Coritiba FC

Coritiba

Volledige naam

Coritiba Foot Ball Club

Bijnaam

Coxa, Alviverde, Cori, Verdão

Opgericht

1909

Stadion

Estádio Major Antônio Couto Pereira,
Curitiba, Brazilië

Capaciteit

37.182

Voorzitter

Giovani Gionédis

Trainer

Paulo Bonamigo

Competitie

Campeonato Brasileiro, Série B





Thuiskleuren





Uitkleuren

geldig voor {{{geldig}}}

Coritiba FC is een Braziliaanse voetbalclub uit de stad Curitiba in de staat Paraná. Coritiba is na Grêmio en Internacional het meest succesvolle team uit het zuiden van Brazilië. De club werd op 12 oktober 1909 opgericht door Duitse immigranten en hun nakomelingen. Coritiba staat ook wel bekend als 'Coxa', hetgeen afgeleid is van de bijnaam voor haar supporters 'Coxa-Brancas' (witte dijen). Coritiba's belangrijkste titels en prijzen zijn het Braziliaans kampioenschap in 1985, 32 kampioenschappen van de staat Paraná en de winst in het 'Torneio do Povo' van 1973. In het seizoen 2005 degradeerde Coritiba naar de série B. Het thuisstadion is het in 1932 gebouwde Estádio Major Antônio Couto Pereira dat aan 37.182 supporters ruimte bied. De grootste rivaal van Coritiba is Atlético Paranaense, gevolgd door Paraná Clube.

[bewerk] Geschiedenis

[bewerk] Actuele situatie

Op dit moment maakt Coritiba een reorganisatie door die de club terug moet brengen naar de hoogste divisie van het Braziliaans voetbal. Dit moet vooral gebeuren via financiële hervormingen en het belangrijker maken van de jeugd. In het 'Campeonato Paranaense' van 2006 zijn er goede vorderingen gemaakt met de inpassing van een aantal jeugdspelers, waarvan Keirrison één van de beste doorgebroken talenten is. In de halve-finale werd de club echter uitgeschakeld. In de Série B stond Coritiba na 22 wedstrijden bovenaan met 39 punten. Na een slechte start werd succestrainer Paulo Bonamigo terug gehaald naar de club, en het leek de goede kant op te gaan. In september zette Coritiba echter een slechte reeks in: acht wedstrijden lang werd er geen overwinning behaald, met als gevolg dat het team terugzakte tot de zevende plaats. Met een aantal moeilijke wedstrijden voor de boeg, tegen directe concurrenten, zag de situatie er niet bepaald rooskleurig uit voor Coritiba. Na zich teruggevochten te hebben tot de vierde plaats zorgden twee gelijke spelen tegen directe concurrenten er weer voor dat Coritiba uit de promotiezone verdween en terugviel naar de zesde plaats op twee punten afstand. Met nog 4 wedstrijden te gaan, waaronder één tegen de nummer 2 Atlético Mineiro, en bovendien twee lastige uitwedstrijden, lijkt de club niet in staat na een jaar alweer terug te keren op het hoogste niveau.

[bewerk] Oprichting

Het jaar 1909 is belangrijk voor alle fans van Coritiba. In dat jaar was het Frederico Fritz Essenfelder die de leden van de 'Clube-Ginástico Teuto-Brasileiro' (de Duits-Braziliaanse Gymnastiek Vereniging) voor het eerst kennis liet maken met een voetbal. Een deel van de leden begon regelmatig wedstrijdjes te spelen en besloten uiteindelijk een voetbalclub op te richten, die 'Coritibano Football Club' moest gaan heten. Op de avond van 12 oktober 1909 werd de club in het oude Teatro Hauer opgericht.

