Celibaat

Celibaat is de term voor de ongehuwde staat, met name van rooms-katholieke geestelijken. Iemand die leeft naar het celibaat, leeft celibatair. Omdat in deze christelijke overtuigingen seks buiten het huwelijk verboden is, betekent het celibaat doorgaans ook seksuele onthouding.

Inhoud

1 Celibaat binnen het christendom
2 Zie ook
3 Externe link

[bewerk] Celibaat binnen het christendom

De eerste persoon in het Nieuwe Testament van de bijbel die er prat op ging celibatair te zijn, was de apostel Paulus. Hoewel hij het ongehuwd zijn (wat in bijbelse context gelijk staat aan een celibatair leven) heel waardevol vindt, omdat het huwelijksleven veel aandacht opeist die niet meer aan God besteed kan worden, verzoekt hij de mensen die de gave van het ongehuwd zijn niet hebben vooral om te trouwen. De belangrijkste bijbelpassages hierover zijn te vinden in de eerste brief van Paulus aan de Korintiërs.

[bewerk] Celibaat binnen de Rooms-Katholieke Kerk

Voor het priesterschap in de Rooms-Katholieke Kerk is het celibaat een vereiste, net zoals voor de intrede in een kloosterorde. Het idee is dat doordat een persoon zich niet aan een aardse persoon bindt, een dichtere binding en een betere wijding van het leven aan God kan worden bereikt.

Kort na het Schisma (1054) trad paus Gregorius VII (1073-1085) aan. Hij zette een reorganisatie van de Katholieke Kerk in, die tot op de dag van vandaag haar aanschijn bepaalt. Gregorius stelde het celibaat, dat door Paus Marcellus I (307 - 309) werd ingevoerd, voor priesters verplicht. Er bestaan verschillende praktische redenen voor het celibaat. Zo voorkomt het celibaat het ontstaan van priesterfamilies, waarin het priesterschap van vader op zoon wordt overgedragen. Een andere reden is de mogelijkheid voor de priester zich niet gehinderd door familiebesognes volledig te wijden aan de kerkgemeenschap. Een celibataire priester is ook (geografisch) flexibeler in de loop van zijn gewijd leven. Het celibaat wordt ook begrepen als een teken van solidariteit met alleenstaanden en als verwijzing naar Jezus, die celibatair leefde.

[bewerk] Celibaat binnen de oosters-katholieken en de orthodoxen

In de Oosters-katholieke Kerken en de Orthodoxe Kerk geldt sinds eeuwen de regel dat bisschoppen enkel onder celibatairen gekozen worden maar gehuwde mannen wel tot diaken of priester gewijd kunnen worden. Het priestercelibaat wordt overigens in de Oosterse Kerken hoog in ere gehouden en de priesters die er vrij voor gekozen hebben, zijn talrijk.

Zowel in het Oosten als in het Westen leven de monniken een celibatair leven en mag hij die het wijdingssacrament ontvangen heeft, niet meer trouwen. In tegenstelling tot wat sommigen denken, mag een parochiepriester ook in het Oosten niet huwen en een gezin stichten. Zij trouwen altijd vóór het ontvangen van de wijding. Vaak ging het priesterschap in de Oosterse Kerken over van vader op zoon. De betekenis van een van de meest voorkomende achternamen in Griekenland (Papadopoulos) en in Servië (Popovic) is trouwens "priesterzoon".