Siegfried Lenz
Siegfried Lenz (Lyck, Oost-Pruisen, 17 maart 1926) is een Duits schrijver. Tot 1951 werkte hij als journalist. Lenz was een zoon van een douanier. Op 13-jarige leeftijd kwam hij bij de Hitlerjugend. In 1943 werd hij soldaat in de marine. Hij weigerde een opstandige medesoldaat dood te schieten en deserteerde. Nadat hij door de Britten krijgsgevangene gemaakt was, ging hij als tolk aan het werk. Na een korte tijd werd hij weer vrijgelaten door de Britten. Na de oorlog studeerde Lenz in Hamburg Engels, literatuurwetenschap en filosofie. In 1948 kwam hij bij de krant "Die Welt". Toen in 1951 zijn eerste roman "Es waren Habichte in der Luft" verschenen was, nam hij bij de krant ontslag. Hij besloot om daarna als schrijver in zijn onderhoud te voorzien. Net zoals Günter Grass voelde Siegfried Lenz zich sterk met de SPD verbonden. Siegfried Lenz kreeg talrijke literaire prijzen. In 1988 werd hij met de "Friedenspreis des Deutschen Buchhandels" onderscheiden.
[bewerk] Literaire werken
- Es waren Habichte in der Luft (1951)
- So zärtlich war Suleyken (1955)
- Der Mann im Strom (1956)
- Jäger des Spotts (1958)
- Das Feuerschiff (1960)
- Zeit der Schuldlosen (1962)
- Das Gesicht (1964)
- Der Spielverderber (1965)
- Deutschstunde (1968)
- Die Augenbinde (1970)
- Das Vorbild (1973)
- Einstein überquert die Elbe bei Hamburg (1975)
- Elfenbeinturm und Barrikade (1976)
- Heimatmuseum (1978)
- Der Verlust (1981)
- Exerzierplatz (1985)
- Das serbische Mädchen (1987)
- Fundbüro (2003)
