Wodospad Wilczki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wodospad Wilczki

Wodospad Wilczki (dawniej nazywany również Wodogrzmoty Żeromskiego, niem. Wölfelsfall) – wodospad na rzece Wilczka oraz rezerwat przyrody w Masywie Śnieżnika (Sudety Wschodnie), w pobliżu Międzygórza.

[edytuj] Wodospad

Wysokość wodospadu wynosi 22 m. Jest to drugi co do wielkości wodospad w polskich Sudetach, po Wodospadzie Kamieńczyka. Przed wielką powodzią w 1997 r. woda spadała z wysokości o 5 metrów większej. Powódź wymyła wtedy, jak się okazało, sztucznie wykonany próg z początków XIX w.. Przed 1945 r. wysokość wodospadu sięgała nawet 30 m. Wody spadają z progu szerokości ok. 3 m do niewielkiego kotła eworsyjnego wyżłobionego w mniej odpornych łupkach łyszczykowych. Zimą wokół kaskady tworzy się efektowny lodospad.

Skały progu i wąwozu zbudowane są z gnejsów gierałtowskich. Wąwóz za wodospadem, mający szerokość ok. 3 m, 20 m długości i 15 m głębokości, nazywany jest kanionem amerykańskim. Po ok. 300 m Wilczka wypływa w dużo szerszą dolinę, przegrodzoną dalej tamą wybudowaną tu w 1908 r.

[edytuj] Rezerwat przyrody

Wodospad zimą

Położony jest na wysokości 570 m n.p.m. na terenie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego, zajmując powierzchnię 2,86 ha. Obejmuje teren wokół wodospadu, kotła i przełomu Wilczki. Założony został w 1958 r. Na terenie rezerwatu rośnie stary las bukowy z domieszką jodły, jawora i świerka. Występują tu m.in. następujące gatunki roślin: żywiec gruczołowaty, marzanka wonna, kokoryczka okółkowa, przenęt purpurowy, wydmuchrzyca pospolita, wietlica samicza, zachyłka oszczepowata, narecznica szerokolistna, gajowiec żółty, kostrzewa leśna. Chłodny, ciemny i wilgotny mikroklimat sprzyja również bujnej wegetacji mszaków.

Dno wąwozu i jego ujście porastają ziołorośla lepiężnikowe z wilgociolubnymi gatunkami roślin, takimi jak lepiężnik biały, miłosna górska, modrzyk górski i miesięcznica trwała.

[edytuj] Turystyka

Pierwszy znany opis tego miejsca pochodzi z 1781 r. i wyszedł spod pióra H. Reissera. Przełom rzeki uchodził wtedy za niepokonany, aż do 1834 r., gdy oficerowie Lutz i von Leuthold przepłynęli go wpław. Od końca XVIII w. był celem częstych wycieczek organizowanych z okolicznych kurortów – Lądka i Długopola-Zdroju. W XIX w., za czasów królewny Marianny Orańskiej powyżej wodospadu powstał mały park z fontanną, a otoczenie urządzono w stylu romantycznego ogrodu. Z inicjatywy rodzeństwa Neglerów wybudowano schody, poręcze i kładki z dojściami na punkty widokowe oraz na dno wąwozu. Za zwiedzanie wodospadu pobierano wówczas opłatę. Po dawnym założeniu parkowym do dziś nie przetrwały żadne ślady.

Obecnie zwiedzanie jest ogólnodostępne w ramach wytyczonych w rezerwacie ścieżek.

W pobliżu przechodzi czerwony szlak z Międzygórza na górę Igliczną.
Dla zwiedzających ponad wodospadem przerzucony jest stalowy mostek oraz bezpieczny punkt widokowy po przeciwnej stronie.
Na terenie rezerwatu wytyczone są dwie dydaktyczne ścieżki przyrodnicze.
Kilkadziesiąt metrów od wodospadu, przy drodze do Międzygórza, znajduje się parking samochodowy.