Sint-Willibrorduskerk (Deurne)
De Sint-Willibrorduskerk te Deurne is een gotische kerk met elementen uit de neogotiek.
Bij restauratiewerkzaamheden aan het begin van de jaren zestig van de twintigste eeuw werden romaanse muurresten aangetroffen. Mogelijk betreft het hier muurwerk van de kerk, zoals die in 1069 in een pauselijke oorkonde wordt vermeld. Deze oorkonde is een bevestiging dat de kerk in bezit van de abdij van Echternach is. Het is geenszins een schenkingsoorkonde, zoals wel eens abusievelijk wordt vermeld.
In de eeuwen erna kwam de huidige kerk tot stand. Het gothisch hoogkoor, dat oorspronkelijk nog hoger was dan het middenschip, vertoont opmerkelijke metselwerk-overeenkomsten met het Groot Kasteel te Deurne. Omdat dat gebouw eerder op omstreeks 1460 werd gedateerd, werd dat jaartal ook voor het hoogkoor aangehouden. Onderzoek naar de geschiedenis van het Groot Kasteel in 2003 toonde echter aan, dat het gebouw al voor 1397 moet zijn gebouwd. Dat kan daarmee evengoed voor het hoogkoor gelden. Uit het einde van de veertiende eeuw zijn inderdaad werkzaamheden aan de kerk bekend.
Tussen 1881 en 1884 werd door Pierre Cuypers een omvangrijke restauratie geleid. Aan de toren werden twee zijtorens toegevoegd. Tijdens de restauratie stortte het middeleeuws gewelf van het middenschip in, waardoor het gehele middenschip (uitgezonderd de pilaren) werd vervangen. Het werd op dezelfde hoogte als het hoogkoor gebracht. Deze "restauratie" leidde mede tot het verdwijnen van enkele grafzerken, waaronder die van Jacob Geurts van der Horst, een in 1670 in de huidige Wever vermoord schepen.
Bij de genoemde restauratie van omstreeks 1960 werden de spitsen van de zijtorens verlaagd, de ingangen verplaatst en een angelustorentje op het hoogkoor verwijderd. De terug gevonden grafsteen van Hendrick van Doerne (overleden in 1508) en Christina van Hemert (overleden in 1499), eigenaren van het Groot Kasteel, werd herplaatst in de noordelijke zijtoren.
De laatste restauratie tot nu toe startte in 2001. Behalve een algehele opknapbeurt voor het gebouw, werd een grafkelder heropend en archeologisch onderzocht, en werden de gewelven van middenschip en hoogkoor toegankelijk gemaakt. In een laatste fase zullen ook de moderne aluminium ingangen worden vervangen door een passende entreepartij.
Rondom de kerk bevindt zich het restant van een begraafplaats, gesloten in de jaren zestig. De oudste grafzerken dateren uit de negentiende eeuw; de meerderheid uit het midden van de twintigste eeuw.
