Michiel de Swaen
Michiel de Swaen (Duinkerke, 20 januari 1654 – Duinkerke, 3 mei 1707) was chirurgijn en een Zuid-Nederlands rederijker. Hij was in de 17e eeuw een van de bekendste rederijkers van Vlaanderen. In 1687 werd hij prince van de kamer De Kersauwe (eveneens wordt zijn lidmaatschap van de rederijkerskamer Sint-Michiel in Duinkerke vermeld). Zijn gedichten zijn vaak religieus geïnspireerd en doen de invloed van Jacob Cats en Joost van den Vondel vermoeden. Daarnaast dichtte hij gelegenheidsverzen en kluchten. uit zijn theoretisch werk Neder-duitsche digtkonde of rym-konst blijkt zijn eruditie, met name zijn kennis van het werk van de 17ee eeuwse Franse dichter-toneelschrijver Pierre Corneille en vooral van de Poetica van Aristoteles.
De Swaen is met Maria Petyt en Edmond de Coussemaker een van de belangrijkste historische vertegenwoordigers van de Nederlandstalige cultuur in Frankrijk. Guido Gezelle noemde hem de Vondel van Duinkerke. De Frans-Vlaamse Michiel de Swaenkring is naar hem vernoemd. In Duinkerke is een straat en de middelbare school "Le Collège Michel de Swaen" naam hem vernoemd.
[bewerk] Werken
- Catharina
- Mauritius
- Andronicus, grotendeels gebaseerd op het gelijknamige werk van Jean Galbert de Campistron
- De gecroonde leersse (1688)
- De menschwording (1688)
- Het leven en de dood van Jesus Christus (1694)
- Le Cid, een vertaling van het gelijknamige werk van Pierre Corneille (1694)
- Neder-duitsche digtkonde of rym-konst (rond 1702)
- De zedighe doot van Carel den Vijfden (rond 1704)
| Bron(nen): |
|
M. Sabbe, Het leven en de werken van M. de Swaen, 1906 |