Tijdens een vergadering op 21 april 1910 werd de clubnaam officieel veranderd naar 'Coritiba', de naam van de hoofdstad van Paraná in de oude spelling, om vergissingen met de societyclub 'Clube Coritibano' te voorkomen. Tijdens deze vergadering werden bovendien de eerste bestuursverkiezingen gehouden, met de volgende uitslag:

Voorzitter: João Viana Seiler
Vice-Voorzitter: Arthur Hauer
1e Secretaris: José Júlio Franco
2e Secretaris: Leopoldo Obladen
1e Penningmeester: Walter Dietrich
2e Penningmeester: Alvim Hauer
Aanvoerder: Fritz Essenfelder

[bewerk] De eerste wedstrijden

Op 23 oktober 1909, elf dagen na de oprichting, speelde Coritiba haar eerste officiële wedstrijd. Een team van spoorwegmedewerkers uit het nabijgelegen Ponta Grossa stuurde Coritiba met een 1-0 nederlaag terug naar huis. Het team van Coritiba in deze eerste wedstrijd bestond uit: Arthur Hauer, Alfredo Labsch, Leopoldo Obladen, Robert Juchsch, Carlos Schlender, Fritz Essenfelder, Carl Maschke, Waldemar Hauer, Rudolf Kastrup, Adolpho Müller, Emílio Dietrich, Erothides Calberg en Arthur Iwersen.

De tweede wedstrijd vond plaats op 6 januari 1910, ook in Ponta Grossa en tegen dezelfde tegenstander. Dit keer werd het 1-1. Als tegenprestatie voor deze twee wedstrijden nodigde Coritiba haar tegenstander uit voor een wedstrijd in Curitiba. De eerste officiële wedstrijd ooit in Curitiba werd met 5-3 gewonnen door de thuis spelende ploeg.

[bewerk] Herkomst van de naam

In het begin van de twintigste eeuw werd de naam van de hoofdstad van Paraná op twee verschillende manieren geschreven: Coritiba en Curityba. De meeste kranten en documenten uit die tijd gebruikten de naam Coritiba, en die werd dan ook aangenomen als de naam van de club. Ook de clubkleuren zijn op een geografische link gebaseerd: de kleuren wit en groen zijn de kleuren van de vlag van de staat Paraná.

[bewerk] Bijnaam

De bijnaam van Coritiba is 'Coxa'. De naam werd ironisch genoeg in 1941 bedacht door de latere voorzitter van aardsrivaal Atlético Paranaense Jofre Cabral e Silva. Tijdens de grote klassieker Coritiba-Atlético Paranaense (Atletiba) bleef laatstgenoemde opmerkingen maken naar Hans Egon Breyer, verdediger van Coritiba. Hij beschuldigde hem van verraad, verwijzend naar de actuele situatie in Duitsland, het land van afkomst van de speler. De toekomstig voorzitter sprak tijdens zijn relaas de volgende woorden: "Wie Braziliaan is zou voor Atlético moeten zijn! Coritiba heeft een Duitser in het team, Breyer, witte dij (coxa-branca) daar!" Voor de rest van de wedstrijd bleef hij Breyer 'coxa-branca' noemen.

In het begin waren zowel de fans als Coritiba's voorzitter Couto Pereira niet erg blij met de bijnaam. Door de jaren heen echter, contracteerde Coritiba spelers uit alle hoeken van het land, en daarmee verloor Coritiba haar Duitse karakter. Hiermee werd 'coxa-branca' van een licht racistische opmerking een soort link naar de wortels van de club, die ook door de supporters geëerd werd.

[bewerk] Het eerste kampioenschap

In 1916 wint Coritiba haar eerste prijs. In de tweede editie van de Campeonato Paranaense wint Coritiba in haar eigen nieuwe stadion 'Parque Graciosa' met 2-1 in de finale van Britânia.

[bewerk] Stadions

[bewerk] Jockey Clube

Het eerste probleem voor de in 1909 opgerichte club was het verkrijgen van een speelveld. Met João Viana Seiler aan de leiding lukt het de club een geschikt veld te vinden in de wijk Guabirotuba (vandaag de dag Prado Velho), waar vandaag de dag de katholieke universiteit PUC-PR staat. Het terrein werd beschikbaar gesteld door de Jockey Clube in Curitiba, maar moest wel nog enkele veranderingen ondergaan. De spelers zelf gingen aan het werk; zij effenden het terrein, plantten gras, timmerden doelen in elkaar en kalkten de lijnen op het veld. Bij de openingswedstrijd tussen Coritiba en Tiro Pontagrossense waren meer dan 500 mensen aanwezig. Coritiba won met 3-1.

