SC Internacional

Internacional

Volledige naam	Sport Club Internacional
Bijnaam	Colorado, Inter
Opgericht	1909
Stadion	Estádio Beira-Rio, Porto Alegre, Brazilië
Capaciteit	56.000
Voorzitter	Fernando Carvalho
Trainer	Abel Braga
Competitie	Campeonato Brasileiro, Série A
Thuiskleuren 　 Uitkleuren
geldig voor {{{geldig}}}

Sport Club Internacional, Internacional of Inter, is een Braziliaanse voetbalclub uit de stad Porto Alegre in de staat Rio Grande do Sul. De club werd opgericht op 4 april 1909 en is één van de grootste teams van Brazilië. Haar aartsrivaal is stadsgenoot Grêmio.

Inhoud 1 Geschiedenis 1.1 Eerste tenue 1.2 Eerste wedstrijden 1.3 De eerste prijzen 1.4 Eerste stadion 1.5 Rolo Compressor 1.6 Deelname in nationale competities 1.7 Bouw van een nieuw stadion 1.8 De grote titels 2 Palmares 2.1 Campeonato Brasileiro 2.2 Copa Libertadores 3 Clublied 4 Stadion 5 Spelers 5.1 Huidige selectie 6 Bekende spelers 7 Externe Links

[bewerk] Geschiedenis

[bewerk] Eerste tenue

Het eerste tenue werd gemaakt door Humbertina Fachel, de moeder van de oprichters van Internacional. Het shirt was verticaal rood-wit gestreept en werd gedragen met een witte broek en zwarte kousen. In het jaar van oprichting werd het originele tenue al herzien tot een rood shirt met zwarte broek en kousen. Het zwart werd later vervangen door wit, en vandaag de dag worden zelfs grijze kousen gebruikt. Het shirt bleef in principe altijd rood, ook al waren er door de jaren vele variaties van rood en wit, waaronder een diagonale witte streep en een totaal wit shirt.

[bewerk] Eerste wedstrijden

De eerste trainingen vonden al in dezelfde maand als de oprichting plaats, op een terrein van de Rua Arlindo in Ilhote. Wedstrijden zouden daar echter nooit gespeeld worden. De eerste wedstrijd van Internacional was de eerste Gre-Nal, de groote klassieker van Porto Alegre. Het 6 jaar eerder opgericht Grêmio ontving op 18 juli 1909 Internacional in haar stadion en versloeg het nieuw opgerichte team met 10-0. Op 7 september van datzelfde jaar behaalde Internacional haar eerste gelijkspel: tegen de Militar Football Club, dat een jaar later het stadskampioenschap zou pakken, bleef het 0-0. De eerste overwinning kwam ruim een maand later op 12 oktober tegen ditzelfde Militar, dat met 2-1 verslagen werd.

In 1910 verhuisde Internacional naar een veld in het Parque da Redenção. Een jaar later scoorde rechtsachter Vinholes het eerste doelpunt tegen Grêmio, dat ondanks de treffer van Internacional alsnog met 10-1 wist te winnen. In 1912 moest Internacional opnieuw op zoek naar een nieuwe thuisbasis. De nieuwe voorzitter Júlio Seelig vond die in de wijk Azenha, waar hij namens de club een veldje kon huren.

[bewerk] De eerste prijzen

De eerste titel kwam in 1913: Internacional werd ongeslagen kampioen van het Campeonato Metropolitano de Porto Alegre. Een jaar later werd deze prestatie herhaald. Ondanks de progressie die de club maakte, bleven vooral de grote nederlagen tegen rivaal Grêmio een doorn in het oog van de Interistas. In 1915 deed Inter voor het eerst iets terug door voor het eerst haar rivaal te verslaan (4-1). In juli van 1916 won Inter zelfs met 6-1, waarin de linksbuiten Vares alle zes de doelpunten scoorde.

In de eerste jaren van Internacional waren het vooral studenten en scholieren die het team in staat stelde van 1913 tot 1916 alle stadskampioenschappen ongeslagen binnen te halen. Pas in 1918 werd de club weer eens geen kampioen, omdat bijna het hele team thuis moest zitten toen alle scholen gesloten werden vanwege een epedimie van de Spaanse griep. Vanaf de jaren 1920 stelde Inter haar club open voor alle bevolkingsgroepen die tot dan toe waren uitgesloten, zoals negers, ambtenaren en werknemers in de dienstensector.

