Oecumene
Oecumene is afgeleid van het Griekse woord oikoumene, "de bewoonde wereld". Met deze term wordt gewoonlijk een groeien naar religieuze eenheid aangeduid. In de brede betekenis kan dit gezien worden als een streven naar wereldwijde religieuze eenheid. In de smallere betekenis bevordert de oecumene de eenheid, samenwerking of het onderlinge begrip tussen de diverse religieuze groepen of denominaties binnen een religie.
Binnen het christendom wordt met oecumene meestal het naar elkaar toegroeien, elkaar leren verstaan en het samenwerken bedoeld tussen de verschillende christelijke denominaties, met name tussen de Rooms-katholieke Kerk en de denominaties die door het schisma van 1054 en met de reformatie zijn ontstaan.
Het belangrijkste document in de christelijke oecumene is de verklaring van de Commissie voor Geloof en Kerkorde van de Wereldraad van Kerken over doop, eucharistie en ambt, ook gekend als het Lima-rapport, dat in 1982 verscheen.
De Franse priester en theoloog Yves Congar (1904-1995) was een belangrijk geleerde op dit terrein. De oecumenische praktijk kreeg onder meer vorm in de door Frère Roger gestichte interconfessionele communiteit van Taizé.
Binnen de Rooms-katholieke Kerk wordt de term oecumene ook wel gebruikt om de eenheid van de Rooms-katholieke Kerk over de wereld aan te duiden. Het Tweede Vaticaans Concilie draagt (evenals de andere grote concilies) in die zin de naam van oecumenisch concilie, omdat op het concilie katholieke bisschoppen van de gehele wereld deelnamen.
[bewerk] Zie ook
- Unitatis Redintegratio, decreet van het Tweede Vaticaans Concilie (1962/1965) over oecumene
- Ut Unum Sint, encycliek uit 1995 van Paus Johannes Paulus II over de oecumene
