Bloeddoping
Bloeddoping is een vorm van doping en een kunstmatige manier om de zuurstofdragende capaciteit van het bloed te verhogen. Al in de jaren 60 was de werking bekend, maar onlangs kwam deze vorm van doping in het nieuws nadat de wielrenner Tyler Hamilton als eerste in de geschiedenis werd betrapt. In 2006 barstte een enorme rel uit toen de Spaanse justitie een lijst van bijna 60 wielrenners samenstelde die zich schuldig zouden hebben gemaakt aan deze illegale vorm van doping. Met name voor de Tour de France, de belangrijkste koers van het jaar, had de affaire grote gevolgen omdat vele bekende renners door hun wielerploeg werden geschorst. Volgens de media was de sport 'vergiftigd' en de Tour 'onthoofd'.
Bloeddoping verschilt met conventionele vormen van doping doordat er gebruik wordt gemaakt van lichaamseigen stoffen en niet van bijvoorbeeld steroïden of hormonen. Het effect lijkt op dat van epo (Erytropoëtine); het aantal bloedcellen wordt kunstmatig opgedreven om een betere prestatie neer te zetten. Epo echter stimuleert de aanmaak van bloedcellen, bij bloeddoping worden deze simpelweg afgenomen en later weer geïnjecteerd. Bloeddoping is met name effectief bij duursporten, zoals wielrennen en atletiek.
Weken tot maanden voordat de te leveren sportieve prestatie plaatsvindt wordt bloed afgenomen van de atleet, dat wordt vervangen door plasma of een vervangend middel. Ook kan donorbloed worden gebruikt, dat echter is op te sporen in tegenstelling tot eigen bloed. Het plasma van het afgenomen bloed wordt gescheiden van de rode bloedcellen, en alleen de bloedcellen worden maximaal enkele maanden ingevroren bewaard. Na enige tijd zijn de afgenomen bloedcellen door het lichaam vervangen en is de bloedspiegel weer normaal. Enkele dagen tot een week voor de atleet moet presteren worden de afgenomen bloedcellen weer teruggebracht in het lichaam, waardoor er meer bloedcellen zijn dan normaal. Dit verhoogt het uithoudingsvermogen van de atleet omdat deze meer zuurstof op kan nemen en de spieren efficiënter kunnen worden gebruikt. Het effect houdt enige weken aan en neemt daarna weer af.
Bloeddoping is niet aan te tonen in de urine maar alleen in het bloed, deze testen zijn overigens niet geheel onomstreden. Er wordt gekeken naar de anti-stoffen in het bloed, die per persoon iets verschillen. Bovendien kan bloeddoping alleen worden opgespoord als er donorbloed is gebruikt (homologe transfusie), niet als gebruik is gemaakt van eigen bloed (autologe transfusie).
Bij gebruik van bloeddoping vinden tenminste twee bloedtransfusies plaats, met als risico een bloedvergiftiging. Het grootste gevaar is echter het toenemen van de viscositeit (stroperigheid) van het bloed, dat trombose kan veroorzaken en levensgevaarlijk kan zijn.
