Jean-Marie Le Pen
Jean-Marie Le Pen (Trinité-sur-Mer, 20 juni 1928) is een Frans politicus, voorzitter en lijsttrekker van de extreem-rechtse en rechts-nationalistische politieke partij Front National. Hij is een voorstander van de doodstraf, verplichte militaire dienst, artistieke censuur en premies voor huisvrouwen. Hij spreekt zich fel uit tegen immigranten en de Europese Unie. Le Pen is meerdere malen van xenofobie en negationisme beschuldigd geweest, wat een paar keer tot een veroordeling heeft geleid.
In 2002 haalde hij onverwacht de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen, waardoor hij recht tegenover zittend president Jacques Chirac kwam te staan. Door een massale campagne tegen zijn ideeëngoed werd Le Pen echter uiteindelijk verslagen door Chirac.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
Le Pen werd in La Trinité-sur-Mer te Bretagne geboren als zoon van een visser. Hij groeide op als wees, doordat zijn vader stierf bij een ongeluk waarbij zijn boot door een mijn ontplofte. Hij studeerde politicologie en rechten en was op zeker ogenblik voorzichter van een rechtenstudentengenootschap in Parijs.
Uit zijn eerste huwelijk met Pierrette Lalanne (1960-1985/1986) heeft hij drie dochters en negen kleindochters. Zijn jongste dochter, Marine Le Pen, is ook lid van het Front National.
In 1991 trouwde Le Pen met Jeanne-Marie Paschos ("Jany"), ex-vrouw van de Belgische zakenman Jean Garnier. Haar vader was een Grieks handelaar en haar moeder is deels van Nederlandse afkomst.
[bewerk] Vroege Politieke Carrière
De politieke loopbaan van Lepen begon toen hij hoofd werd van de studentenvakbond in Toulouse. In 1953 belde hij de toenmalige Franse president Vincent Auriol op om toestemming te krijgen voor een vrijwillige reddingsoperatie naar aanleiding van de rampzalige overstromingen in Nederland dat jaar. Een veertigtal studenten uit zijn universiteit zouden zich ook inzetten om de slachtoffers van een aardbeving in Italië te helpen. In 1956 werd hij het jongste lid van de Franse Nationale Vergadering, samen met de partij van Pierre Poujade.
Le Pen is een gedecoreerd veteraan uit het Franse Vreemdelingenlegioen en vocht in Indochina (1953), Suez (1956) en Algerije (1957).
In 1957 werd hij Algemeen Secretaris van het Nationale Front van Combatants (FNC) en de eerste politicus in Frankrijk die een kandidaat van moslimorigine, Ahmed Djebbour, op een lijst zette en verkozene wist te maken. Het jaar erop werd hij herkozen als kamerlid van de Franse Nationale Vergadering en verbond hij zich met de parlementaire partij "Nationaal Centrum voor Onafhankelijken en Boeren", geleid door Antoine Pinay.
In 1958 verloor Le Pen zijn linkeroog in een gevecht tijdens een verkiezingscampagne (tegenwoordig draagt hij een glazen oog). Tijdens deze periode volgde Le Pen oorlog- en defensiekwesties actief op de voet. In 1965 werd hij voorzitter van Jean-Louis Tixier-Vignancours presidentscampagne.
[bewerk] Le Front National
In 1972 richtte Le Pen zijn eigen partij op: het Front National. Sinds de Franse gemeenteraadsverkiezingen van 1983 boekt deze partij winst. In 1984 en 1999 won Le Pen een zetel in het Europese Parlement. Op 10 april 2003 werd hij echter hieruit ontheven vanwege een fysieke aanval op socialistisch kandidaat Annette Peulvast-Bergeal in 1997. In 1992 en 1998 werd hij verkozen in de gemeenteraad van Provence-Alpes-Côte d'Azur. Zijn politieke carrière kende het meeste succes in Zuid-Frankrijk.
