Konferencja w Wannsee

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Konferencja w Wannsee. 20 stycznia 1942 roku w willi przy Großer Wannsee 56/58 w Berlinie zebrali się prominenci hitlerowskiej służby państwowej, którym przewodził Reinhard Heydrich. Tematem narady było praktyczne rozwiązanie kwestii żydowskiej, jak eufemistycznie określano planowane ludobójstwo.

Reinhard Heydrich został upoważniony do podjęcia "wszelkich niezbędnych przygotowań do globalnego rozwiązania kwestii żydowskiej na europejskim obszarze wpływów niemieckich". "Ostateczne rozwiązanie europejskiej kwestii żydowskiej" dotyczyło około jedenastu milionów Żydów, którzy mieli być skierowani do prac na wschodzie. W tym celu trzeba było skoordynować działania wielu ministerstw i urzędów III Rzeszy. Dlatego też zwołano konferencję.

Narada miała się odbyć 9 grudnia 1941 roku, ale po japońskim ataku na bazę Pearl Harbor i wypowiedzeniu wojny przez Niemcy Stanom Zjednoczonym termin musiał być przesunięty.

Konferencja w Wannsee to pierwsze spotkanie najwyższych rangą przedstawicieli ministerstw i urzędów Trzeciej Rzeszy oraz SS. Celem Heydricha jako szefa policji bezpieczeństwa i SD było poinformowanie obecnych o zadaniu, jakie otrzymał Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy. Uczestnicy nie mieli podejmować żadnych decyzji. Ich rolą było omówienie tego, jak zrealizować rozkazy Hitlera.

Z wyjątkiem dwóch wszyscy sekretarze stanu byli poinformowani o deportacjach oraz zbiorowych egzekucjach na wschodzie. Przedstawiciele SS byli w nie zaangażowani bezpośrednio. Heydrich spotkał się z ogólną akceptacją swojej koncepcji. Wszyscy uczestnicy wyrazili gotowość współpracy. Do przedyskutowania pozostały tylko detale.

Przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych chciał, żeby deportacje rozpoczęły się w krajach, w których mogą one być zrealizowane bez wielkich trudności. Sekretarz stanu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych proponował przymusową sterylizację zamiast deportacji w odniesieniu do „Żydów mieszanych”. Sekretarz stanu Pełnomocnika d/s Planu Czteroletniego chciał, żeby z deportacji czasowo zostali wyłączeni Żydzi-robonicy zatrudnieni w przedsiębiorstwach pracujących na potrzeby armii. Natomiast zastępca generalnego gubernatora w Krakowie prosił, aby Zagłada rozpoczęła się od Żydów polskich.

Reinhard Heydrich, ośmiu sekretarzy stanu, sześciu ekspertów do spraw policji i bezpieczeństwa oraz dyrektor ministerialny rozmawiali na naradzie o ludobójstwie, eliminowaniu i zagładzie w sposób otwarty. Protokół z narady w willi przy Großer Wannsee został napisany w sposób mniej drastyczny z użyciem wielu eufemizmów. Protokolantem był Adolf Eichmann.

Spis treści

1 Uczestnicy konferencji (w kolejności alfabetycznej)
2 Powojenny los uczestników
3 Zobacz też
4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Uczestnicy konferencji (w kolejności alfabetycznej)

Dr Josef Bühler - Urząd Generalnego Gubernatora w Krakowie
Adolf Eichmann - Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy
Dr Roland Freisler - Ministerstwo Sprawiedliwości Rzeszy
Reinhard Heydrich - szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, w skrócie RSHA
Otto Hofmann - Główny Urząd Rasy i Osadnictwa SS
Dr Gerhard Klopfer - Kancelaria Partyjna NSDAP
Wilhelm Kritzinger - Kancelaria Rzeszy
Dr Rudolf Lange - Policja Bezpieczeństwa i SD
Dr Georg Leibbrandt - Ministerstwo Rzeszy Okupowanych Ziem Wschodnich
Martin Luther - Ministerstwo Spraw Zagranicznych
Dr Alfred Meyer - Ministerstwo Rzeszy Okupowanych Ziem Wschodnich
Heinrich Müller - Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy
Erich Neumann - Urząd Pełnomocnika d/s Planu Czteroletniego
Dr Eberhard Schöngarth - Policja Bezpieczeństwa i SD
Dr Wilhelm Stuckart - Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Rzeszy

[edytuj] Powojenny los uczestników

Spośród uczestników konferencji trzy osoby został skazane na karę śmierci. Schöngarth, Bühler i Eichmann. Heydrich został zabity przez czeskich partyzantów w cztery miesiące po konferencji. Meyer zastrzelił się wiosną 1945. Generał SS Hofmann dostał 25 lat, ale już po sześciu latach wyszedł na podstawie amnestii i spokojnie dożył 86 lat. Freislera zabiła bomba zimą 1945. Doktora Stuckarta sąd denazyfikacyjny wypuścił w 1953, gdyż uznano go jedynie za "sympatyka nazizmu". Lange zginął w czasie walk w Poznaniu w lutym 1945. Generał SS Müller uciekł do Rzymu a stamtąd dostał się do Ameryki Południowej. Kritzinger wyraził w Norymberdze wstyd i skruchę za zbrodnie nazizmu. W 1947 został zwolniony z więzienia i umarł śmiercią naturalną. Dr Klopfer do 1949 był internowany i jako „mniej obciążony” zwolniony z aresztu. Pracował jako doradca podatkowy i adwokat. Zmarł w wieku 82 lat. Luther wziął udział w nieudanym spisku SS przeciwko Ribbentropowi i trafił do Sachsenhausen, skąd został wyzwolony w kwietniu 1945. Wkrótce potem umarł. Neumann został wypuszczony z aresztu w 1948 z powodu złego stanu zdrowia. Leibbrandt został zwolniony w 1949 i zatrudniony w Amerykańskim Instytucie Kulturalnym w Monachium. W 1950 wznowiono przeciwko niemu dochodzenie, ale sąd okręgowy w Norymberdze oddalił sprawę.