Mohammed Zahir Shah
Mohammed Zahir Shah (Kabul, 15 oktober 1914) is de ex-koning van Afghanistan en prins uit een zijlinie van het koningshuis. Na de val van koning Amanoellah Khan in 1928 maakte Zahirs vader, Nadir Khan, zich van de troon meester.
[bewerk] Biografie
Zahir volgde de infanterieschool in Kabul en een lyceum in het Franse Montpellier. In 1932 werd hij minister van Onderwijs. Na de moord op zijn vader werd hij op 8 november 1933 tot koning gekroond. Hij probeerde moderniseringen door te voeren, voerde een ongebonden buitenlandse politiek en onderhield nauwe betrekkingen met de Sovjet-Unie. Intriges in de koninklijke familie verzwakten in de jaren zestig zijn machtspositie. Het landsbestuur werd jarenlang namens hem waargenomen door familieleden, onder wie een oom en zijn neef Mohammed Daoed Khan. Deze laatste zette hem op 17 juli 1973 af toen de koning in Italië was voor een een medische behandeling.
Daoed Khan schafte in 1973 direct de monarchie af en riep zichzelf uit tot president maar werd in 1979 door communisten vermoord. Mohammed Zahir Shah woonde van 1973 tot 2002 met zijn gezin in de Romeinse voorstad Olgiata, waar hij tomaten verbouwde. Gedurende de communistische bezetting en de daarop volgende burgeroorlog bezochten vele Afghanen en internationale diplomaten de voormalige koning in de hoop, dat hij een sleutelrol zou kunnen spelen bij de verzoening van alle stromingen.
En inderdaad was het Zahir Shah, die in 2002 de doorslag gaf bij de vestiging van de regering-Karzai. Nadat Karzai in de conferentie op de Petersberg bij Bonn was aangewezen om een overgangsregering te leiden, reisde hij direct naar Rome, waar hij de "vaderlijke zegen" van Zahir Shah ontving.
De ex-koning riep op tot het houden van een Loya Jirga, een vergadering waarbij alle stamhoofden, bestuurders en etnische en geestelijke leiders aanwezig zouden zijn. Premier Karzai ging in april 2002 de oude vorst persoonlijk ophalen in Rome om dit beraad voor te zitten. Sindsdien woont Zahir Shah weer in Kaboel. Op 19 december 2005 woonde hij de installatie van het eerste naoorlogse parlement bij, en sprak hij de parlementariërs toe.
