François Villon
François Villon (Parijs, 1431 - circa 1474) was een Franse dichter, dief en vagebond.
De werkelijke achternaam van Villon is niet bekend, mogelijk heette hij François de Montcorbier of François Des Loges. De naam "Villon" heeft hij waarschijnlijk overgenomen van een vriend van hem, Guillaume de Villon, kapelaan van de kerk van Saint-Benoit-le-Bestourne en docent canoniek recht, die Villon in huis nam.
Villon studeerde waarschijnlijk al op twaalfjarige leeftijd aan de Universiteit van Parijs (kunsten/letteren). Hij studeerde af in 1452.
De bekendste werken van Villon zijn zijn grotendeels autobiografische Testaments en zijn Ballade des Pendus, die hij schreef terwijl hij in de gevangenis zat. Zijn dichtregel "Mais où sont les neiges d'antan?" wordt nog steeds veel geciteerd, over de hele wereld. Deze zin wordt met name gebruikt om weemoed of melancholie aan te duiden. Het citaat is bijvoorbeeld te vinden in de roman 'Eva' van Carry van Bruggen.
In 1462 schreef Villon het volgende over zichzelf:
Je suis Françoys, dont il me poise
Né de Paris emprès Pontoise,
Et de la corde d'une toise
Sçaura mon col que mon cul poise.
De letterlijke vertaling van dit kwatrijn luidt: Ik ben François, wat me bedrukt, / Geboren in Parijs bij Pontoise, / En door het touw van een el lang / zal mijn hals het gewicht van mijn achterste te weten komen.
De bekendere vrije vertaling van dit kwatrijn luidt:
Ik ben François wiens naam zo bont is. Parijs, dat mijn geboorte grond is, hangt mij straks aan een touw dat rond is, zo leert mijn kop hoe zwaar mijn kont is.
Zijn gedichten worden nog steeds, al dan niet vertaald, ten gehore gebracht. In 1965 ontving Ernst van Altena de Martinus Nijhoffprijs voor zijn vertaling van het complete werk van Villon.
Villon was de schrijver van o.a. La Ballade des pendus
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden op de pagina François Villon op Wikimedia Commons. |
