La damnation de Faust
La damnation de Faust ('De verdoemenis van Faust') is een concertopera voor vier solisten, koor en orkest van Hector Berlioz, gebaseerd op de Faust van Goethe.
Berlioz ontdekte het meesterwerk van Goethe in 1828 in de vertaling van Gérard de Nerval. Hij was er erg van onder de indruk, en zette acht scènes op muziek als Huit scènes de Faust, opus 1. Hij liet het werk drukken, maar probeerde later zoveel mogelijk exemplaren te vernietigen, omdat hij er ontevreden over was geworden.
Pas veel later, tijdens een reis door midden-Europa in 1845, besloot hij de scènes een plaats te geven in een veel grootschaliger werk, La damnation de Faust. Hij schreef veel van de tekst zelf, en in 1846 kon de eerste uitvoering plaats vinden. Het werk had geen succes, en werd voorlopig niet meer uitgevoerd.
Tegenwoordig geldt La damnation de Faust als een van de meesterwerken van Berlioz. Het werk was eigenlijk bedoeld voor de concertzaal, maar is ook herhaaldelijk scènisch opgevoerd.
De solisten zijn Faust (tenor), Méphistophélès (bariton), Marguerite (mezzosopraan) en Brander (bas).