Ondanks de vele stadskampioenschappen duurde het tot 1927 voordat Internacional ook een staatskampioenschap aan haar erelijst kon toevoegen. Op 7 september van dat jaar versloeg Internacional Grêmio Bagé (niet rivaal Grêmio) met 3-1 in twee helfden van 40 minuten. In die tijd werd het staatskampioenschap nog bepaald in één wedstrijd tussen de kampioen van de stad Porto Alegre en de kampioen van het platte land.

[bewerk] Eerste stadion

In 1928 werd Internacional weer gedwongen haar terrein te verlaten. De club had moeite met een vervangende locatie te komen, en even leek het einde van de club nabij. Het was voorzitter Ildo Meneghetti die met een inzamelingsactie genoeg geld bijelkaar kreeg om voor Internacional een stuk grond te kopen in de wijk Menino Deus. Na 20 jaar stukken grond te huren had Inter eindelijk haar eigen terrein. Op het stuk grond werd een houten stadion gebouwd. Op 15 maart 1931 werd dit Estádio dos Eucaliptos ingewijd met een 3-0 overwinning op Grêmio. Dit stadion zou tot 1969 de thuisbasis van Internacional blijven.

Met de tweede staatstitel in 1935 beginnen de sociale veranderingen binnen Internacional. Het team bestond niet meer uit vaders, zonen, broers, ooms, vrienden en kennissen. Door de jaren heen waren er steeds meer mensen uit de hele stad en ook het platte land bij de club komen spelen, waarvan sommigen ver onder de armoedegrens leefden. Het was dan ook logisch dat in die tijd werd begonnen met het betalen van spelers, of meer toepasselijk: Internacional begon met het betalen van onkostenvergoedingen.

[bewerk] Rolo Compressor

De Rolo Compressor is de benaming die voor zeer aanvallende teams van Internacional wordt gebruikt. Er zijn er in de geschiedenis van de club een aantal aan te wijzen, maar de eerste was het team dat zich in de jaren 1940 onder leiding Hoche de Almeida Barros ("de rots") vormde. Het was in deze eerste versie van de rolo compressor dat de club's topscorer aller tijden, Carlitos, zijn doelpunten maakte.

Het was oud-speler en leider van de supporters Vicente Roa die de bijnaam bedacht. Volgens Carlitos was Vicente Roa geen fan, maar was hij de personificatie van de club zelf. Roa was bovendien tekenaar en veel van zijn cartoons werden in locale nieuwsbladen afgedrukt. De naam "rolo compressor" is afkomstig van één van zijn cartoons waarin het team van Internacional werd afgebeeld als een wals die al zijn tegenstander plet.

In de jaren 1940 heersde Internacional in haar eigen staat. Van de 28 ontmoetingen met aartsrivaal Grêmio werden er maar liefst 19 gewonnen, en bovendien behaalde het 6 staatskampioenschappen op rij van 1940 tot en met 1945, waarvan ze bovendien in drie edities ongeslagen bleven. Na 1945 werd de kracht van 'de wals' minder, maar desondanks bleef het een toonaangevend team tot het eind van het decennium.

[bewerk] Deelname in nationale competities

In het jaar 1967 werd Internacional voor het eerst een grote speler door het hele land heen. Tot dat jaar werden clubs van buiten Rio de Janeiro en São Paulo veel genegeerd en beperkt toegelaten tot het officieuze landskampioenschap, de Taça Brasil. In het nieuwe Torneio Roberto Gomes Pedrosa werden behalve de traditionele clubs uit Rio de Janeiro en São Paulo ook twee clubs uit Rio Grande do Sul, twee uit Minas Gerais en één uit Paraná deelname toegestaan, waardoor er meer sprake was van een nationaal toernooi dan voorheen. Al in deze eerste editie bewees Internacional zich en kwam het tot het vice-kampioenschap achter Palmeiras. Een jaar later herhaalde Internacional haar prestatie, met deze keer Santos als enige club die hen voor wist te blijven.

[bewerk] Bouw van een nieuw stadion

Op 26 maart 1969 speelde Internacional haar laatste wedstrijd in het Estádio dos Eucaliptos. In een vriendschappelijke wedstrijd versloeg Inter dankzij goals van Sérgio, Valdomiro, Gilson Porto en Marciano tegenstander Rio Grande met 4-1.

