Zimna fuzja

Z Wikipedii

Zimna fuzja (ang. cold fusion) to nazwa hipotetycznej metody fuzji jąder atomowych, którą dałoby się przeprowadzić w temperaturze znacznie niższej niż dla znanych obecnie reakcji termojądrowych.

Fuzja dwóch dowolnych jąder atomowych zachodzi, gdy posiadają one energię wystarczającą do pokonania odpychania elektrostatycznego protonów między jądrami na odległość w której górę biorą krótkozasięgowe silne oddziaływania jądrowe.

Obliczenia i dotychczasowe eksperymenty wskazują, że energia potrzebna do tego odpowiada temperaturze rzędu milionów kelwinów. Każda metoda, która doprowadziłaby do fuzji jąder w znacznie niższych temperaturach byłaby uznana za "zimną".

Mimo licznych prac prowadzonych od lat 30. XX w., jak dotąd nikomu nie udało się opracować skutecznej metody przeprowadzenia "zimnej fuzji".

Spis treści 1 Metoda elektrolityczna 2 Sonofuzja 3 Metoda piroelektryczna 4 Przypisy 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Metoda elektrolityczna

29 marca 1989 roku dwóch fizyków, Stanley Pons z University of Utah i Martin Fleischmann z University of Southampton, ogłosiło, że wynaleźli prostą metodę wykonania zimnej fuzji atomów deuteru, poprzez elektrolizę ciężkiej wody z użyciem porowatej elektrody palladowej. Po pierwszych entuzjastycznych recenzjach i ogłaszaniu podobnych wyników w innych laboratoriach ^[1], dokładne testy przeprowadzone w kilkudziesięciu ośrodkach naukowych na świecie zaprzeczyły tezie, że w takich warunkach istotnie dochodzi do zimnej fuzji^[2]. Doniesienie uznano za mistyfikację, choć część badaczy twierdzi, że Pons i Fleishman przypadkiem wpadli na trop nowego zjawiska fizycznego, ale nikt potem nie potrafił odtworzyć warunków, w jakich przeprowadzono pierwsze eksperymenty.

[edytuj] Sonofuzja

W 2002 r. Rusi Taleyarkhan z Oak Ridge National Laboratory ogłosił, że fuzja termojądrowa może zachodzić we wnętrzu bąbelków gazu, ściskanych gwałtownie przy pomocy ultradźwięków. W 2004 r. badania te zostały potwierdzone [1] przez uczonego, pracującego już na Purdue University. W eksperymencie stosowany był "ciężki" aceton, w którym wodór zastąpiono deuterem. Jednak badania te są kwestionowane, podejrzewano nawet, że ich wyniki były częściowo sfabrykowane.

[edytuj] Metoda piroelektryczna

Ogłoszona przez grupę fizyków z University of California, Los Angeles w 2005 roku metoda polegająca na szybkim podgrzewaniu kryształu o własnościach piroelektrycznych (wytwarza pole elektryczne podczas podgrzewania), w opisanym doświadczeniu podgrzewano z jednej strony kryształ w zakresie temperatur od -34 do 7°C. W wyniku tego między końcami kryształu powstało pole elektrostatyczne o wartości rzędu 25 GV/m. Napięcie to przyspieszało jony deuteru, które zderzały się ze spoczywajacymi jonami deuteru. Zmierzona energia jonów dochodziła do 100 keV, co odpowiadałoby osiągnięciu temperatury miliarda kelwinów, co teoretycznie powinno wystarczyć do zajścia fuzji. Eksperymetatorzy zaobserwowali w doświadczeniu neutrony o energii 2,45 MeV, które miały być dowodem zajścia fuzji. W 2006 r. efekt ten potwierdzono na Rensselaer Polytechnic Institute [2].

[edytuj] Przypisy

1. ↑ wśród ośrodków potwierdzających wynik eksperymentu znalazło się laboratorium warszawskiej Wojskowej Akademii Technicznej
2. ↑ wśród ośrodków, które ogłosiły wynik negatywny był Instytut Badań Jądrowych w Świerku i Wydział Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego

[edytuj] Linki zewnętrzne

• "Jądra energii" (artykuł z tygodnika "Wprost")
• Extraordinary Evidence for Cold Fusion U.S. Navy’s San Diego SPAWAR labs deliver evidence for Cold Fusion (Pamela Mosier-Boss and Stan Szpak) (November 2006)