Wayne Arthurs
Z Wikipedii
Wayne Sean Arthurs (ur. 18 marca 1971 w Adejadzie), tenisista australijski, zdobywca Pucharu Davisa.
Jego ojciec Derek (ur. 1940) występował w Pucharze Davisa w reprezentacji Irlandii i pod koniec lat 60. wyjechał do Australii. Wayne Arthurs karierę zawodową rozpoczął w 1990, ale przez pierwsze lata nie odnosił większych sukcesów. W 1994 wygrał swój pierwszy turniej deblowy w Bukareszcie (w parze z rodakiem Simonem Youlem). Wkrótce do osiągnięć deblowych (m.in. kilka finałów turniejowych) dołożył kilka sukcesów w grze pojedynczej; w 1997 wygrał challenger (turniej niższej rangi) w Perth, w 1999 dotarł do IV rundy (1/8 finału) Wimbledonu. Zyskał opinię gracza o bardzo skutecznym serwisie - mocnym i precyzyjnym, z dodatkowym atutem jaką stanowi leworęczność Arthursa. W 1999 debiutował w zespole narodowym w Pucharze Davisa; był to debiut efektowny - w półfinale pokonał w grze pojedynczej dwóch znanych Rosjan, Kafelnikowa i Safina. Nie grał w zwycięskim finale z Francją w t.r., ale dzięki występowi w półfinale przysługuje mu tytuł zdobywcy Pucharu. Wynik ten powtórzył w 2003, tym razem przyczyniając się do triumfu Australii w Pucharze Davisa jako deblista (w parze z Toddem Woodbidgem); wystąpił m.in. w finale z Hiszpanią (z Woodbridgem pokonał parę Alex Corretja/Feliciano Lopez). W 2001 zdobył również Puchar Świata (w deblu partnerował mu Scott Draper).
Niezależnie od występów w zespołach narodowych kontynuował swoją karierę w cyklu turniejów ATP Tour. Kolejny raz IV rundę w Wielkim Szlemie osiagnął w 2000 na US Open, gdzie udało mu się pokonać drugiego gracza rankingu światowego, Brazylijczyka Kuertena (przegrał ze Szwedem Thomasem Johanssonem). W 2001 był w IV rundzie French Open, w 2002 po raz pierwszy dotarł do finału turniejowego (Nottingham, przegrał ze Szwedem Bjorkmanem). We wrześniu 2001 osiągnął najwyższą pozycję w karierze w rankingu gry pojedynczej - nr 44.
Lata 2003-2005 były najlepsze w karierze Arthursa pod względem gry podwójnej. Tworząc duet z innym Australijczykiem Paulem Hanleyem dwukrotnie zakwalifikował się do turnieju Masters (2003, 2005) i wygrał dwa turnieje zaliczane do ATP Masters Series (Paryż, hala Bercy i Italian Open w Rzymie, oba w 2003). W marcu 2003 został sklasyfikowany na pozycji nr 11 w rankingu deblistów; w parze z Hanleyem kończył kolejne lata w rankingu par w ścisłej czołówce (2003 - 6, 2004 - 10). Nie zaniedbywał w tym okresie startów w grze pojedynczej, utrzymując miejsce w najlepszej setce, a w 2005 wygrał swój pierwszy turniej singlowy - w Scottsdale.
Wygrane turnieje:
- gra pojedyncza:
- 2005 Scottsdale
- gra podwójna:
- 1994 Bukareszt (z Youlem)
- 1997 Kitzbuhel (z Richardem Frombergiem)
- 1998 Praga (z Andrew Kratzmannem), New Haven (z Peterem Tramacchim)
- 1999 Hamburg (z A. Kratzmannem), Newport (z Leanderem Paesem)
- 2003 Paryż (hala Bercy), Rzym, Rotterdam, Szanghaj (wszystkie z Hanleyem)
- 2005 San Jose, Sztokholm (oba z Hanleyem)
Finały turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 2002 Nottingham
- gra podwójna:
- 1995 Kitzbuhel (z Jordi Arrese), Amsterdam (z Neilem Broadem)
- 1996 Kopenhaga (z A. Kratzmannem)
- 1998 Bournemouth (z Alberto Berasategui)
- 2000 Hamburg (z Sandonem Stolle)
- 2001 Adelajda (z Woodbridgem)
- 2002 Sztokholm (z Hanleyem), Hongkong (z A. Kratzmannem)
- 2003 Cincinnati, Sztokholm (oba z Hanleyem)
- 2004 Los Angeles, Rzym, Sztokholm (wszystkie z Hanleyem)
- 2005 Indian Wells, Scottsdale (oba z Hanleyem)
