Zweeds wittebrood
Zweeds wittebrood is de benaming van het brood, dat aan de mensen in West-Nederland werd gegeven gedurende de hongerwinter rond februari 1945.
In de herinnering van velen werd het Zweeds wittebrood boven Nederland uitgegooid door Amerikaanse en Britse bommenwerpers in april/mei 1945 (tijdens operatie Manna). Het brood was echter in Nederland gebakken, van meel dat aangevoerd werd door drie grote schepen van het Zweedse Rode Kruis (de Noreg, de Dagmar Bratt en de Hallaren). De eerste twee schepen liepen op 28 januari 1945 de haven van Delfzijl binnen. Het vrachtschip Hallaren volgde korte tijd later. Aan boord van de eerste twee schepen bevond zich zo'n 3700 ton aan voedsel. In de Hallaren bevond zich zo’n 4000 ton aan voedsel.
Van het aangevoerde meel werd in Nederlandse bakkerijen het echte “Zweedsch wittebrood” gebakken. Het vervoer van dit brood (onder supervisie van het Rode Kruis) werd bemoeilijkt door tekort aan transportcapaciteit, waardoor het voor de stedelijke bevolking nog een maand duurde voordat zij dit brood in handen kreeg. Voor de bevolking in de hongerende gebieden was het Zweeds wittebrood en een pakje roomboter een onvergetelijke ervaring: na jarenlang de surrogaatmiddelen en het van aardappelmeel gemaakte Regeringsbrood te hebben gegeten, proefde men nu na 5 jaar van terreur, bezetting en uithongering, echt brood waarvan men de smaak en de geur totaal vergeten was. Tot op de huidige dag vertellen de overlevenden van de hongerwinter over deze voedselhulp, die voor hen als een “gave des hemels” uit de ’lucht’ kwam vallen.
Delen van deze tekst zijn met toestemming overgenomen van [1]
