Esperanto-flago
El Vikipedio
Esperanto > Simboloj de Esperanto > Esperanto-flago < Flago
Jen la Esperanta Flago. La verdo simbolas la esperon, la blanko la pacon kaj neŭtralecon, la kvinpinta stelo la kvin (laŭ tradicia kalkulo) kontinentojn.
Ĝi estis origine (kun iom aliaj proporcioj) la flago de la Esperanto-Klubo en Bulonjo-ĉe-Maro (Francio), kaj ĝin oni adoptis okaze de la unua Universala Kongreso, 1905. La Esperanta Civito, fondita en 2001 kiel subjekto de internacia juro, adoptis la flagon kiel oficialan.
La flagoproporcio estas 2:3 (du unuoj alte je tri unuoj longe). Tiu rilato 3:2=1,5 estas proksima al la valoro 1,618 de la ora nombro.
Kelkaj esperantistoj kontraŭas ĝian uzon, ĉar al eksteruloj ĝi povus aspekti sekteca aŭ naciisma. Tial ili preferas uzi simbolojn pli modernajn, kia estas la tiel nomata jubilea simbolo, unue pensita kiel simbolo por Jubileo de Esperanto. Fakte la jubilea simbolo (alternativaj nomoj: "Esperanto-melono", "Esperanto-ovo", "rugbea pilko") estas uzata precipe kiel simbolo de la nuna UEA.
[redaktu] La unua Standardo
Estas artikolo el Norda Gazeto (15-a de aŭgusto 1931) pri tio:
Standardo Esperantista.
Estas akceptita de la 1-a UK en Boulogne sur Mer en 1905: verda tuko, kiu havas en la supra maldekstra angulo kvadraton kun verda stelo, kaj en la stelo estas litero E. La aŭtoroj de la Standardo estis Michaux, Sergeant kaj Duchochois, gvidantoj de la Esperanto-Grupo en Boulogne. Kelkan tempon antaŭ la kongreso ili vizitis la komerciston Gras (Faidherbe strato 14). Duchochois petis kreton kaj sur la vendotablon desegnis kvarangulon, poste oni sin demandis, kio estas farota. Duchochois volis verdan standardon kun trikolora strio, Sergeant sugestis, ke estus pli bone ne naciigi la standardon kaj Michaux insistis, ke ĝi havu stelon. Sergeant rememorigis, ke prefekta dekreto en la departemento postulas, ke societaj standardoj portu distingan signon, do laŭ li estas necese skribi literon E meze de la stelo. La Sergeant estis tuj mendita ĉe la firmo, ĝi estis longa je unu metro kaj duono, larĝa je unu metro, la blanka kvadrato estis kvindek centimetra. Kelkajn tagojn poste, dum la unuaj tagoj de aŭgusto jam flirtis la Standardo en la urbaj stratoj, sur multaj domoj, ĉe la fasado de la teatro, kaj de la Granda Kafejo, la kongresa akceptejo. La 9-an de aŭgusto estis sur la tagordo de la kongreso ankaŭ la Standardo. Ostrowski estis la oratoro, kiu prenis ĉe la balustrado de la teatro unu el la standardoj kaj diris: Ni ne serĉu; la standardo, kiu nin kondukos al la venko, kiu nin gvidos estonte kaj flirtos en ĉiuj landoj de la mondo, jam ĝi estas. La kongreso unuvoĉe akceptis tiun proponon. Z subskribis du el la unuaj standardoj; unu estis donacita al Michaux, la alia al Sergeant, kiu konservis la standardon dum 23 jaroj, poste donacis ĝin al la Esperanto-Muzeo en Wien.
[redaktu] Vidu ankaŭ
[redaktu] Ekstera ligo
Tiu-ĉi artikolo tiras informon el Enciklopedio de Esperanto.
