Tunesische landschildpad
| Tunesische landschildpad | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
|
|||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||
| Furculachelys nabeulensis Highfield (bioloog) & Martin (bioloog), 1989 |
De Tunesische landschildpad, ook wel Tunesische dwergschildpad (Furculachelys nabeulensis) is een schildpad uit de familie landschildpadden.
[bewerk] Indeling
Het is de enige soort uit het geslacht Furculachelys en de wetenschappelijke status is niet helemaal onbetwist. Sommige biologen zien de Algerijnse landschildpad (Furculachelys whitei) als tweede soort uit het geslacht, maar dit is niet algemeen geaccepteerd. Vroeger was de soort een ondersoort van de Moorse landschildpad (Testudo graeca), en is in een ander geslacht ingedeeld vanwege een afwijking in het zogenaamde suprapygale schild, een verhard klein deel van het schild helemaal achteraan boven de staart.
[bewerk] Algemeen
De naam dwergschildpad slaat op de geringe lengte, mannetjes worden ongeveer 13 centimeter lang, vrouwtjes worden iets groter en bereiken ongeveer 17 centimeter. De schildkleur is lichtbruin tot geelbeige en iedere hoornplaat heeft een donkere, vaak zwarte vlek. Bij oudere dieren vervagen de vlekken en wordt de kleur minder intens. De Tunesisiche landschildpad komt alleen voor in Tunesië en leeft in droge en hete omgevingen, in de zomer wordt het zo heet dat de schildpad een soort zomerslaap houdt. Van mannetjes is bekend dat ze zeer aggresief naar elkaar zijn in de paartijd. De Tunesische landschildpad is volledig herbivoor, op het menu staan planten als klaver, paardenbloem en andijvie, vruchten worden maar zelden gegeten. Een bedreiging vormen de zweepdiertjes uit het geslacht Hexamita, die voor huidaantasting zorgen, overigens vooral bij vissen.
