Jan Rokita

Z Wikipedii

Jan Rokita
Wykształcenie	wyższe
Nazwa szkoły	Uniwersytet Jagielloński
Data wybrania	pierwsze wybory 4 czerwca 1989 ostatnie wybory 25 września 2005
Lista wyborcza	pierwsza Komitet Obywatelski "Solidarność" ostatnia Platforma Obywatelska
Okręg wyborczy	pierwszy Kraków-Podgórze ostatni Kraków
Liczba głosów	w ostatnich wyborach 72 145
Klub parlamentarny	pierwszy Obywatelski Klub Parlamentarny obecny Platforma Obywatelska
Nr skrytki	obecny 312

Jan^[1] Rokita (ur. 18 czerwca 1959 w Krakowie), polski polityk, poseł na Sejm nieprzerwanie od 1989 roku. Obecnie członek klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. Koordynator (odpowiednik premiera) w gabinecie cieni PO. Laureat Nagrody Kisiela i Człowiek Roku tygodnika Wprost 2003.

Spis treści 1 Wykształcenie i młodość 2 Obywatelski Klub Parlamentarny, 1989-1991 3 Unia Demokratyczna, 1991-1993 4 Unia Wolności, 1993-1997 5 Akcja Wyborcza Solidarność, 1997-2001 6 Platforma Obywatelska, 2001 - 6.1 Komisja śledcza 6.2 Nicea albo śmierć 6.3 Wybory parlamentarne 2005 6.4 Krytyka rządów PiS 6.5 Spory w partii 7 Kontrowersje 8 Życie prywatne 9 Zobacz też 10 Przypisy 11 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wykształcenie i młodość

Jest absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 80. należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów, został również działaczem opozycyjnego ruchu Wolność i Pokój, organizacji o profilu antykomunistycznym i pacyfistycznym. Po 1980 został członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Solidarność. Został wówczas przewodniczącym tego związku zawodowego na Uniwersytecie Jagiellońskim.

[edytuj] Obywatelski Klub Parlamentarny, 1989-1991

W 1989 został wybranym - wyznaczonym posłem na Sejm X kadencji tzw. Sejm "kontraktowy" PRL. Był wówczas członkiem, a zarazem wiceprzewodniczącym Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W Sejmie przewodniczył również specjalnej komisji do spraw zbadania archiwów dawnej Służby Bezpieczeństwa, zwanej Komisją Rokity. Był wówczas jednym z najmłodszych posłów na Sejm.

[edytuj] Unia Demokratyczna, 1991-1993

W 1991 roku przystąpił do Unii Demokratycznej, był przedstawicielem jej prawicowego skrzydła. W tym samym roku ponownie wybrany na posła. W rządzie Hanny Suchockiej pełnił funkcję ministra - szefa Urzędu Rady Ministrów. Zajmował się wówczas między innymi reformą podziału administracyjnego.

[edytuj] Unia Wolności, 1993-1997

Po obaleniu rządu pozostał parlamentarzystą Unii Demokratycznej, od 1994 roku nowopowstałej Unii Wolności. W 1995 roku był współautorem Inicjatywy 3/4, mającej za cel niedopuszczenie do zwycięstwa Aleksandra Kwaśniewskiego w wyborach prezydenckich w tym samym roku. Otwarcie odżegnywał się od poparcia Jacka Kuronia w wyborach. Za swą postawę został ukarany naganą przez władze Unii Wolności.

[edytuj] Akcja Wyborcza Solidarność, 1997-2001

W styczniu 1997 rozstał się z dotychczasową partią i został działaczem Koła Konserwatywno-Ludowego. W tym samym roku przystąpił do Akcji Wyborczej Solidarność, kandydując we wrześniu 1997 z list koalicji zorganizowanej przez Mariana Krzaklewskiego. W Sejmie III kadencji został szefem komisji spraw wewnętrznych i administracji. Zdecydowanie pozytywnie wypowiadał się o reformach rządu Buzka. W 2000 roku wybrano go prezesem Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, zajął miejsce Mirosława Stycznia. W skutek osłabienia finansowego swojej partii przed wyborami parlamentarnymi był inicjatorem ustawy o subwencjonowaniu partii politycznych ze środków publicznych^{[brak źródła]}. Zasłynął jako zdecydowany przeciwnik kandydatury Mariana Krzaklewskiego w wyborach prezydenckich. On też wezwał go do ustąpienia na rzecz Jerzego Buzka z fotela szefa Akcji Wyborczej Solidarność, do czego jednak doszło dopiero po przegranych wyborach w 2001 roku.