[bewerk] Parque Graciosa

In 1915, toen Coritiba voor het eerst aan een competitie deelnam (het net opgezette staatskampioenschap), besloot het bestuur van de club op voorstel van clublid Epadminondas Santos, een eigen stadion te gaan bouwen. Om in de wijk Juvevê geplande stadion te kunnen bekostigen werden 500 obligaties uitgegeven. Een jaar later, in 1916 al, was het stadion klaar, en won Coritiba meteen haar eerste prijs in haar nieuwe thuisbasis. In mei 1927 wordt het exploitatiecontract voor Parque Graciosa opgezegd, met als resultaat de zoektocht naar een eigen terrein.

[bewerk] Belfort Duarte

Het geld dat nog uit het contract te halen is echter niet genoeg, en weer wordt er hulp gezocht. Een lening wordt afgesloten en de voorzitter, Antônio Couto Pereira, gaat op zoek naar een stuk grond dat makkelijk toegankelijk is voor het publiek en geschikt is voor de bouw van een stadion. In 1928 koopt Coritiba een stuk grond van 35.000m2 aan de Rua Ubaldino do Amaral, in de wijk Alto da Glória. Op 20 november 1932 wordt het nieuwe stadion 'Belfort Duarte' geopend. In het openingsduel verslaat Coritiba de tegenstander América, uit Rio de Janeiro, met 4-2.

In de jaren '50 is de fanbasis van de club inmiddels zo groot geworden dat een groter stadion nodig lijkt. Vanaf 1956 begint een serie aan loterijen die uiteindelijk genoeg geld moeten opbrengen om het stadion te verbouwen. Twee jaar later gaat het Belfort Duarte dicht voor de verbouwing en gaat Coritiba over naar het stadion van aartsrivaal Atlético Paranaense: het Estádio Joaquim Américo. In een tergend langzaam tempo wordt er aan het stadion gewerkt. Het duurt uiteindelijk tot 1972 voor de verbouwing af is; het Belfort Duarte biedt dan plaats aan 55.000 mensen. Het is in dit stadion dat Coritiba de nog altijd onovertroffen reeks van zes opvolgende staatstitels weet te winnen (1971-1976). Ook het 'Torneio do Povo' wordt hier gewonnen.

[bewerk] Estádio Major Antônio Couto Pereira

In 1977 wordt het stadion Belfort Duarte hernoemd; om de oud-voorzitter die Coritiba als eerst een eigen stadion gaf, te eren krijgt het stadion de naam 'Estádio Major Antônio Couto Pereira'.

[bewerk] Hoogtepunten

[bewerk] Palmares

Campeonato Brasileiro: 1985
Campeonato Paranaense: 1916, 1927, 1931, 1933, 1935, 1939, 1941, 1942, 1946, 1947, 1951, 1952, 1954, 1956, 1957, 1959, 1960, 1968, 1969, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1978, 1979, 1986, 1989, 1999, 2003, 2004
Torneio do Povo: 1973
Fita Azul: 1972

[bewerk] Campeonato Brasileiro

In de jaren 1980 was het ondenkbaar dat een team uit een andere staat dan 'de grote vier' (Rio de Janeiro, São Paulo, Minas Gerais en Rio Grande do Sul) kampioen zou worden, totdat Coritiba in 1985 het taboe doorbrak onder leiding van trainer Ênio Andrade. In de eerste fase wint Coritiba de terugronde, hetgeen kwalificatie tot gevolg heeft. Uit dezelfde groep kwalificeren zich ook grootheden als Atlético Mineiro en Corinthians, terwijl Palmeiras, Botafogo, Grêmio en Fluminense tot de achterblijvers behoren.

