Wet voorzieningen gehandicapten
De Wet voorzieningen gehandicapten ofwel afgekort tot Wvg, regelt de verstrekking van voorzieningen waarmee gehandicapten en ouderen zelfstandig kunnen blijven wonen en deelnemen aan het maatschappelijk leven.
De Wet voorzieningen gehandicapten heeft als uitgangspunt dat ouderen en gehandicapten zo lang mogelijk zelfstandig blijven en kunnen deelnemen aan het sociale en maatschappelijke leven. Daartoe voorziet de Wvg in woonvoorzieningen, vervoersvoorzieningen en rolstoelen.
Vanaf 2002 is het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport politiek verantwoordelijk voor de Wvg; hiervoor lag de verantwoordelijkheid bij het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW). De Wvg wordt uitgevoerd door gemeenten. Zij verstrekken woonvoorzieningen, vervoersvoorzieningen en rolstoelen aan inwoners die hiervoor in aanmerking komen. Het soort voorzieningen dat verstrekt wordt en de hoogte van eventuele eigen bijdragen kunnen per gemeente verschillen. Er bestaat weliswaar geen recht op een verstrekking, maar de gemeente is gehouden een adequate voorziening aan te bieden.
Voorzieningen uit de Wvg worden in het algemeen verstrekt als de voorziening:
- alleen voor de gehandicapte zelf bedoeld is (dus niet gemeenschappelijk gebruikt wordt)
- langdurig noodzakelijk is (de handicap heeft een blijvend karakter)
- niet algemeen gebruikelijk is (aanpassingen aan de eisen van de tijd, zoals een centrale verwarming of een telefoonaansluiting komen niet in aanmerking)
Naar verwachting zal de Wvg samen met de Welzijnswet opgaan in een nieuw in te voeren Wet Maatschappelijke Ondersteuning, waarin ook huishoudelijke hulp een verstrekking van de gemeente zal worden.
