Stellerzeekoe
| Stellerzeekoe IUCN-status: Uitgestorven (1768) |
||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||||||||
| Taxonomische indeling | ||||||||||||
|
||||||||||||
| Soort | ||||||||||||
| Hydrodamalis gigas (Zimmermann, 1780) |
De Stellerzeekoe (Hydrodamalis gigas) was een zeer groot zeezoogdier dat in 1768 is uitgestorven.
De Stellerzeekoe ontstond in de ijstijd. In 1741 werd de soort ontdekt. De Stellerzeekoe was een familielid van de hedendaagse doejongs.
Een Stellerzeekoe was tussen de 8 en 10 meter lang en zijn gewicht zat rond de 4 ton. Zijn grootte was misschien een aanpassing tegen het koude klimaat, hij had een dikke, schorsachtige huid. De huidige zeekoeien komen normaliter alleen voor in tropische wateren. Hij had geen brede ribben zoals Doejongs, wel een speklaag. Het beest zwom rustig aan het wateroppervlak want hij had te veel drijfvermogen om te kunnen duiken.
Omdat hij na zijn jeugd zijn tanden verloor at hij algen en wieren. Zijn rug stak bij het eten boven het water uit en zijn kop kwam tussen de 4 en 5 minuten boven om adem te halen.
De Komandorski-eilanden in Siberië werden in 1741 ontdekt door de Zweedse Vitus Bering. Hij had de opdracht van de Russische tsaar om de naar hem genoemde Beringzee te verkennen. Toen ze de eilanden aandeden bleken daar ongeveer 2000 reusachtige zeekoeien te leven. De scheepsarts en tevens bioloog Georg Wilhelm Steller, Duitser van geboorte, heeft de zeekoeien beschreven.
