Vorstendom Thorn
Het vorstendom Thorn is een klein zelfstandig vorstendom, uitgaand van de Abdij van Thorn in het huidige Midden-Limburg. Het klooster in Thorn groeide uit tot een wereldlijk sticht, dat aanvankelijk tot het prinsbisdom Luik behoorde. Ergens in de twaalfde eeuw werd die band doorbroken en werd het een zelfstandig vorstendom. Het werd met een oppervlakte van 1,1 km² de kleinste zelfstandige staat in het Heilige Roomse Rijk.
Het gebied verzette zich met succes tegen verschillende overnamepogingen, onder andere van Spaans Gelder. Keizer Karel V verklaarde dat het buiten de Nederlanden lag. Het hoorde later ook niet bij de Verenigde Provinciën en evenmin bij de Oostenrijkse Nederlanden. Tot het vorstendom zelf behoorden slechts de dorpen Thorn, Ittervoort, Grathem, Beersel (Molenbeersel, nu in België), Baexem, Stramproy, Ell en Haler. Het beheerde ook het verder afgelegen Zuid-Limburgse Waubach. Het had ook het gezag over Neeroeteren in een tweeherigheid met de prins-bisschop van Luik. Daarnaast had Thorn nogal wat pachthoeven in de omgeving van Breda, met name in Sprundel, Baarle-Nassau, Baarle-Hertog, Meerle, Meer, Bavel, Ginneken, Etten, Leur, Breda, Oosterhout, Alphen, Gilze, Princenhage, Wouw, Geertruidenberg en Drimmelen.
In 1795 werd Thorn door de Franse annexatie opgenomen in het departement van de Nedermaas. In 1797 werd ook de abdij opgeheven. Na 1815 kwam het gebied bij het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.
