Gotfryd Lengnich
Z Wikipedii
Gotfryd Lengnich (ur. 4 grudnia 1689 - 28 kwietnia 1774) - gdański historyk, prawnik i syndyk miejski.
Urodził się 4 grudnia 1689 r., jego ojciec był kupcem gdańskim. Uczył się w szkole mariackiej (do 1707, w wieku 13 lat wysłany do Gniewu na naukę języka polskiego. Do 1710 studiował w Gimnazjum Akademickim w Gdańsku, a następnie na uniwersytecie w Halle, gdzie w 1713 uzyskał doktorat z prawa oraz włączył się w wydawanie "Hallische Bibliothek".
Po powrocie do Gdańska podjął badania nad prawem Królestwa Polskiego, Prus Królewskich i Gdańska. W latach 1718-1719 wydawał w Gdańsku pierwsze na ziemiach polskich czasopismo historyczne "Polonische Bibliothek", w którym zamieszczał głównie własne rozprawy naukowe. Był współzałożycielem (1720) gdańskiego towarzystwa naukowego "Societas Litteraria".
W 1721 Rada Gdańska zleciła mu opracowanie dalszego ciągu dzieła Caspra Schültza Historia Rerum Prussicarum udostępniając zarazem archiwa Gdański i wyznaczając stałą pensję. Opracował on okres 1526 - 1733 i wydał je w 9 tumach pod tytułem Geschichte der Preussischen Lande Königlich-Polnischen Antheils.
W 1729 objął stanowisko profesora retoryki i poezji w Gimnazjum Akademickim, a w 1749 objął katedrę prawa i historii. W czasie oblężenia Gdańska w 1733 r. poznał Stanisława Poniatowskiego który zaangażował go jako nauczyciela dla swoich synów - w tym przyszłego króla Stanisława Augusta. Dla swoich uczniów opracował podręcznik historii Polski który wydał w 1740 r. pod tyt. Historia Polona a Lecho ad Augusti II mortem. W czasie bezkrólewia był zwolennikiem Stanisława Leszczyńskiego, ale później szybko odzyskał łaskę Augusta III, który mianował go w 1740 królewskim radcą legacyjnym. Od 1750 syndyk Gdański. Czynnie angażował się w obronę praw dysydentów, a w 1767 uczestniczył w zjeździe dysydentów w Toruniu.
Zdecydowanie forsował tezę o autonomii Prus Królewskich w stosunku do Rzeczpospolitej; wystąpił przeciw przyłączeniu Gdańska do konfederacji barskiej; nie spełnił też prośby Stanisława Augusta, aby opracował memoriał odpierający pretensje Fryderyka II do Prus Królewskich.
Największym dziełem historyka była 9-tomowa "Historia Prus Królewskich". Duże uznanie przyniosły mu rozprawy prawnicze, zwłaszcza pionierska, pisana z inspiracji bpa A. S. Załuskiego "Ius publicum Regni Poloniae" (Prawo publiczne Królestwa Polskiego, wyd. I 1742). Napisał także "Ius publicum civitatis Gedanensis" (Prawo publiczne Gdańska). Opracował również rękopisy Galla Anonima "Kronika polska", a także Wincentego Kadłubka "Kronika".
W 1737 został członkiem Akademii Nauk w Petersburgu.
Ożenił się w 1730 r., miał 2 córki. Zmarł 28 kwietnia 1774 r. w Gdańsku.
