Filmmuziek
Filmmuziek is muziek die tijdens films gespeeld wordt om de sfeer van de film te versterken en de emoties van de acteurs te versterken. Veel films zouden zonder filmmuziek minder spanning hebben gehad en misschien nooit gemaakt zijn. Vaak is de muziek bij een film ook nog te koop als aparte cd, die is vaak in de meeste cd-winkels te koop.
De geschiedenis van de filmmuziek begint bij de stomme film. In deze tijd was het gebruikelijk om live muziek te maken bij een filmvertoning (meestal speelde een pianist in de zaal). Dit gebruik is recentelijk nieuw leven ingeblazen, omdat diverse eigentijdse componisten opdrachten ontvingen tot het schrijven van nieuwe muziek voor live uitvoering bij deze oude stomme films.
De techniek van het optische audiospoor uit de twintiger jaren maakte het mogelijk om vooraf opgenomen muziek gesynchroniseerd bij de film te laten klinken. Steeds grotere orkesten werden gebruikt, de films werden vaak zelfs symfonisch van opzet, inclusief een ouverture (zoals bijvoorbeeld: The Ten Commandments, Ben Hur en Gone With the Wind laten zien). Tijdens de ouverture luisterde het publiek puur naar de muziek, en werd de tekst OUVERTURE groot geprojecteerd. Pas daarna begon de film.
De muziek in een film is in het algemeen ondergeschikt aan het beeld. Aanvankelijk benadrukte de muziek de emoties van de acteurs, door deze niet alleen zichtbaar te maken, maar tevens via de vaak expressievolle muziek aan het publiek te laten horen. In de meer experimentele films uit de zestig- en zeventiger jaren werden de rollen ook wel eens omgekeerd, of gelijkwaardiger gesteld (bijvoorbeeld in de films van Andrej Tarkowsky).
De meeste filmmuziek is gecomponeerd met behulp van het handboek van Schillinger, dat een compilatie biedt van muzikale expressiemiddelen. Het nadeel van deze methode is, dat veel filmmuziek niet origineel klinkt, met standaard akkoorden bij standaardmomenten, zoals bijvoorbeeld het verminderd septiemakkoord bij een plotseling spannend moment. Uiteraard kan ook gebruikgemaakt worden van bestaande muziek, die niet speciaal voor de film werd gecomponeerd. Zo klinkt Ludwig van Beethoven bij de jeugdfilm "Hugo och Josefien". Tijdens de montagefase van een film wordt ook van een tijdelijke soundtrack ("temp track") gebruikgemaakt in afwachting van de uiteindelijke soundtrack. In enkele gevallen beviel die tijdelijke soundtrack zo goed, dat het ook de uiteindelijke werd. Een voorbeeld is de film "2001, A Space Odyssey" van Stanley Kubrick waarbij de openingsscene voorzien is van "Also Sprach Zarathustra" (Richard Strauss) en een ruimteschipkoppeling met "An der schönen blauen Donau" (Johann Strauss jr.).
Na aanvankelijk een symfonische ontwikkeling te hebben doorlopen, werden vanaf de zestiger jaren, onder andere naar aanleiding van de films van de Beatles, in toenemende mate ook popmusici als componist gevraagd.
De filmmuziek van Ennio Morricone wordt door de meeste eigentijdse componisten als volwaardige kunstmuziek aangezien. Zijn muziek is onder andere te beluisteren bij Once Upon A Time In The West en The Mission.
Filmmuziek is een industrie op zichzelf, niet alleen in Hollywood, maar ook in bijvoorbeeld haar Indiase tegenhanger Bollywood.
Recente ontwikkelingen doen vrezen voor de toekomst van de orkestrale filmmuziek: er zijn sample-databases aangelegd van orkestklanken. Dit betekent, dat elke toon op elk instrument in diverse geluidssterktes digitaal is vastgelegd en kan worden afgespeeld. Daarmee dreigen honderden klassieke musici hun werk te gaan verliezen.
