	0	0	57
Turniejów wygranych	12	11	11	7	3	1	0	0	0	45
Korty twarde – zwycięstwa/porażki	59-2	50-1	46-4	46-11	30-11	21-9	21-15	4-5	2-2	277-58
Korty trawiaste – zwycięstwa/porażki	12-0	12-0	12-0	12-0	5-3	9-3	2-3	0-2	0-0	64-11
Korty dywanowe – zwycięstwa/porażki	5-0	4-1	0-0	5-2	11-4	10-4	10-5	9-5	0-0	54-21
Korty ziemne – zwycięstwa/porażki	16-3	15-2	16-2	15-4	12-4	9-5	3-7	0-5	0-1	86-33
Bilans zwycięstw i porażek	92-5	81-4	74-6	78-17	58-22	49-21	36-30	13-17	2-3	481-125
Punkty do rankingu ATP Race	1674	1345	1267	875	518	349	216	-	-	-
Punkty do rankingu ATP Entry	8370	6725	6335	4375	2590	1745	1080	749	119	-
Ranking na koniec sezonu (wg rankingu ATP Entry)	1	1	1	2	6	13	29	64	301	-