De project van het Estádio Beira-Rio, geleid door Ephraim Pinheiro Cabral, was al op 12 september 1956 begonnen. Met werkzaamheden werd echter pas écht begonnen in 1958, en de eerste stenen werden een jaar later gelegd. In 1965 werden de werkzaamheden gestaakt door geldgebrek. Gelukkig bracht de provinciale bank van Rio Grande do Sul uitkomst met een lening. Projectleider was de Portugees José Pinheiro Borda, fanatiek aanhanger van de club. Borda stierf echter in 1966 en zou nooit de opening van het nieuwe stadion bij kunnen wonen.

De jaren 1960 waren een moeilijke tijd voor de fans van Inter. De club verloor veel wedstrijden, won bijna geen prijzen en al het geld dat de club verdiende was nodig voor de bouw van het stadion, waardoor versterkingen voor het team uitbleven. De achterban hield regelmatig inzamelingsacties met als doel het stadion zo snel mogelijk af te krijgen. Behalve geld werd er ook regelmatig bouwmateriaal of arbeiders geleverd.

Na jaren wachten werd het Estádio Beira-Rio (dat officieel Estádio José Pinheiro Borda, naar de overleden projectleider, werd genoemd) op 6 april 1969 dan eindelijk geopend, precies 60 jaar en 2 dagen na de oprichting van de club. In het openingsduel speelde Internacional tegen het grote Benfica van Eusébio, Portugees en Europees kampioen. Internacional won met 2-1 dankzij goals van Claudiomiro en Gilson Porto. De tegentreffer was van de voet van Eusébio.

[bewerk] De grote titels

In de jaren 1970 vormde zich in Porto Alegre één van de beste elftallen die men ooit in Brazilië had gezien. Met spelers als Falcão en Figueroa veroverde Internacional in 1974 het staatskampioenschap met 18 overwinningen in 18 wedstrijden, een ongeëvenaarde prestatie.

Al sinds het begin van het decennium was Internacional elk seizoen bij de bovenste vijf van het nationale kampioenschap geëindigd, maar het was pas in 1975 dat Inter voor het eerst kampioen werd. De titel werd behaald in eigen stadion in een wedstrijd tegen Cruzeiro, dat met 1-0 werd verslagen dankzij een goal van de eerder genoemde Figueroa. Het doelpunt werd bekend als de "verlichte goal" omdat volgens de toeschouwers precies op het punt waar Figueroa in de lucht sprong om de bal te koppen net de zon door de bewolking heen wist te breken.

In 1976 bereikte Internacional een volgend hoogtepunt. Voor de achtste achtereenvolgende keer (vanaf 1969) behaalde de club het staatskampioenschap, één van de grootste series in het land en bovendien in opvolging van de zeven staatskampioenschappen op rij die Grêmio tot en met 1968 had behaald. In 1976 kon Internacional bovendien haar tweede landskampioenschap vieren na een 2-0 overwinning op Corinthians in Beira-Rio.

In 1979 deed Internacional een kunstje dat nog nooit iemand had gedaan, en tot nu toe geen enkele club heeft weten te herhalen. Voor de derde keer werd het landskampioenschap binnengehaald, deze keer echter zonder ook maar één wedstrijd te verliezen. In eigen stadion werd Vasco da Gama dankzij doelpunten van Falcão en Jaír de laatste wedstrijd gewonnen, nadat het eerder in het Maracanã al 2-0 voor Inter was geworden.

In 1980 ging Internacional nog verder. Het landskampioenschap bleef buiten bereik, maar nadat het al de eerste club uit Rio Grande do Sul was die meespeelde in de Copa Libertadores, werd het ook de eerste die de finale haalde. Na een 0-0 in eigen huis bleek tegenstander Nacional uit Uruguay in Montevideo echter iets te sterk: 1-0. In deze finale deed aanvaller Falcão al niet meer mee; hij was verkocht aan AS Roma, en volgens vele fans van Internacional heeft dit de club de titel gekost.

De jaren 1980 waren een stuk minder succesvol voor Internacional. Desondanks was Internacional verreweg hofleverancier van het elftal dat aan de Olympische Spelen van 1984 Brazilië vertegenwoordigde en daar de zilveren medaille won. Twee keer kwam Inter dichtbij het landskampioenschap, maar zowel in 1987 als in 1988 kwam het niet verder dan een tweede plaats. De eerste grote prijs kwam pas weer in 1992, toen de Copa do Brasil werd gewonnen ten koste van Fluminense. Verder werden de jaren 1990 alleen opgelicht door een viertal gewonnen staatskampioenschappen.