[edytuj] Platforma Obywatelska, 2001 -

Po powstaniu Platformy Obywatelskiej w styczniu 2001 był przeciwnikiem przyłączenia się do niej Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Krytykował polityków, którzy przeszli z AWS do PO. Zmienił jednak zdanie pod wpływem fatalnych notowań Akcji Wyborczej Solidarność niegwarantujących tej formacji przekroczenia progu wyborczego. Dramatycznie niskie notowania AWS-u były spowodowane ujawnieniem wielu afer, w których zamieszani byli działacze tego ugrupowania oraz pogorszeniem się sytuacji gospodarczej w Polsce.

We wrześniu 2001 wybrany ponownie posłem na Sejm RP, zdobył 20251 głosów w krakowskim okręgu wyborczym. W 2002 Rokita kandydował na prezydenta Krakowa, poniósł jednak porażkę przegrywając z kandydatem popieranym przez SLD i PSL Jackiem Majchrowskim, oraz z Józefem Lassotą, który był popierany przez Unię Wolności. Od czasu pierwszej krajowej konwencji Platformy Obywatelskiej w czerwcu 2003 do końca kadencji parlamentu IV kadencji w 2005 Rokita pełnił funkcję przewodniczącego klubu poselskiego Platformy Obywatelskiej. Jest członkiem zarządu krajowego PO. Od wielu lat związany jest z sejmową Komisją Administracji i Spraw Wewnętrznych. W Sejmie III kadencji był jej przewodniczącym oraz jednym z głównych twórców reformy administracyjnej kraju.

[edytuj] Komisja śledcza

Popularność zapewniła Janowi Rokicie praca w komisji śledczej badającej tak zwaną sprawę Lwa Rywina. Była to pierwsza komisja śledcza, a obrady były transmitowane na żywo, odnosząc duży sukces medialny. Jako członek komisji, Rokita starał się skompromitować i udowodnić rządowi Leszka Millera jego winę w całej sprawie. Od czasu komisji nastąpił wzrost popularności Rokity, a notowania Platformy Obywatelskiej wzrosły, z około 14% do niemal 30%.

[edytuj] Nicea albo śmierć

We wrześniu 2003 wiele komentarzy wzbudziła jego sejmowa mowa, w której nawoływał rząd Leszka Millera do twardego obstawania przy systemie podejmowania decyzji w Unii ustalonym traktatem nicejskim. W trakcie parlamentarnej debaty wykorzystał sformułowane przez Jacka Saryusza-Wolskiego hasło Nicea o muerte - Nicea albo śmierć, będące parafrazą Castrowskiego socialismo o muerte.

[edytuj] Wybory parlamentarne 2005

W wyborach parlamentarnych we wrześniu 2005 uzyskał 72145 głosów. Na plakatach wyborczych reklamował się jako "Premier z Krakowa" (co po przegraniu PO w wyborach parlemantarnych stało się elementem żartów, m.in. powstało powiedzenie "zamiast premiera w kapeluszu mamy premiera z kapelusza" co było również aluzją do przejęcia rządu przez Kazimierza Marcinkiewicza). Uznawany był za zdecydowanego zwolennika utworzenia koalicji rządowej z Prawem i Sprawiedliwością w parlamencie nowej kadencji.

[edytuj] Krytyka rządów PiS

Rokita został ostatecznie przeciwnikiem przystąpienia Platformy Obywatelskiej do koalicji sejmowej z PiS. Bardzo często krytycznie się wypowiada na temat PiS, szczególnie w kwestiach gospodarczych oraz jego zdaniem, ciągłego zamieszania w kadrach i koalicji. Liderzy SLD przypominają, że jeszcze przed wyborami, gdy wspólna koalicja PO z PiS była bardzo prawdopodobna Jan Rokita nazywał liderów PiS ,,przyjaciółmi".

