Hylocereus undatus
| Hylocereus undatus | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
|||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
|
|||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Hylocereus undatus (Haw.) Britton & Rose (1918) |
Hylocereus undatus is een terrestrische (in de aarde groeiende) of epifytische, kruipende, klimmende of hangende rijk vertakte cactus met lange, succulente, gevleugelde scheuten (tot 6 meter lengte) die zich met luchtwortels aan het substraat hechten. Op de vleugels van de scheuten zitten kleine wratjes (glochiden) met daarop 2 – 5 korte doornen.
De bloemen vormen zich aan groene, afgeronde bloemscheuten, die vlezige, afstaande schubben hebben en het vruchtbeginsel omgeven. De vele smalle, lancetvormige, tot 11 cm lange, gele of wittige, uitgespreide kroonbladeren staan in twee kransen, waaruit een bosje bleekgele meeldraden steekt. De bloemen zijn alleen ’s nachts geopend en worden bestoven door vleermuizen.
De vruchten (pitaya) zijn doornloze, vlezige, ronde of ovale bessen met een rijp rozerode schil met driehoekige, tot 8 cm lange schubben. De pitaya’s worden tot 20 cm groot. De schil is 1 cm dik en omsluit een vruchtholte, die gevuld is met glazig-witte, sappige pulp met daarin vele, tot 3 mm grote, zwarte zaden. De pulp is matig aromatisch in tegenstelling tot de pitaya van Selenicereus megalanthus, die veel zoeter en aromatischer smaakt.
Hylocereus undatus is in Zuid-Mexico en aan de westkust van Midden-Amerika inheems. Hij wordt geteeld in tropisch Amerika] en op sommige plekken in Afrika, Azië (vooral Thailand) en Australië.
Het geslacht Hylocereus bestaat uit 20 soorten, waarvan vooral de sterk gelijkende Hylocereus polyrhizus met rode pulp veel wordt gekweekt.
