Andrzej Romocki

Z Wikipedii

Andrzej Romocki
Morro
Życie	Kapitan [1]
Urodził się	16 kwietnia 1923 Dziektarzew
Zmarł	15 września 1944 Warszawa
Kariera
W służbie od
Pełniona funkcja	dowódca kompanii "Rudy" w batalionie "Zośka"
Główne wojny i bitwy	powstanie warszawskie, II wojna światowa
Odznaczenia
Virtuti Militari Krzyż Walecznych Krzyż Walecznych

Andrzej Romocki ps. "Morro", (ur. 16 kwietnia 1923 w Dziektarzewie, zm. 15 września 1944 w Warszawie) – harcmistrz, kapitan AK-Szarych Szeregów.

Spis treści 1 Lata młodzieńcze 2 W konspiracji 3 Zobacz też 4 Przypisy

[edytuj] Lata młodzieńcze

Pochodził z inteligenckiej rodziny ziemiańskiej o patriotycznych tradycjach. Jego ojciec, Paweł, był inżynierem, majorem Wojska Polskiego w stanie spoczynku, byłym żołnierzem I Korpusu gen. Dowbora-Muśnickiego, kawalerem orderu Virtuti Militari. Był też posłem na sejm II Rzeczypospolitej, dyrektorem naczelnym Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego, a w latach 1926-1928 ministrem komunikacji. Także dziad ze strony ojca, Juliusz, powstaniec z 1863 r., odznaczony był krzyżem Virtuti Militari.

W 1933 r. Romoccy przeprowadzili się do Warszawy i zamieszkali przy ulicy Mochnackiego 3. W 1940 r. Andrzej ukończył na tajnych kompletach Gimnazjum Towarzystwa Ziemi Mazowieckiej. 28 czerwca 1940 zmarł jego ojciec, potrącony przez samochód kierowany przez pijanego Niemca, który wjechał na wysepkę tramwajową.

[edytuj] W konspiracji

W 1940 r. Romocki wstąpił do konspiracyjnej organizacji "Pet" i kierował jej kołami na Mokotowie. Ukończył tajne kursy w Szkole Podchorążych Piechoty Rezerwy "Agricola".

Konspiracyjny pseudonim Andrzeja Romockiego – "Morro" (a właściwie "Andrzej Morro") – powstał z przestawienia dwóch pierwszych sylab nazwiska. Pseudonim ten był używany niegdyś przez ojca Andrzeja. Inny pseudonim to "Kuguar Filozof". Natomiast żołnierze kompanii "Rudy" nazywali go potocznie "Amorkiem", ponieważ na rozkazach podpisywał się "A. Morro".

Po włączeniu "Petu" do Szarych Szeregów, dowodził kolejno drużyną "Sad 400", plutonem "Sad", a następnie 2. kompanią "Rudy" w batalionie "Zośka". Ze swoją kompanią walczył w powstaniu warszawskim na Woli, Starym Mieście i Czerniakowie. Najbardziej znanym epizodem powstańczym z udziałem "Morro" jest przedostanie się kompanii "Rudy" i plutonu Kedywu "Kolegium A" ze Starówki do Śródmieścia górą, po nieudanej próbie przebicia.

Zginął trafiony w serce 15 września 1944 rano, w chwili, która wydawać się mogła wówczas przełomowa dla losów powstania warszawskiego – w chwili lądowania pierwszego zwiadu "berlingowców" na Górnym Czerniakowie (był to patrol zwiadu z kompanii rozpoznawczej 1. Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki). Nie jest pewne, czy padł od kuli niemieckiej, czy też – na skutek tragicznej pomyłki – od kuli lądującego zwiadu.

Za walki w powstaniu warszawskim odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy i dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Pośmiertnie awansowany do stopnia kapitana (podobno najmłodszego kapitana w całej Armii Krajowej).

Ekshumowany przez towarzyszy broni i matkę jesienią 1945 r., pochowany został w kwaterze batalionu "Zośka" na Wojskowych Powązkach w Warszawie. Leży pomiędzy swoim młodszym bratem Jankiem "Bonawenturą" (rannym 12 sierpnia, zmarłym 18 sierpnia 1944 w szpitalu na ul. Miodowej 23), a bratem ciotecznym Stanisławem Leopoldem ps. "Rafał" (poległym 25 sierpnia 1944 dowódcą 1. kompanii w baonie "Parasol").

Na podstawie wspomnień matki, Jadwigi z domu Niklewicz, powstał paradokumentalny film o Andrzeju i Bonawenturze Romockich pt. "Warszawska Niobe".

[edytuj] Zobacz też

• Jan Romocki "Bonawentura" – młodszy brat Andrzeja Romockiego
• Lidia Daniszewska, ps. "Lidka"

[edytuj] Przypisy

1. ↑ pośmiertnie