Hermine von Schönaich-Carolath
Hermine Prinzessin von Schönaich-Carolath (* Greiz 17 december 1887 - † Frankfurt an der Oder 7 augustus 1947), geboren prinses Reuss zu Greiz en bijgenaamd Hermo, was de dochter van Hendrik XXII, vorst van Reuss oudere linie (1846-1902) en prinses Ida van Schaumburg-Lippe (1852-1891), dochter van Adolf I George van Schaumburg-Lippe.
Reeds zeer snel na haar huwelijk met prins Johann-Georg von Schönaich-Carolath werd deze ziek, waardoor de prinses de feitelijke leiding had over de familiebezittingen in Silezië.
Na de dood van haar echtgenoot in 1920 trouwde de prinses op 5 november 1922 met de in ballingschap levende Duitse keizer Wilhelm II, wiens eerste echtgenote keizerin Auguste Victoria een jaar daarvoor gestorven was.
In de dagelijkse omgang werd prinses Hermine als keizerin aangesproken, terwijl ze officieel door haar huwelijk 'slechts' prinses van Pruisen was. Daarbij, haar nieuwe bruidegom was zelf niet eens meer keizer: hij had in november 1918 troonsafstand gedaan.
Na haar huwelijk verhuisde de 28 jaar jongere prinses Hermine met haar drie jongste kinderen naar het ballingsoord, Huis Doorn, van de keizer in Nederland.
Tot aan de dood van Wilhelm II heeft de prinses haar uiterste best gedaan om hem als keizer in Duitsland de herinstalleren. De keizerlijke gelukwensen aan Hitler vanwege zijn overwinning in Frankrijk waren in feite ook haar werk.
Snel na de dood van de keizer in 1941 keerde de prinses terug op haar landgoed in Silezië. Hier verbleef ze tot haar vlucht voor het Rode Leger in 1945. Waarna ze werd opgenomen door haar jongste zuster prinses Ida von Stolberg-Rossla in de Harz.
Na het einde van de oorlog liet ze zich door het Rode Leger overbrengen naar Frankfurt an der Oder waar ze in een kleine woning onder zware bewaking plotseling overleed op 7 augustus 1947.
Tegen haar wens in werd de overleden prinses bijgezet in de zgn. Antikentempel in het park van slot Sanssouci te Potsdam en niet aan de zijde van de overleden keizer in Doorn.