In de tweede fase komt Coritiba in een groep met Sport Recife, Joinville en Corinthians. Coritiba won de groep en kwam in de halve finale een oude bekende tegen: Atlético Mineiro. Thuis wint Coritiba met 1-0, en uit wordt er met 0-0 gelijk gespeeld. In het Mineirõ wordt Coritiba's keeper Rafael de grote held door in een wedstrijd waarin zijn doel werkelijk van alle kanten wordt gebombardeerd, zijn doel schoon te houden.

In de finale speelt Coritiba tegen Bangu. In een vol Maracanã, vol met supporters uit Rio die allemaal achter Bangu stonden, sleepte Coritiba een 1-1 uit het vuur, dankzij een doelpunt van de aanvaller Índio. Bij de penalty's wordt het 5-5, maar dan mist Bangu's spits Ado de zesde penalty van zijn club, en maakt Coritiba's centrale verdediger Gomes het sprookje compleet. Tot dat moment had nog nooit een team uit een andere staat dan de grote vier voetbalstaten het nationale kampioenschap, dat in 1970 werd opgericht, binnen kunnen halen. Coritiba was bovendien de eerste club die de nationale titel naar Paraná bracht, hetgeen pas in 2001 door aartsrivaal Atlético Paranaense herhaalt kon worden.

Trainer: Ênio Andrade
Opstelling: Rafael; André, Gomes, Heraldo en Dida; Almir (Vavá), Marildo (Marco Aurélio), en Tobi; Lela, Índio en Édson

[bewerk] Campeonato Paranaense

In 1915 werd voor het eerst de 'Campeonato Paranaense' gehouden; het staatskampioenschap van Paraná. In de tweede editie pakte Coritiba meteen haar eerste titel door in de finale te winnen van later zevenvoudig winnaar Britânia. Vanaf de jaren '20 wordt het staatskampioenschap vooral een strijd tussen de twee grootste teams en aartsrivalen Coritiba en Atlético Paranaense. Tot nu toe leidt Coritiba de strijd met 32-21.

De grootste successen behaalt Coritiba tussen 1968 en 1979. In deze tijd wint Coritiba 10 van de 12 staatskampioenschap, waaronder zes opvolgende kampioenschappen van 1971 tot 1978. Alleen Atlético Paranaense (1970) en Grêmio Maringá (1977) slagen er in een nog grotere reeks te voorkomen door Coritiba in de finale te verslaan. In '69, '72, '73, '74 en '78 lukt het Atlético echter niet. In de andere jaren worden União Bandeirantes ('69 en '71) en Colorado ('75, '76, '79) verslagen.

Vanaf 1989 duikt Coritiba in een zwart gat. De Paranaense wordt gedomineerd door het uit een fusie opgerichte Paraná Clube, en Coritiba verliest twee finales. Het duurt tot 1999 voordat Coritiba weer een titel pakt. Zij doet dit door datzelfde Paraná in de finale te verslaan. De zoetste overwinningen zijn die van 2003 en 2004, waarin in de finale aarstrivaal Atlético Paranaense in haar eigen stadion wordt verslagen.

In 2005 wint Coritiba het eerste finaleduel met 1-0 dankzij een goal van rechtsback Rafinha (nu Schalke 04), maar verliest in het uitduel met diezelfde cijfers door een late goal. Atlético Paranaense neemt daarop de penalty's beter en voorkomt het derde kampioenschap op rij voor Coritiba.

[bewerk] Torneio do Povo

Het Torneio do Povo (toernooi van het volk) werd tot en met 1972 gespeeld door vier teams die elk het meest aantal fans hadden in hun eigen staat. In 1973 werd besloten om het aantal afgevaardigde staten te verhogen tot zes, en behalve Rio de Janeiro, São Paulo, Minas Gerais en Rio Grande do Sul, mochten ook Paraná en Bahia een team afvaardigen. Als team met de meeste fans mocht Coritiba dus aansluiten bij Flamengo, Corinthians, Atlético Mineiro, Internacional en het eveneens nieuwe Bahia.

