Huis te Linschoten
Huis te Linschoten ligt middenin Landgoed Linschoten (400 ha) in de gelijknamige plaats in de provincie Utrecht.
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
Het huis is in de loop der eeuwen meermaals verbouwd en gerestaureerd. Het is in bezit geweest van meerdere personen. In de middeleeuwen gaf de bisschop van Utrecht opdracht tot ontginning van de gronden. Daarna was het in handen van verschillende adellijke families. In 1633 werd het landgoed gekocht door Johan Strick, waarna het ruim 250 jaar in dezelfde familie bleef.
In 1891 kocht een Utrechtse sigarenhandelaar, genaamd Ribbius Peletier, het landgoed. De laatste eigenaar was Gerlachus Peletier jr. Hij overleed in 1969 kinderloos. Al voor de Tweede Wereldoorlog had deze laatste heer het landgoed in een stichting ondergebracht, vandaar dat sinds 1969 het huis en landgoed in bezit zijn van de Stichting Landgoed Linschoten.
[bewerk] Het huis
Het huis is rond 1638 gebouwd door Johan Strick en heeft een vrijwel vierkante oppervlakte van 18 x 20 meter. Aan de voorzijde staan twee torens. Deze sprongen oorspronkelijk uit het ontwerp, maar omdat in 1720 het voorste gedeelte van het huis met een verdieping werd verhoogd, vallen deze nu minder op.
Het huis heeft een neogothische schoorsteenmantel die is ontworpen door Jan David Zocher en een 17e eeuwse schouw. De bibliotheek heeft een geheime deur die gecamoufleerd is met boekenruggen.
[bewerk] Het landgoed
Het Huis te Linschoten ligt in een door landschapsarchitect Jan David Zocher in 1834 gewijzigd park dat met een buitengracht is omzoomd. Door het landgoed slingert een kunstmatig aangelegd water. Er zijn hier veel bijzondere planten te vinden, zoals daslook, vogelmelk en wilde hyacinten. Het landgoed is thans in zijn geheel beschermd natuurgebied.
[bewerk] Bezienswaardigheden
In 1991 is het Huis te Linschoten voor het eerst geopend voor publiek. In het zuidelijk gedeelte van het landgoed ligt een kunstmatig aangelegde heuvel uit 1835 met daarin een ijskelder, waarin 100 ton ijs een jaar goed gehouden kon worden. Bovenin de heuvel is een vulopening gemaakt in het bakstenen gewelf dat 6 meter diep is en -- ter isolatie -- dubbele spouwmuren en een 10 cm dikke deur heeft.
In 1952 werd de 17e eeuwse duiventoren herbouwd. Postduiven werden vroeger gehouden om mee te nemen op reis, zodat ze berichten konden overbrengen naar het Huis. Ook werd de duif als delicatesse beschouwd. Het houden van duiven was een privilege dat alleen was weggelegd voor de rijken, omdat anders teveel zaden zouden worden opgepikt van de akkers.
Het toegangshek tot het landgoed stamt uit 1725 en heeft siervazen in de Lodewijk XIV-stijl.
[bewerk] Interne link
Zie ook Lijst van gebouwen in Nederland
| Bron(nen): |
|