Le Pen nam deel aan de Franse presidentsverkiezingen van 1974, 1988, 1995 en 2002. In laatstgenoemd jaar kwam hij het dichtst in de buurt van een overwinning toen hij 16,86% van de stemmen kreeg. Hiermee kon hij doorgaan naar de tweede ronde van de verkiezingen. De socialistische kandidaat en vice-premier Lionel Jospin haalde minder stemmen dan Le Pen en was uitgeschakeld. Hierdoor kwamen Le Pen en zittend president Jacques Chirac lijnrecht tegenover elkaar te staan. Aangezien het de eerste keer was dat een extreem-rechts kandidaat de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen gehaald had, kreeg de gebeurtenis (inter)nationale media-aandacht. Er volgden demonstraties tegen de ideeën van Le Pen in grote en middelgrote Franse steden. Op 1 mei 2002 gingen 1 miljoen mensen in Parijs de straat op om te protesteren tegen Le Pen. Verschillende kranten en bladen riepen op "voor de oplichter te stemmen, niet voor de fascist." Chirac had zich namelijk door verscheidene fraudeaffaires niet erg populair gemaakt in het land. De tweede ronde eindigde ten slotte in een winst van 82% voor Chirac.
Tijdens de regionale verkiezingen van 2004 werd Le Pen verhinderd op te komen in de regio Provence-Alpes-Côte d'Azur omdat hij niet voldeed aan de vereisten als stemmer. Hij woonde er niet en stond er niet geregistreerd als belastingsbetaler. Le Pen klaagde dat de regering hem belette aan de verkiezingen deel te nemen. Anderen zagen dit voorval dan weer als een plan van Le Pen om een verkiezingsnederlaag te vermijden.
[bewerk] Imago
Le Pen blijft een zeer polarizerend figuur in Frankrijk. In opiniepeilingen doet hij het tamelijk goed. Een IPSOS-poll uit 2002 toonde dat 22 procent van het electoraat positief over hem was, 13% negatief en 61 % uitgesproken negatief. Le Pen en het voormalige Front National-lid Bruno Mégret stonden aan de top in een poll rond negatieve waardering met respectievelijk 74% en 75%.
Le Pen en het Front National worden door het meerendeel van de media en alle politieke commentatoren als "extreem-rechts" omschreven (Zie ook onder bij "Kritiek"). Le Pen zelf ontkent deze aantijging en noemde zich aan het begin van zijn carrière "Noch links of rechts, maar Frans" ("Ni droite, ni gauche, français.") Later omschreef hij zijn positie als politiek rechts en zette zich af tegen de "socialo-communists" en de andere rechtse partijen, die volgens hem geen echte rechtse partijen zijn. In 2002 noemde hij zich "economisch rechts, sociaal links en nationaal Frans". Le Pen noemde de Franse politici en media meermaals "corrupt", "blind voor de echte noden van het gewone volk" en beschuldigde hen van samenzweringen tegen zijn persoon en partij. Hij noemde de overige politieke partijen "establishment" en de vier grote partijen (PC, PS, UDF, RPR) "de Bende van Vier ("La Bande des quatre"- een allusie op de Bende van Vier tijdens China's Culturele Revolutie).
De internationale media hebben Le Pen vaak als symbool van Franse xenofobie voorgesteld. Hij wordt ook regelmatig bekritiseerd in Franse en buitenlandse popnummers. De afgelopen jaren heeft hij met gemengde resultaten getracht zijn imago te verzachten. Hij bracht zijn dochter Marine op een prominente plaats binnen het Front National, wat bij veel leden binnen de partij kwaad bloed zette. Ze maakten zich zorgen over de invloed van de familie Le Pen in de partij.
[bewerk] Kritiek
Le Pen is meermaals beschuldigd en veroordeeld geweest voor xenofobie, negationisme en/of antisemitisme. Met zijn radicale uitspraken stootte hij regelmatig op kritiek. In mei 1987 pleitte hij ervoor mensen met aids (die hij de negatieve benaming "sidaïques" gaf) uit te maatschappij te isoleren in een speciaal voor hen voorziene "sidatorium". Op 13 september 1987 verklaarde hij: "Ik stel mezelf verschillende vragen. Ik zeg niet dat de gaskamers niet bestaan hebben. Ik heb ze zelf niet gezien. Ik heb de vraag niet specifiek bestudeerd. Maar ik geloof dat het maar een detail is in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog." Hij kreeg hiervoor een boete van 1,2 miljoen Franse frank (183.200 Euro). Hij maakte ooit een woordspeling op de joodse minister Michel Durafour: "Durafour crématoire" (gasoven).