Met het begin van de 21e eeuw begon Internacional zich meer te richten op de eigen jeugdopleiding, die een aantal goede spelers had voortgebracht. De bekendsten daaronder zijn Fábio Rochemback, Daniel Carvalho, Nilmar en Rafael Sóbis. Vier achtereenvolgende staatskampioenschappen, van 2002 tot en met 2005, waren het directe gevolg. Het seizoen 2005 werd bovendien het begin van een mooie reeks. Internacional behaalde de meeste punten in de nationale competitie en was eigenlijk kampioen, maar een omkoopschandaal zorgde er voor dat een aantal duels overgespeeld moest worden, waardoor Corinthians een aantal extra punten kon binnenhalen en daardoor Internacional passeerde op de ranglijst.

De tweede plaats betekende echter wel deelname aan de Copa Libertadores. In groep 6 eindigde Internacional met een voorsprong van 5 punten op de nummer twee en een doelsaldo van +9 op de eerste plaats. In de tweede ronde versloeg het Nacional uit Uruguay, dat 16 jaar eerder te sterk was in de finale. In de kwartfinale dreigde uitschakeling voor de club uit Porto Alegre, maar ook LDU uit Quito bleek uiteindelijk niet opgewassen tegen Inter. Na een 2-0 overwinning over twee wedstrijden tegen Libertad uit Paraguay stond Inter in de finale tegenover titelverdediger en landgenoot São Paulo. In het eerste finaleduel, in het Morumbi in São Paulo, wist Internacional met 2-1 te winnen dankzij twee goals van Rafael Sóbis, de laatst overgeblevene van het hiervoorgenoemde rijtje spelers uit de eigen jeugd. Op 16 augustus, onder leiding van trainer Abel Brage, veroverde Internacional vervolgens de Copa Libertadores in een volgepakt Beira-Rio dankzij een 2-2 gelijkspel.

Als winnaar van de Copa Libertadores nam Internacional in december 2006 deel aan het WK voor clubs. Ook dit toernooi wist de Braziliaanse club te winnen. In de halve finale werd met 2-1 gewonnen van het Egyptische Al-Ahly door doelpunten van Alexandre Pato en Luiz Adriano. In de finale werd FC Barcelona met 1-0 verslagen door een doelpunt in de tachtigste minuut van Carlos Adriano.

[bewerk] Palmares

• Campeonato Brasileiro (3): 1975, 1976, 1979
• Copa do Brasil (1): 1992
• Campeonato Gaúcho (37): 1927, 1934, 1940, 1941, 1942, 1943, 1944, 1945, 1947, 1948, 1950, 1951, 1952, 1953, 1955, 1961, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1978, 1981, 1982, 1983, 1984, 1991, 1992, 1994, 1997, 2002, 2003, 2004 en 2005.
• Copa Libertadores (1): 2006
• Wereldbeker (1): 2006

[bewerk] Campeonato Brasileiro

Jaar	Eindklassering
1971	5e
1972	3e
1973	4e
1974	5e
1975	Kampioen
1976	Kampioen
1977	25e
1978	3e
1979	Kampioen
1980	3e
1981	8e
1982	24e
1983	19e
1984	22e
1985	10e
1986	16e
1987	2e
1988	2e
1989	16e
1990	16e
1991	7e
1992	10e
1993	17e
1994	12e
1995	9e
1996	9e
1997	3e
1998	12e
1999	16e
2000	6e
2001	9e
2002	21e
2003	6e
2004	8e
2005	2e

[bewerk] Copa Libertadores

Jaar	Eindklassering
1976	9e
1977	4e
1980	2e
1989	3e
1993	20e
2006	Kampioen

[bewerk] Clublied

Celeiro de Ases (Nélson Silva, 1957)

Glória do desporto nacional
Oh, Internacional
Que eu vivo a exaltar
Levas a plagas distantes
Feitos relevantes
Vives a brilhar
Correm os anos surge o amanhã
Radioso de luz, varonil
Segue a tua senda de vitórias
Colorado das glórias
Orgulho do Brasil

É teu passado alvi-rubro
Motivo de festas em nossos corações
O teu presente diz tudo
Trazendo à torcida alegres emoções
Colorado de ases celeiro
Teus astros cintilam num céu sempre azul
Vibra o Brasil inteiro
Com o clube do povo do Rio Grande do Sul

[bewerk] Stadion

Het stadion van Internacional is het Estádio Beira-Rio. Het is het grootste stadion in het zuiden van Brazilië. Beira-Rio is een bijnaam; de originele naam is Estádio José Pinheiro Borba. Het werd eind jaren '60 in gebruik genomen, en door haar leeftijd zijn er dan altijd wel ergens in het stadion herstelwerkzaamheden en verbouwingen aan de gang, waarbij bovendien doorgaands het comfort, gemak en de veiligheid voor de supporters wordt verbeterd.