In de openingswedstrijd wint Coritiba met 2-1 van Atlético Mineiro in het Mineirão te Belo Horizonte. Ook al speelde Coritiba goed, alles en iedereen schreef het vooral af op geluk. Maar ook in de rest van het toernooi blijft Coritiba goed spelen, en verliest alleen één keer van Bahia (1-0) in Salvador. Een overwinning (2-0) op Flamengo en een gelijkspel (0-0) tegen Corinthians zorgen er echter wel voor dat Coritiba door mag naar de tweede fase.

In het Maracanã werd er gewonen van Flamengo, en ook Corinthians werd opzij geschoven in het eigen stadion. Voor de laatste wedstrijd tegen Bahia had Coritiba dus aan een gelijkspel genoeg. In de laatste wedstrijd in Salvador opende Aladim al snel de score waardoor Coritiba met 1-0 aan de leiding ging. Vanaf dat moment werd het de wedstrijd van scheidsrechter José Marçal Filho, die volgens de locale kranten uit die tijd een buitenspeldoelpunt voor Bahia goedkeurde en een onterechte penalty gaf. Bahia leidde bij rust met 2-1.

In het begin van de tweede helft drukte de scheidsrechter nog een keer zijn stempel op de wedstrijd door Hidalgo en Cláudio Marques van het veld te sturen, waardoor Coritiba nog maar negen man op het veld had staan. De trainer Tim haalde onmiddellijk Negreiros en Leocádio van het veld om ze te vervangen door Dreyer en Reinaldinho. Bovendien stuurde hij Hélio Pires naar de spits en zette hij Zé Roberto op linksbuiten om Hélio van goede voorzetten te voorzien. In de 76e minuut kwam het antwoord van Coritiba: Zé Roberto passte naar Hélio, die dankzij een fout van zijn directe verdediger en het goed uitspelen van de keeper de 2-2 kon aantekenen. De stand bleef zo en voor het eerst in de geschiedenis van het Braziliaanse voetbal kon Coritiba een nationale prijs terug nemen naar Paraná.

Voorzitter: Evangelino da Costa Neves
Trainer: Tim (Elba da Pádua Lima)
Team: Jairo, Orlando, Oberdan, Cláudio, Nilo, Hidalgo, Negreiros, Sérgio Roberto, Tião Abatiá, Hélio Pires, Zé Roberto, Néo, Dreyer, Aladim, Reinaldinho

[bewerk] Fita Azul

De Fita Azul is een prijs die wordt uitgereikt aan teams die een buitenlandse campagne ongeslagen hebben afgesloten. In eerste instantie werd de prijs door de bond (CBF) zelf uitgereikt (aan Portuguesa en Santa Cruz), maar vandaag de dag heeft de sportkrant Gazeta Esportiva er een persprijs van gemaakt nadat het CBF de prijs afschaftte.

In 1972, na campagnes in Europa en Afrika in 1968 en 1970, ging Coritiba wederom op wereldreis. Met sterren als Zé Roberto, Dreyer, Hélio, Cláudio Marques en Leocádio trok het team door Turkije, Marroko en Algarije en speelde tegen het Turks nationaal elftal, Fenerbahçe, Portuguesa, M.C. Algerois, WRS en het Marokkaans Olympisch Elftal. Na zes wedstrijden keerde Coritiba terug naar Brazilië met vier overwinningen en twee gelijke spelen, en werd daarvoor beloond met de Fita Azul.

[bewerk] Copa Libertadores

De Copa Libertadores is de Zuid-Amerikaanse equivalent van de Europese Championsleague. Dankzij het kampioenschap in 1985 mag Coritiba voor het eerst meedoen aan het prestigieuze toernooi. In de editie van 1986, die gewonnen zal worden door River Plate, komt Coritiba in een groep met Barcelona (Equador), Deportivo Quito (Equador) en Bangu (Brazilië). Alleen Deportivo Quito slaagt er in Coritiba te verslaan (1-0), maar datzelfde Quito en Bangu worden op hun beurt verslagen door Coritiba. In de groep eindigt Coritiba op de tweede plaats, met slechts één punt achterstand op groepswinnaar Barcelona, waardoor het internationale avontuur al ophoud.

