Cesarska Armia Japońska

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kyokujitsu-ki - japońska bandera Cesarskiej Marynarki Wojennej, przedstawiająca słońce z rozpartymi ramionami. Flaga ta była też wykorzystywana przez armię japońską. Często jest utożsamia z japońskim ekspansjonizmem.

Cesarska Armia Japońska, pełna nazwa: Cesarska Armia Wielkiej Japonii (jap. Dai-Nippon Teikoku Rikugun, 大日本帝國陸軍), nazwa japońskich sił lądowych, utworzonych w 1867 roku. Działalność armii kierowana była przez Cesarską Kwaterę Główną (Daihonei) oraz Ministerstwo Wojny Japonii (Rikugun sho).

[edytuj] Historia

Cesarska Armia Japońska powstała w 1867, w miejsce tradycyjnych oddziałów samurajskich, podczas epoki zmian zwanej Restauracją Meiji (lata 1868–1912), co zakończyło okres rządów szogunów Tokugawa (bakufu) i przywróciło pełną władzę cesarzowi. Wprowadzono wówczas powszechny i obowiązkowy pobór do wojska. Armię Cesarską tworzono (przy współpracy Francji a następnie Prus) na wzór wojsk europejskich. Z czasem japońskie siły lądowe tworzyły najsilniejszą armią w Azji, doskonale wyszkoloną i najlepiej uzbrojoną. Jednakże w porównaniu do ówczesnych europejskich armii, japońskie siły lądowe były słabiej wyposażone w artylerię, czołgi czy inne wozy bojowe. Ponieważ japońskie siły zbrojne nie dysponowały niezależnymi siłami powietrznymi, Japońska Cesarska Armia utworzyła własne lotnictwo, wspierające działania wojsk lądowych.Jej piloci zasłynęli jako Kamikaze (boski wiatr)

Japońska Cesarska Armia brała udział:

Pierwsza Wojna chińsko-japońska w latach 1894–1895,
Zajęcie Tajwanu w 1895,
Wojna rosyjsko-japońska w 1905,
Zajęcie Korei w 1910
I wojna światowa (zdobycie w 1914 niemieckiej koloni Qingdao),
Aneksja Mandżurii w 1931,
Wojna chińsko-japońska (1937-1945) (w latach 1937–1945)
Nieudany wypad na Mongolię w 1939
od grudnia 1941 (czyli od ataku na Pearl Harbor) Japonia formalnie przystąpiła do II wojny światowej.

Wskutek nasilających się nastrojów nacjonalistycznych oraz imperialistycznych, w latach 30-tych Cesarstwo Japonii uległo militaryzacji. Gospodarka w pełni była kontrolowany przez kręgi wojskowych. Sprzyjało to rozwojowi przemysłu zbrojeniowego na potrzeby wojska. Chciano dzięki temu uczynić z Japonii dalekowschodnie mocarstwo, a zadaniem armia i marynarki było prowadzenie tych planów w życie.

Podczas II wojny chińsko-japońskiej oraz II wojny światowej wojska japońskie charakteryzowała wyjątkowa brutalność i fanatyzm. Na terytoriach okupowanych Japońska Cesarska Armia dopuszczała się masowego ludobójstwa, gwałtów i grabieży. Japonia nie uznawała żadnych międzynarodowych zobowiązań dotyczących humanitarnego traktowania ludności cywilnej i jeńców wojennych. Po wojnie wielu japońskich wojskowych (w tym premier Hideki Tojo) zostało postawionych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym dla Dalekiego Wschodu pod zarzutem dopuszczenia zbrodni wojennych. Sama Japońska Cesarska Armia została rozwiązana wraz z kapitulacją Japonii we wrześniu 1945. Na jej miejscu w 1954 powstały Japońskie Siły Samoobrony (Jieitai).

[edytuj] Ideologia

Japoński nacjonalizm kreował taką wizję Japonia, zgodnie z którą bogate państwo powinno być potęgą militarną. Wierzono, że Japonia jest krajem otoczonym boską opatrznością i opieką duchów kami. W społeczeństwie japońskim istniała wyjątkowa mieszanina wierzeń Zen i innych form japońskiego buddyzmu z rdzenną religią shinto. Służbę wojskową utożsamiano ze służbą samemu cesarzowi, uważanego za potomka bogów. Każdy żołnierz wierzył, że wielkim zaszczytem jest śmierć za cesarza, podobnie jak czynili to dawniej samurajowie, co zresztą jest głęboko zakorzenione w japońskiej kulturze.

Idea Yamato Damashi (ducha pradawnej Japonii) miała istotną rolę w tworzeniu się kodeksu postępowania każdego żołnierza: nigdy nie mógł on trafić do niewoli, nigdy nie mógł tracić wiary w zwycięstwo i nigdy nie mógł złożyć broni. Kto trafił do niewoli lub uznał się za pokonanego okrywał hańbą swoją rodzinę, miejscowość, z której pochodził oraz cały naród. Każdy żołnierz był tak szkolony, by walczył aż do końca oraz oczekiwano od niego, najwyższego poświęcenia. Wielokrotnie żołnierze szli do boju z okrzykiem Banzai, by pokazać swoją odwagę i że są gotowi na honorową śmierć.

Każdy żołnierz godził się z takim przeznaczeniem, gdyż traktowano to jako element kodeksu rycerskiego Bushido (droga wojownika), głoszącego, że lepiej będzie zginąć w walce niż żyć dalej okryty hańbą. Teoretyk wojskowości, Sadao Araki stworzył unowocześnioną na potrzeby armii wersję bushido pod nazwą Seishin Kyoiku (duchowy trening). Zgodnie z tą doktryną każdy żołnierz powinien wszystko inne w życie porzuć, gdyż nie potrzebuje nic więcej prócz honoru.