[edytuj] Spory w partii

W wyborach szamorządowych w 2006 kandydat Platformy Obywatelskiej na urząd Prezydenta Miasta Krakowa Tomasz Szczypiński zdobył 55779 głosów (22,88%) zajmując 3. miejsce. Wyprzedzili go kandydat PiS-u Ryszard Terlecki z liczbą 63860 głosów (26,20%) który zajął 2. miejsce, oraz obecny Prezydent Krakowa Jacek Majchrowski z 103157 głosów (42,31%) który zajął 1. miejsce. W związku z tym, 18 listopada 2006, grupa krakowskich parlamentarzystów z Janem Rokitą na czele postanowiła poprzeć Ryszarda Terleckiego w drugiej turze. Natomiast kandydat PO powiedział, że bliższy jest mu program Majchrowskiego, a zarząd Platformy w Krakowie wybrał trzecią drogę; nie poparł nikogo. Decyzja Rokity nieskonsultowana z władzami wywołała krytykę samego Donalda Tuska.^[2]

[edytuj] Kontrowersje

Jan Rokita znany jest z mocnych sformułowań językowych. 3 października 2006 roku nazwał grupę górników protestujących pod pomnikiem porozumienia Jastrzębskiego przy kopalni "Zofiówka" w Jastrzębie Zdroju, gdzie miał złożyć kwiaty, "garstką pijanych chuliganów."

W październiku 2006r. premier Polski - Jarosław Kaczyński, po ujawnieniu informacji pochodzących z tzw. szafy Lesiaka uznał iż w okresie gdy Jan Rokita pełnił funkcje szefa Urzędu Rady Ministrów musiał wiedzieć o prowadzonej akcji inwigilacji opozycji, gdyż (jak twierdził J.Kaczyński) wiązało się to z jego kompetencjami. Zeznając później w tej sprawie przed sądem J. Kaczyński nie podniósł jednak tych zarzutów. Rok wcześniej w wywiadzie dla Gazety Wyborczej Jarosław Kaczyński stwierdził, że na podstawie akt sprawy inwigilacji prawicy "nie można postawić zarzutów nikomu z Platformy Obywatelskiej."^[3] W listopadzie 2006 r. Jan Maria skonfliktował się z Donaldem Tuskiem, popierając kandydata PiSu na fotel prezydenta Krakowa. Odebrane to zostało przez większość opinii publicznej jako chęć rewanżu na dotychczasowym prezydencie Krakowa - Jacku Majchrowskim, z którym Rokita przegrał wcześniejsze wybory.

[edytuj] Życie prywatne

Pierwszą żoną była Katarzyna Zimmerer. Drugą żoną Jana Rokity jest Nelly Arnold-Rokita, Niemka pochodząca z Kirgistanu. Razem wychowują córkę Nelly z jej pierwszego małżeństwa.

[edytuj] Zobacz też

• Rząd Hanny Suchockiej
• Posłowie X kadencji 1989-1991
• Posłowie I kadencji 1991-1993
• Posłowie II kadencji 1993-1997
• Posłowie III kadencji 1997-2001
• Posłowie IV kadencji 2001-2005
• Posłowie V kadencji 2005-2009

[edytuj] Przypisy

1. ↑ W latach 80. i 90. XX wieku oraz na początku XXI wieku znany pod imieniem Jan Maria. W wyborach do Sejmu w 2005 r. kandydował jako Jan Władysław. W rozmowie z reporterem powiedział, że ma potrójne imię Jan Maria Władysław. Jednakże ustawa z dnia 29 września 1986 r. mówi, że nie można posiadać więcej niż dwóch imion. Nie wiadomo jednak jakie przepisy istniały w roku jego narodzin. Czasem pojawia się czwarte imię Piotr które zapewne pochodzi z bierzmowania.
2. ↑ Serwis wybory samorządowe na wp.pl-dział multimedia
3. ↑ Rokita: nikt z PO nie wiedział o inwigilacji prawicy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona internetowa Jana Rokity
• Sejm - strona posła V kadencji Jana Rokity - Zawiera oświadczenia majątkowe, zachowanie w poszczególnych głosowaniach i wystąpienia.