In 2003 haalt Coritiba weer de Libertadores. Voor het eerst in 68 jaar wordt Coritiba ongeslagen staatskampioen en dankzij een 2-0 overwinning op Criciúma in de laatste speelronde van het Campeonato Brasileiro wordt Coritiba 5e, hetgeen recht geeft op een plaats voor de Libertadores aangezien kampioen Cruzeiro al verzekerd was van een plaats door de Copa do Brasil te winnen. In een groep met Sporting Cristal (Peru), Rosário Central (Argentinië) en Olímpia (Paraguay) lukt het Coritiba weer niet om zich te kwalificeren. Met 8 punten haalt Coritiba de derde plaats, achter Sporting Cristal en Rosário Central, en is wederom uitgeschakeld.

[bewerk] Dieptepunten

[bewerk] 1989-1995

De zwartste periode uit de geschiedenis van Coritiba loopt van 1989 tot 1995. In 1989 wint Coritiba het staatskampioenschap, en alles lijkt er op dat Coritiba een goede kans heeft zich te kwalificeren voor de tweede fase van het Braziliaans kampioenschap. De supporters vinden het team beter dan in 1985, toen het nationale kampioenschap behaald werd. Zij hopen dan ook dat spelers als Edu Coimbra (de broer van Zico), Tostão, Serginho en Chicão hun team naar nieuwe grote successen kan brengen. Alles zag er rooskleurig uit, totdat de CBF (Braziliaanse bond) alles in de war schopte.

Het begint allemaal met de wedstrijd tegen Sport op 4 oktober 1989. In het Couto Pereira betreed een supporter van Coritiba het veld om de held van 1985, doelman Rafael die dan voor Sport speelt, te bedanken. Coritiba wint wel met 2-1, maar moet twee wedstrijden op een neutraal veld spelen. Coritiba wijkt uit naar Juíz de Fora (MG) voor de wedstrijd tegen Santos. Op de 22e stond de beslissende ronde voor groep B van het campeonato brasileiro gepland, en voor Sport Recife, directe concurrent, stond er een wedstrijd tegen Vasco da Gama uit Rio op het programma. Laatstgenoemde moet echter drie spelers afstaan aan het nationale elftal voor een wedstrijd tegen Italië, en de wedstrijd van Sport wordt verplaatst naar 25 oktober. Coritiba accepteert dit niet en wint bij het sporttribunaal een kort geding waardoor de wedstrijd tegen Santos ook verplaatst moet worden naar 25 oktober. Op de 22e echter, verschijnen zowel Santos als een bondsscheidsrechter op het veld in Juíz de Fora, en Coritiba verliest het duel omdat zij niet zijn komen opdagen. De volgende dag verwerpt het CBF het oordeel van het sporttribunaal en de voorzitter van het CBF, Ricardo Teixeira, schorst Coritiba wegens grove overtreding van regels. Als straf mag Coritiba een jaar lang niet meedoen aan geen enkele nationale competitie, waardoor zij verbannen wordt naar de série B en uitgesloten van de Copa do Brasil.

In het opvolgende jaar krijg Coritiba met een leegloop te maken, en verliest het in de finale van het Campeonato Paranaense van Atlético Paranaense. De verschillende klappen nog steeds niet te boven, heeft Coritiba het slechtste jaar ooit en degradeert zelfs naar de série C. Waar de CBF echter eerder de grote boosdoener was, is zij nu de redder. Door een herstructurering blijft Coritiba in de série B. In 1991 laat Coritiba wel goed voetbal zien, maar tot promotie komt het niet; in de beslissende wedstrijd verlies Coritiba op penalty's van Guarani. Wel wordt de halve finale van de Copa do Brasil gehaald, waarmee bijna internationaal voetbal wordt afgedwongen. Pas in 1995, met een 3-0 overwinning op Atlético Paranaense, keert Coritiba terug naar het hoogste niveau.