• Capaciteit: 56.000
• Opening: 6 april 1969 (Internacional-Benfica (POR) 2-1)
• Toeschouwersrecord: 106.554 (Selectie Rio Grande do Sul - Brazilië 3-3, 17 juni 1972)
• Afmetingen veld: 108x72m
• Grassoort: Bermuda Green
• 24 ingangen
• 6 liften
• 39 toiletten (20 voor heren, 19 voor dames)
• Verschillende winkels en restaurants
• 5 skyboxes met air-conditioning, internet, sofa's, tafels en televisie
• 4 kleedkamers, waarvan twee voor de voetbalploegen met bad met watermassage, opwarmruimte, medische ruimte en een aparte ruimte voor de technische staf. De andere twee zijn voor scheidsrechters en jeugdploegen.
• 4 trainingsvelden naast het stadion voor de jeugd
• 3000 parkeerplaatsen

[bewerk] Spelers

[bewerk] Huidige selectie

Nationaliteit	Naam	Positie
Doelmannen
	Clemer Melo da Silva	Doelman
	Eduardo Gottardi	Doelman
	Marcelo Boeck	Doelman
	Renan Brito Soares	Doelman
Backs
	Alex Raphael Meschini	Linkermiddenvelder
	Marcos Venâncio de Albuquerque (Ceará)	Linksback
	Paulo Francisco da Silva Paz (Chiquinho)	Rechtermiddenvelder
	Daniel Henz Pereira da Silva	Rechtsback
	Élder da Silva Granja	Rechter middenvelder
	Felipe Soares	Rechtsback
	Rubens Vanderlei Tavares Cardoso	Linksback
Centrale Verdedigers
	Fabian Guedes (Bolívar)	Verdediger
	Danny Bittencourt Moraes	Verdediger
	Ediglê Quaresma Farias	Verdediger
	Fabiano Eller dos Santos	Verdediger
	Marcos Antônio de Lima (Índio)	Verdediger
	João Guilherme Leme Amorim	Verdediger
	Wilson Roberto dos Santos	Verdediger
Voorstopper
	Álvaro Henrique Alves Pires	Voorstopper
	Edimo Ferreira Santos (Edinho)	Voorstopper
	Fábio de Jesus (Fabinho)	Voorstopper
	Maycon Vieira de Freitas	Voorstopper
	Cleiton Eduardo Vicente (Perdigão)	Voorstopper
Middenvelders
	Carlos Adriano de Souza Vieira	Middenvelder
	André Francisco Moritz	Middenvelder
	Diogo de Lima Barcelos	Middenvelder
	Fernando Lúcio da Costa (Fernandão)	Middenvelder
	Jorge Wagner Goes Conceição	Middenvelder
	José Márcio da Costa Mossoró	Middenvelder
	Paulo César Fonseca do Nascimento (Tinga)	Middenvelder
Aanvallers
	Gustavo Saibt Martins	Spits
	Pedro Iarley Lima Dantas	Aanvaller
	Leonardo Augusto Gomes Aro (Léo)	Aanvaller
	Leonardo Gamalho de Souza	Spits
	Luiz Adriano de Souza da Silva	Aanvaller
	Michel Neves Dias	Aanvaller
	Rafael Augusto Sóbis	Aanvaller
	Wason Libardo Rentería Cuesta	Spits
	Ricardo Jesus da Silva	Aanvaller
	Rodrigo Paixão Mesquita Paulista	Aanvaller
Trainer
	Abel Braga	trainer

[bewerk] Bekende spelers

• Branco
• Carlitos
• Daniel Carvalho
• Dunga
• Falcão
• Fernandão
• Carlos Gamarra
• Lúcio
• Nilmar
• Fábio Rochemback
• Claudio Taffarel
• Valdomiro

• Meeste wedstrijden: Valdomiro (aanvaller), 803 wedstrijden (1968-1980)

• Meeste doelpunten: Carlitos (aanvaller), 325 doelpunten (1938-1951)

[bewerk] Externe Links

• Officiële site van Internacional