Fryderyk I Barbarossa
Z Wikipedii
Fryderyk I Barbarossa (Rudobrody) (ur. ok. 1125, zm. 10 czerwca 1190) - syn księcia Szwabii - Fryderyka II i księżniczki Judyty z Bawarii, pochodzącej z konkurencyjnego rodu Welfów. Był księciem Szwabii - jako Fryderyk III, oraz był przedstawicielem dynastii Hohenstaufów, 4 marca 1152 został koronowany na króla niemieckiego, od 18 czerwca 1155 cesarz rzymski Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W latach 1154-1186 był również królem Włoch. W swych rządach wzorował się na najważniejszych cesarzach, między innymi Justynianie i Karolu Wielkim.
Spis treści |
[edytuj] Koronacja cesarska
Zgodnie z ugodą zawartą z papieżem Eugeniuszem III w Konstancji w 1153 roku, w następnym roku Fryderyk wkroczył do Włoch. W trakcie działań zbrojnych w jego ręce wpadł Arnold z Bresci, którego wydał papieżowi Hadrianowi IV i został ukoronowany w Rzymie na cesarza 18 czerwca 1155 roku.
[edytuj] Konflikt z papiestwem
Konflikt rozpoczęło starcie z legatem papieskim Rolandem Bandinellim (późniejszym papieżem Aleksandrem III podczas sejmu Rzeszy w Besançon w roku 1157. Wtedy to legat papieski oświadczył, że korona cesarska stanowi kościelne "beneficjum" (słowem cesarz jest lennikiem papieża), odnawiając tym samym spór o inwestyturę. Kolejne starcie nastąpiło podczas sejmu na Polach Ronkalskich w roku 1158. Konflikt został zakończony ukorzeniem się Fryderyka I przed papieżem Aleksandrem III 24 lipca 1177 roku w Wenecji.
[edytuj] Wojna o wpływy w północnych Włoszech
Od 1167 prowadził wojny z miastami północnowłoskimi, które w obronie przed nim zawiązały Ligę Lombardzką. Po odmowie króla Anglii - Ryszarda Lwie Serce, który nie przysłał swoich wojsk na pomoc Fryderkowi, cała kampania była skazana na klęskę. Odniósł on dotkliwą porażkę pod Legnano, niedaleko Mediolanu, 29 maja 1176, w bitwie tej sam został ranny i przez krótki czas sądzono nawet, że nie żyje. Fryderyk musiał negocjować z papieżem Aleksandrem III, jednak udało mu się narzucić miastom lombardzkim swoje zwierzchnictwo, choć zachowały autonomię.
[edytuj] III krucjata
Chcąc pokazać swą mocną pozycję jako cesarza Fryderyk zorganizował III krucjatę. Jej celem było odzyskanie utraconej w 1187 Jerozolimy. Po zawarciu pokoju z papieżem, wyprawa wyruszyła w 1189, przewodzili jej również: król Francji - Filip II August i król Anglii - Ryszard Lwie Serce. Wojska przemaszerowały przez Węgry, Serbię, Rumunię, oraz dotarły do Konstantynopola jesienią 1189 roku. Krucjatę tą zakończyło utonięcie cesarza w trakcie kąpieli w rzece Salef, w Antiochii.
Na tych wydarzeniach opiera się legenda, mówiąca, iż Fryderyk nie utonął i pojawi się, gdy Niemcy będą go potrzebować.
[edytuj] Potomstwo Fryderyka i jego żony - Beatrycze
- Fryderyk V, książę Szwabii (1164 - 1170),
- Henryk VI (Listopad 1165-1197), cesarz niemiecki,
- Fryderyk VI, książę Szwabii (1167-1191),
- Otto II, hrabia Burgundii (1170 - zamordowany w 1200),
- Konrad II, książę Szwabii i Rothenburga (1173 - zamordowany w 1196),
- Filip Szwabski (1177- zamordowany w 1208), od 1198 król Niemiec,
- Beatrycze Hohenstauf (1162-1174), była zaręczona z Wilhelmem II, królem Sycylii, ale zmarła zanim się pobrali,
- Agnieszka Hohenstauf (zm. październik 1184), była zaręczona z Emerykiem Arpadowiczem, królem Węgier, ale zmarła zanim się pobrali.
| Poprzednik Fryderyk II |
książę Szwabii 1147–1152 |
Następca Fryderyk IV |
| Poprzednik Konrad III |
 |
król Niemiec 1152-1190 |
|
Następca Henryk VI Hohenstauf |
| Poprzednik Lotar III |
|
cesarz rzymski 1155-1190 |
|
Następca Henryk VI Hohenstauf |