[bewerk] 2005

Ondanks een goed begin in het Campeonato Paranaense is 2005 het nieuwste rampjaar voor Coritiba. Met een behoorlijke campagne bereikt het team de finale van de het staatskampioenschap, en na de 1-0 overwinning in de eerste finaleronde leek de uitgangspositie voor het derde kampioenschap op rij niet slecht. Maar Atlético Paranaense liet zich niet een derde keer op rij in eigen huis foppen. In de laatste minuten van de wedstrijd sleepten zij een 1-0 overwinning in de wacht en vervolgens namen zij de penalty's beter.

In het landskampioenschap begon Coritiba niet slecht, en na een aantal wedstrijden stond het stevig in de middenmoot. Met het aanbreken van de transferperiode in Europa echter, verloor Coritiba enkele van zijn belangrijkste spelers. Rafinha ging na zijn succesvolle optreden op het WK voor spelers onder de 20 naar Schalke 04, Adriano werd verkocht aan Sevilla en Fernando zocht zijn geluk in Portugal. Met het geld dat vrij kwam werden geen goede versterkingen gehaald, en in de terugronde verloor Coritiba dan ook 8 wedstrijden op rij waardoor het richting degradatiezone ging.

Op het moment dat de rode streep in zich kwam, begon Coritiba echter weer te spelen en punten te pakken, en het leek er op dat zij de degradatie nog konden ontsnappen. Het grote Flamengo, een handje geholpen door de bond die het wedstrijdschema aanpasten en het trainingscomplex van de bond beschikbaar stelden, begon echter nóg meer te winnen, waardoor Coritiba toch in de gevarenzone terecht kwam. Ondanks goede overwinningen kwam Coritiba toch niet meer van de 19e plek af. Tegen São Caetano, een directe concurrent, kwam het niet verder dan een gelijkspel, en ook op de laatste speeldag hielp de 1-0 overwinning tegen gigant Internacional niets omdat ook de directe concurrentie haar wedstrijden won. Daarmee is Coritiba voor het eerst in de historie op sportieve prestatie gedegradeerd naar de série B.

[bewerk] Spelers

[bewerk] Keepers

Artur
Kleber
Vilar
Rodrigo Café

[bewerk] Centrale verdedigers

Vagner
Douglão
Índio
Henrique
Marcelo Batatais

[bewerk] Backs

Ricardinho
Fábio
James
Andrezinho
Wilton Goiano

[bewerk] Middenvelders

Jackson
Renan
Eanes
Pedro Ken
Caio
Rodrigo Mancha
Peruíbe
Márcio Egidio
Luciano Santos
Marlos

[bewerk] Aanvallers

Willian
Alberto
Fábio Pinto
Anderson Gomes
Guilherme
Vinícius
Keirrison
Jefferson

[bewerk] Oud sterspelers

Reinaldo Felizbino - Lela
Rafael Cammarota
Aroldo Fedato
Hamilton Guerra - Miltinho
Jairo
Manga
Bequinha
Hermes
Zé Roberto
Dida
Krüger
Dirceu
Alex
Pachequinho
Robert
Rafinha

[bewerk] Zie ook

[bewerk] Externe links

Braziliaans Kampioenschap - 2007
Série A: América-RN\| Atlético Mineiro \| Atlético Paranaense \| Botafogo \| Corinthians \| Cruzeiro \| Figueirense \| Flamengo \| Fluminense \| Goiás \| Grêmio \| Internacional \| Juventude \| Náutico \| Palmeiras \| Paraná \| Santos \| São Paulo \| Sport \| Vasco da Gama
Série B: Avaí \| Brasiliense \| Ceará \| Coritiba \| CRB \| Criciúma\| Fortaleza \| Gama \| Barueri\| Ipatinga\| Ituano \| Marília \| Paulista \| Ponte Preta \| Portuguesa \| Remo \| Santa Cruz \| Santo André \| São Caetano \| Sport \| Vitória\|

Categorie: Braziliaanse voetbalclub