Julian Sierawski
Z Wikipedii
Jan Kanty Julian Sierawski (13 lutego 1777, Kraków - 1849, Paryż) - polski generał.
Spis treści |
[edytuj] Wczesne lata
Walczył w powstaniu kościuszkowskim, oraz Legionach Polskich i kilku kampaniach napoleońskich. W 1807 odnaczony orderem Virtuti Militari. 19 stycznia 1809 nominowany na stopień pułkownika. W czasie wojny polsko-austriackiej 1809 dowodził 6 pułkiem piechoty w składzie 1 Brygady Piechoty pod Michałem Sokolnickiem, między innymi dowodząc oblężeniem Sandomierza.
3 lutego 1813 został awansowany na stopień generała brygady. 28 października 1813 otrzymał Legię Honorową. Od 1815 służył w armii Królestwa Polskiego. Był m.in. komendantem twierdzy Modlin (1818-1820).
[edytuj] Powstanie listopadowe
Od początku poparł powstanie listopadowe. 14 grudnia 1830 dostał nominację na stanowisko komendanta twierdzy zamojskiej.
W marcu 1831 dwukrotnie otrzymał od nieudolnego Naczelnego Wodza Jana Skrzyneckiego pismo wzywające go do większej aktywności i "niepokojenia" Cypriana Kreutza. Skrzynecki chciał w ten sposób zrzucić z siebie odpowiedzialność za impas na froncie i ukryć brak pomysłu na dalsze kroki wojenne. Sierawski pisma te odczuł te jako niezasłużoną krytykę i dotknięty, pozwolił sobie na ambitne działania. Wyprawił się na wschód swoim korpusem złożonym ze świeżo formowanych jednostek. Łatwo przekroczył Wisłę (14 kwietnia) i na tym się jego sukcesy skończyły. Po koncentracji wojska przez Kreutza, wdał się w bitwę pod Wronowem, którą przegrał (17 kwietnia), lecz nie został rozbity i zadał przy tym Rosjanom duże straty, wycofując się w najlepszym porządku. Klęska kazimierska (18 kwietnia) polożyła kres jego ofensywie i mogła przesądzić o klęsce na froncie południowo-wschodnim.
Od 5 czerwca był dowódcą 5 Dywizji Piechoty.
[edytuj] Schyłek życia
Po klęsce powstania udał się na emigrację. Brał udział w pogrzebie Napoleona Bonaparte. Zmarł w Paryżu. Pochowany jest na cmentarzu Montmartre.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Portret (wymaga zainstalowanej przeglądarki dokumentów DjVu)