Op 21 juni 1995 viel Le Pen de zanger Patrick Bruel aan omdat die niet meer in Toulon wou optreden gezien de stad een lid van het Front National als burgemeester had. Le Pen zei: "Toulon zal dan zonder de vocaliseringen van zanger Benguigui moeten voortgaan." (De joodse naam Benguigui was Bruel's echte naam). In februari 1997 beschuldigde Le Pen president Chirac ervan "betaald te worden door joodse organisaties, vooral die van de beruchte B'nai B'rith." Datzelfde jaar hief het Europese Parlement Le Pens parlementaire onschendbaarheid op zodat hij berecht kon worden door een Duitse rechtbank. Le Pen had namelijk in december 1996 tijdens een persconferentie voor de Duitse Republikaner partij verklaard: "Als je een duizend pagina's tellend boek rond de Tweede Wereldoorlog neemt, nemen de concentratiekampen er slechts twee pagina's van in en de gaskamers 10 tot 15 regels. Dit noemt men een detail." In 1999 vond een rechtbank in München deze uitspraak, rekening houdend met Le Pens soortgelijke uitspraken in 1987, een "minimalisering van de holocaust die de dood van zes miljoen joden veroorzaakt heeft" en veroordeelde hem tot een geldboete.
In 2005 noemde hij de nazibezetting in Frankrijk "niet ongewoon onmenselijk." In juni 2006 vond hij naar aanleiding van de Wereldbeker voetbal dat het Franse voetbalteam te veel andersgekleurde spelers had en de Franse maatschappij niet accuraat voorstelde. Hij verklaarde dat spelers die de Marseillaise niet wilden zingen "niet Frans" waren.
Le Pen wordt er ook van beschuldigd als luitenant in Algerije te hebben gemarteld. In 1993 maakten de kranten Le Canard Enchainé, Libération, Le Monde en ex-premier Michel Rocard deze ontdekking openbaar op de Franse televisiezender TF1. Le Pen liet hen gerechtelijk vervolgen. De krant Le Monde toonde tijdens het proces zelfs Le Pens daggermes in de rechtzaal. In 2000 eindigde deze zaak toen het Franse Hoger Gerechtshof de publicatie legitiem verklaarde. Aangezien oorlogsmisdaden tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd in Frankrijk amnestie genieten kon Le Pen hiervoor echter niet gerechtelijk vervolgd worden. In 1995 vervolgde Le Pen Jean Dufour, regionaal adviseur voor de Franse communistische parij, vanwege soortgelijke beschuldigingen en verloor opnieuw.
Le Pen is ook bekritiseerd geweest voor zijn banden met ex-leden van de Organisation arméé secrète (OAS), een terroristische organisatie die zich tegen de Algerijnse onafhankelijkheid richtte. Ook Roger Holeindre, lid van het politieke bureau van het Front National en ex-lid van het OAS en Roland Gaucher, ex-collaborateur in nazi-Duitsland en medestichter van het Front National werden hiervan beschuldigd.
Sommige van Le Pens uitspraken hebben ertoe geleid dat andere extreem-rechtse partijen, zoals de Vrijheidspartij van Oostenrijk (Fpö) en Front National-aanhangers zich van hem distantiëerden. Bruno Mégret verliet het Front National om zijn eigen partij (de Nationale Republikeinse Beweging (MNR)) op te richten. Hij verklaarde dat Le Pen het Front National verhinderde van een mogelijke machtsdeelname. Mégret wilde van Gianfranco Fini's succes in Italië profiteren door allianties trachten te realiseren tussen het Front National en extreem-rechtse partijen. Hij verklaarde echter dat Le Pens houding en uitspraken dit verhinderden. Le Pens dochter Marine leidt een beweging binnen het Front National die de partij wil "normaliseren" en uit haar isolement halen. Sindsdien is ze bij Le Pen uit de gratie gevallen. (Le Canard Enchaîné, 9 maart 2005).
