Duizendjarig ei
Het duizendjarig ei is een Chinese delicatesse die gemaakt wordt door een eendenei circa 100 dagen te bewaren in een mengsel van houtskool en kalk. Het heeft een groenige kleur, en heeft een kaas-achtige smaak en een krachtig aroma.
Een gebruikelijke methode om een duizendjarig ei te maken, is het ei te plaatsen in een mengsel van klei en water; de klei hardt uit om het ei, en wordt geacht het ei gedurende een tamelijk lange periode te preserveren. Er bestaat echter een tweede, bewerkelijkere, methode die ook veel wordt toegepast: drie kilo thee wordt getrokken in kokend water, waaraan drie kilo ongebluste kalk wordt toegevoegd (of zeven kilo, wanneer het ei in de winter wordt gemaakt), negen kilo zeezout, en zeven kilo fijn verpoederd verkoold eikenhout. Dit mengsel wordt met behulp van een houten spatel goed gemengd tot een gladde brij, waarna het ei hiermee handmatig wordt besmeerd (waarbij handschoenen noodzakelijk zijn om de handen te beschermen tegen de corrosieve ongebluste kalk). Nadat de eieren zijn bedekt met het mengsel, worden zij door een hoeveelheid as van stro gerold en in manden met rijsteballen geplaatst opdat de eieren elkaar niet raken. Elke mand bevat 100 tot 150 eieren. Gedurende een periode van circa drie maanden vormt zich een harde korst, en zijn de eieren gereed voor consumptie.
Volgens overlevering werden duizendjarige eieren ooit gemaakt door ze te drenken in paardenurine. Hoewel dit in principe mogelijk zou zijn — ureum (een onderdeel van urine) is net als kalk basisch — wordt deze methode tegenwoordig niet meer gebruikt. De overlevering zou zijn oorsprong kunnen vinden in de ammoniageur die ontstaat bij bepaalde productieprocessen.
Een typisch gerecht waarin het duizendjarig ei, verdund, wordt verwerkt is rijstepap.
