Zakon mniszy
Z Wikipedii
Zakon mniszy (z gr. monachos - samotnik), nazywany też czasem kontemplacyjnym to katolicka i prawosławna forma życia zakonnego - polegająca w pierwotnej wersji na całkowitym odcięciu się od świata zewnętrznego i życie w całkowitym odosobnieniu lub w nielicznej zamkniętej wspólnocie, poświęcone prawie wyłącznie modlitwie i kontemplacji Boga.
Początkowo życie mnisze wiązało się z formą pustelniczą. Najstarsze ośrodki życia pustelniczego powstały w ramach Kościoła Koptyjskiego w Egipcie. Ekspansja i rozwój tej formy życia doprowadził do powstania pierwszych wspólnot zakonnych w Europie.
Większość zakonów w Kościele Prawosławnym ma charakter mniszy, natomast w kościele katolickim istnieją także inne rodzaje zakonów bardziej nastawionych na działalność zewnętrzną. W protestantyzmie zakony mnisze nie występują wcale.
Większość zakonów mniszych w kościele katolickim powstała na początku Średniowiecza, choć później też powstały tego rodzaju zakony(np.zakon klarysek). W X i XI wieku wszyscy mnisi Zachodu żyli według reguły świętego Benedykta, lecz widoczne były różnice pomiędzy poszczególnymi opactwami, reguła dostosowywana była do praw zwyczajowych, które decydowały o codziennym życiu mnichów, a także do istniejących warunków lokalnych. Główne jednak zasady reguły pozostawały niezmienianie. W średniowieczu życie klasztorne utożsamiane było z tym, co dobre i podniosłe, a modlitwa za murami klasztoru miała bezpośrednio łączyć ze Stwórcą. Mnisi najbardziej pragnęli bliskości z Bogiem i ojczyzny niebieskiej, dlatego poprzez ascezę i pokorę starali się osiągnąć życie anielskie, dalekie od grzechu i pokus.
Do zakonów mniszych kościoła katolickiego zaliczają się m.in: